Fálkinn - 22.05.1963, Blaðsíða 32
Tvífarinn
Framh. af bls. 29
Honum var eiginlega ekki ljóst
hvernig hann komst heim, — en þegar
þangað kom, sá hann viðurstyggð eyði-
leggingarinnar í allri sinni dýrð — eða
ódýrð.
Fötin gereyðilögð — og framtíð
Matthew sjálfs gereyðilögð.
Auðvitað mundi hann verða straff-
aður.
Þegar hann róaðist datt honum ráð í
hug. Eina leiðin út úr ógöngunum.
Hann skrifaði skraddaranum sem
hafði saumað fötin — gaf upp nákvæmt
mál, sendi sýnishorn af efninu og fóðr-
inu ásamt hnöppunum, og pantaði ný
föt, sem skyldu vera nákvæmlega eins.
Þau yrðu að vera tilbúin eftir fjóra
daga.
Þetta var nærri því meira en fórn af
hálfu Mathews, fjárhagslega séð. Allt
spariféð hans hvarf eins og dögg fyrir
sólu — allir framtíðardraumar hans.
Nú komu erfiðir dagar — spenningur,
kvíði og hugarangur. Setjum nú svo, að
skraddarinn yrði ekki búinn í tæka tíð.
Matthew æddi um herbergið sitt, eins
og ljón í búri, andvarpaði og kveinaði,
svo að húsmóðir hans var farin að hugsa
um að reka hann út. Inni í horni á
klæðaskápnum héngu eyðilögðu fötin,
og þegar hann sá þau fylltist hann við-
bjóði.
En loks kom pósturinn dragsandi með
böggulinn og nú breyttist hugarástand
Matthews skyndilega, harmurinn varð
að sælu, alveg eins og hjá manni, sem
hefur lokið við að draga úr sér endajaxl.
Morguninn eftir um klukkan sex kom
bifreið lordsins að fangelsinu með fullt
koffort af fötum handa honum til þess
að velja úr. Matthew bar koffortið inn
í klefann, sem fangarnir höfðu fata-
skipti í, og þar hafði hann lagt nýju
fötin áður.
Nú var komið inn með lordinn. Hann
var orðinn dálítið kinnfiskasoginn, en
glaður yfir að vera sloppinn úr prísund-
inni
— Það verður gaman að komast burtu
úr svartholinu, sagði hann við Matthew.
Þetta er versta svartholið sem ég hef
nokkurn tíma kynnzt.
Hann fór að athuga fötin, og Matt-
hew varð kaldur og fölur. Sjálfum virt-
ist honum fötin vera alveg eins og þau
sem hann hafði eyðilegt.
— Og það verður gaman að koma í
almennileg föt aftur, sagði hann svo.
— Nei þessi föt fer ég ekki í aftur. Ég
fór eiginlega í þau vegna þess að ég ætl-
aði hingað. Langar yður kannske til að
eiga þau, varðþjónn?
Og svo greip hann fötin og þeytti
framan í Matthew, sem nú snerti á nýj-
an leik þetta indæla efni, reyklitað og
absintgrænt, með daufum rauðleitum
tíglum.
Mark Benny.
PHAEDRA
Framh. af bls. 25.
manninn frá dýrunum.
Litlir sólargeislar þöktu herbergið, og
ég var enn vakandi, og hugsaði um
hið liðna frá hátinti þessarar nýju
uggvænlegu gleði.
Ég horfði til baka á fortíðina eins
og hún væri fjarlæg og henni lokið,
eins og ekkert af þessu myndi ske í
lífi mínu framar.
Ég hugsaði um Thanos og alla hina
með undarlegri rósemi eins og mörg,
mörg ár skildu okkur að. Að baki mér
var ástarnótt, og hennar líka hafði ég
aldrei kynnzt, og við hlið mér lá þessi
furðulegi ungi maður, sem var fram-
andi en þó nær mér en nokkur maður,
sem ég hafði nokkurn tíma þekkt. í
honum var sameinaður kraftur Thanos-
ar og hin skáldlega hugaræsing Dieters,
sem getur gert gyðju úr dauðlegum
kvenmanni. Hann var ungur og mynd-
arlegur. Hann var næstum auðmjúkur,
en þó svo næmur, að ég var viss um,
að hann gæti heyrt hugsanir mínar.
Er ég leit á hann liggjandi á bakinu,
andlit hans svipbrigðalaust og lokað,
brjóst hans bærðist örlítið og greipar
hans voru hálfopnar, velti ég því fyrir
mér, hvernig á því stæði, að ég þekkti
hann svona vel. Ég hafði aldrei upp-
lifað svo innilega tilfinningu til neins,
eins og við hefðum þekkzt í aldir og
hefðum beðið eftir að hittast aftur.
Hugmyndin skaut mér skelk í bringu
og í fyrsta sinn síðan við vorum ein
rann upp fyrir mér í sjónhending hið
óttalega ástand ástar okkar.
Til að bæla niður þessa hugsun, áður
en hún bældi mig niður, hallaði ég mér
fram og kyssti hann og lét af ásettu
32 FALKINN
ráði hár mitt falla á háls hans, sem
ég vissi að var mjög viðkvæmur.
Hann strauk það syfjulega og opnaði
svo augun, og á augnablikinu kom
glampi í þau, ljós svo mikils fagnaðar
að ég stóð á öndinni. Mig langaði að
segja: „Vaknaðu“ en orðin stóðu föst í
hálsinum. Hann brosti ánægjulega og
dró mig að sér. Eftir augnablik var
hann steinsofnaður aftur. Ég hristi
hann varlega og hann sagði kannski í
svefni: „Þú ert mín fyrsta ást.“ Með
kvöl, sem var hér um bil óþolanlega
sæt bað ég hann um að segja það aftur,
en hann opnaði augun enn einu sinni
og sagði .„Hvað?“
Seinna velti ég orðum hans fyrir mér
og hvort þau táknuðu bókstaflega, að
hann hefði aldrei elskað annan kven-
mann — sem var reyndar alveg óhugs-
andi — eða hvort hann meinti, að hann
hefði aldrei verið ástfanginn áður. Oft
leit ég á andlit hans, ofsafengið á
stund ástríðunnar eða afslappað og fjar-
rænt á ánægjulegu augnabliki, og lang-
aði til að spyrja þessarar spurningar.
En ég þorði það ekki.
Það var eins og við hefðum verið
saman árum saman, og ekkert, jafnvel
ekki hinir persónulegustu hlutir gátu
komizt upp á milli okkar og ástar okk-
ar. Ég lofaði honum að horfa á þegar
ég klæddi mig og málaði mig — en
það er nokkuð, sem ég hefði ekki þolað
neinum öðrum — og sérhvert augna-
blik, sem við vorum ekki saman virt-
ist leiðinlegur missir. Aðeins sá vís-
dómur, sem ég hafði lært af reynslunni,
hindraði mig í að lofa þessari nálægð
að fara yfir þau takmörk sem ég vissi
að voru nauðsynleg.
í þessu stóra og tóma húsi leið okk-
ur eins og við værum ein í heiminum.
Við heimsóttum hin mörgu herbergi
og vörðum jafnvel heilum degi í að
skoða háaloftið, þar sem minjar um
sögu hússins voru geymdar. Ég man
sérstaklega eftir kvöldinu, er hin hnign-
andi sól málaði herbergið rauðgult og
rykagnir þess svifu um eins og titrandi
tjald.
Þessi breyting á hinu annars svo
drungalega og viðkunnanlega herbergi
hafði áhrif á Alexis. Hann byrjaði að
segja mér lágri rödd, en með hljóm-
falli og svipbreytingum þjálfaðs sagna-
þular, gamla sögu, sem hann hafði einu
sinni lesið eða heyrt um frönsku stjórn-
Framh. á bls. 36.