Fálkinn - 22.05.1963, Blaðsíða 35

□TTD DG BRÚÐUR SÆKDNUNGSINS
„Hvað gerðist?" spurði Ottó kvíðinn, þegar Danni kom aftur.
„Þegar við komum út, þá s'kal ég seg.ia þér það,“ hvislaði
Danni. Hann hækkaði röddina og sagði: „Ég er að fara út í
skóg að safna græði.iurtum. Munduð þér vil.ia koma með mér
Ottó lávarður?" Ottó fylgdist með Danna út úr kastalanum.
En Danni var viss um, að Eðvald héldi uppi niósnum um þá, svo
hann þorði ekkert að seg.ia Ottó meðan þeir voru innan
veggia kastalans. „Þessi Eðvald er hættulegur," sagði Danni
til viðvörunar, en iafnsk.iótt og þeir voru komnir út í skóg,
fór Danni að segja honum frá greifanum. „Er hann mikið
veikur?“ spurði Ottó. „Auðvitað ekki,“ svaraði Danni, ,,en
hann kann sér ekki magamál, það er allt og sumt og ég hef
bannað honum að eta fcjöt og hann á að drekka þrjár koliur
af vatni á dag, og eta með græðijurtir. Það er þess vegna,
sem við erum að safna þeim.“ Ottó skellihló, en brátt varð
hann alvarlegur. „Það er svo sem ágætt fyrir þig að vera
einkalæknir greifans,“ sagði Ottó, „en ég vil komast héðan
strax og hafa stúlkuna með mér.“
Á meðan þeir félagar dvöldust út í skógi, tók Eberhörður
greifi á móti gesti nokkrum, sem að vísu var ekki ókunnur
Ottó. Það var Fáfnir af Hrafnsætt. „Sigurður Vikingur hefur
beðið mig þess að sækja brúði sína, Karen,“ mælti Fáfnir.
„Og þér verðið að sjálfsögðu að sjá um, að henni fylgi vopn-
aður vörður." „Auðvitaö", mælti greifinn, „en við skulum fyrst
drekka Sigurði Víkingi og brúði hans til.“ „Þér drekkið úr
öðru keri en ég,“ sagði Fáfnir og grunaði ýmislegt. „Já, ég
drekk vatn,“ svaraði greifinn, „það eru skipanir læknis míns.“
Fáfnir tæmdi úr sínum fanti, setti hann á borðið og sagði:
„Þá er að snúa sér að samningunum. Er stúlkan tilbúin.“
„Já... og nei...“ anzaði greifinn óstyrkur, „það er bezt að
þú komir og litir á hana sjálfur.“ Um leið og þeir gengu til
sjúkraherbergisins, þá skýrði greifinn Fáfni frá því, hvernig
hún hefði komizt undan og hvernig ráðizt hefði verið á hana
af birni. Hann þakkaði ennfremur Ottó frá Arnarkastala, að
hún skyldi vera á lífi. „Ottó af Arnarfcastala,“ urraði Fáfnir
og kreppti hnefana, „aftur er það þessi sonur Klængs.“
Fáfnir flýtti sér frá sjúkraherberginu og skundaði til greifans.
Greifinn undraðist mjög hví Fáfnir væri svo reiður. „Karen
verður tilbúin til brottferðar eftir viku. Hinn frægi læknir,
dr. Valentínus stundar hana,“ sagði Eberhörður greifi. „Það
eru engin vandræði með það,“ sagði Fáfnir. Hann stóð við
gluggann og sá þá félaga Ottó og Danna koma með fangið
fuljt af græðijurtum. „Er Ottó lávarður gestur yðar?“ spurði
hann hatursfúllri röddu. „Já“, sagði greifinn, ,en ég mun sjá
svo um, að hann yfirgefi kastalann strax.“ „Já, en hann má
ekki yfirgefa kastalann," sagði Fáfnir, „að minnsta kosti ekki
á lífi.“ Eberhörður greifi sökk niður í stólinn. Ef það kæmist
upp, að hann hefði látið drepa Ottó lávarð, þá mundi hann
missa stöðu sina við hirðina. Þegar Fáfnir var farinn, 'kallaði
greifinn á ráðgjafa sina. „Hvernig væri að láta hann verða
fyrir slysi á veiðurn?" sagði Eðvald hugsi.
FÁLKINN
35