Fálkinn - 29.05.1963, Blaðsíða 17

I síðasta blaði hófst bráðskemmtileg ný fram-
haldssaga eftir Eva Peters. — Fylgizt með þess-
ari sögu frá upphafi.
— Ég las hugsanir yðar eins og opria
bók systir, sagði hann.
Þau stóðu rétt innan við dyrnar og
hann ýtti þeim aftur með fætinum til
þess að þau gætu verið ótrufluð.
Ég skil ekki hvað þér eigið við.
— Ég á við veslings manninn sem á
benzínstöðina, sagði Randers. Ég veit
að það er í blóra við reglur sjúkrahúss-
ins að fólk komi í heimsókn á kvöldin
og ég skil mætavel að það er slæmt
að gefa fordæmi, sem aðrir vilja máske
fylgja. Var það ekki það sem þér vilduð
segja?
-—- Ég hafði ekki hugsað mér að segja
neitt?
— Hvers vegna ekki? Það er jú ljóst,
að þér voruð mér ekki sammála í þessu
máli.
— Ég hef ekkert leyfi til að gagn-
rýna, það sem þér ákveðið.
Augu hennar voru skær og ákveðin
undir svörtum augabrúnunum.
— Það er ekki mitt álit, að þið
hjúkrunarkonurnar séuð dauðir hlutir
og tilfinningalausar með öllu. Auðvitað
hljótið þið að hafa ykkar eigin skoð-
anir. Þér vitið til dæmis meira um Borg
en ég. En ég álít að þetta atriði sé
mikilvægt til þess að hann geti orðið
heilbrigður aftur. Það er ekkert vit í
því að skera menn upp og losa þá við
líkamlegar þjáningar, ef þeir fá aðeins
andlegar þjáningar í staðinn.
— Hinir sjúklingarnir munu heimta
hið sama.
— Það má vel vera. En það mál leys-
t um við þegar þar að kemur. Það sem
mestu máli skiptir er, að Borg verði
rólegur og nái fullum bata.
— Ég skil það.
i Hún hélt dagbókinni ennþá fyrir
framan sig.
Gerið þér það. Ég vona það, en ann-
ars skiptir það engu máli. Hið mikil-
vægasta er, að þér hugsið vel um Borg
og konu hans, þannig að hiti hans
minnki og hann verði heilbrigður eftir
nokkra daga.
— Já, herra Randers.
•—- Takk, sagði hann og hermdi ofur-
lítið eftir hinum undirgefna tón í rödd
hennar. Síðan var hann horfinn út um
dyrnar. Hún lagði dagbókina á skrif-
borð Magda og strauk yfir svuntuna.
Allt það sem hún hafði hugsað sér að
segja við Randers kom nú fram í
hugann, en það var orðið um seinan.
Hún gekk fram á ganginn og skellti
hurðinni á eftir sér.
Nokkrum klukkutímum síðar fékk
hún að sjá kvöldblöðin.
Á fremstu síðu var mynd af barni
með dökkt hár fram á ennið og búldu-
leitar kinnar. Það lá vafið í teppi á
vegarbrún og í baksýn glitti í það, sem
einu sinni hafði verið bíll. Fyrirsögnin
var stórletruð og náði yfir þvera síð-
una:
Enn eitt banaslys á Riksveien.
Foreldrar létust en fimm ára barn
þeirra komst lífs af.
Hún stóð með blaðið útbreitt fyrir
framan sig og fann hvernig gamalt sár
ýfðist upp.
— Fimm ára, hugsaði hún. Jafn-
gömul minni. . .
Hún heyrði fótatak utar í ganginum.
en það fór framhjá og hún sá andartak
bregða fyrir bláum kjól og hvítri
svuntu einhverrar stysturinnar.
Hennni var stöðugt órótt innanbrjósts,
hún varð að fá að vera ein andartak,
einhvers staðar þar sem enginn gæti séð
hana. Hún hraðaði sér í áttina að tau-
herberginu og opnaði dyrnar.
Herbergið var tómt og angan af
hreinu líni barst á móti henni, þegar
hún lokaði hurðinni. Allar hillur voru
fullar af lökum og handklæðum svo að
ekkert hljóð heyrðist að utan. Hún lét
sig falla niður í stól við gluggann og
gat ekki tára bundizt.
Vertu ekki svona huglaus, sagði hún
við sjálfa sig. Þú ert búin að iðrast
þessa atburðar nóg og það bætir ekki
úr skák að skæla. Þú ættir að vera
glöð og hamingjusöm og lifa í nútíð-
inni og hugsa aldrei um það sem gerð-
ist.....
Hversu mjög sem hún hafði reynt að
harka af sér og gleyma þessu, þá var
það þó enn svo, að fyrirsögn í dagblaði
gat ýft upp gömlu sárin.
Fyrir utan gluggann rigndi jafnt og
þétt í októberhúminu, en hún veitti því
ekki eftirtekt. Hún horfði út um glugg-
ann og henni fanst hún vera orðin
sextán ára aftur. Heyið í rökkvaðri
hlöðunni ilmaði sætlega. Hún var
hrædd, alveg eins og þá, en þá hafði
hræðslan aðeins verið grunur um það,
sem gat komið fyrir hana. Þúsund sinn-
um hafði móðir hennar aðvarað hana
og sagt henni, hvað komið gæti fyrir
ungar stúlkur, sem væru einar með
strákum. Hún varð að gera móður
sinni nákvæmlega grein fyrir hverju
skrefi sem hún tók, hverju orði, næstum
hverri hugsun. Eftir kvöldbænirnar
hófust yfirheyrslurnar, eilífar og óum-
breytanlegar:
Framh. á bls. 88.