Fálkinn - 29.05.1963, Blaðsíða 22

pliaedFa
Sjötti hluti framhaldssögu eftir
Yale Lotan. Myndin verður sýnd
í TÓNABIÖI þegar sögunni lýkur
hér í FÁLKANUM.
Nokkra hríð sátum við þögul. Alexis
var sennilega djúpt sokkinn í þessu
blóðuga og melódramatíska tímabili,
sem hann hafði greinilega mætur á.
Hugur minn reikaði aftur til okkar
eigin sögu og þess leyndardóms, sem
gamla vitra fólkið klæðir meinlausum
hugarórum frumstæðs tímabils .. . Ég
stóð á fætur og leitaði að hreinum hvít-
um klút. Svo tók ég gilltan lárviðar-
krans af brjóstmynd af frönskum öld-
ungardeildarmanni og lét Alexis setja
hann upp. Hann setti hann upp og ég
braut klútinn eins og hann átti að
vera og festi hann á öxl hans með gull-
nál. Við fundum ekki mátulega ilskó
og hann stóð berfættur, lárviðarsveig-
urinn var vafinn þétt um hið þykka
svarta hár hans, hann leit svolítið sauðs-
lega út og mjög kuldalega. En þrátt
fyrir þessa heimskulegu smámuni
fannst mér hann virkilega líta út eins
og prestur eða veiðimaður gullaldar.
„Ef gyðja sæi þig núna, myndi hún
ræna þér á stundinni,“ sagði ég ,,og
hvað mig snertir . . .“ Ég hreyfði mig
eins og til að draga ör út úr hjarta
mínu. Alexis lék dálítið, þóttist kasta
kringlu og skjóta af ósýnilegum boga.
Við hlógum bæði.
Herbergið varð brátt dimmara og
dimmara og rökkrið hafði fjörgandi
áhrif á okkur þangað til myrkrið breytti
kátínu okkar í ástríðu.
í þrjá daga fórum við varla út fyrir
dyr. Þegar við fórum út, gengum við
á lítið veitingahús nálægt Signu, þar
sem snætt var úti, þegar veður var
gott. Við ræddum oft alvarlega um
matinn við eigandann, störðum á þá
sem framhjá gengu og snertum hvort
annað, þegar við gátum. Hinum tímun-
um vörðum við í hinu stóra, auða húsi
og skemmtum okkur við að hlusta á
nokkrar gamlar upptökur á frönskum
revýum, sem ekki voru lengur fyndnar.
Ég man ekki hver keypti þær. Ég veit
að ég gerði það ekki. Alexis og ég
vorum ekki sammála um hljómlist;
honum fannst smekkur minn sveita-
mannslegur og hafði gaman af að út-
skýra hvers vegna. Við eyddum því
klukkustundum í að útskýra hina lé-
legu brandara og lyftum augabrúnun-
um, hneyksluð, þegar þeir voru bersýni-
lega klúrir.
Alltaf öðru hverju sagði Alexis, að
það væri tími til kominn, að við færum
til Louvre. ,,Þú heldur að þú hafir kom-
ið þangað,“ sagði hann, „en þú hefur
ekki gert það. Bíddu þangað til ég
sýni þér og þá muntu sjá Louvresafn-
ið, ekki Monu Lisu, og ekki hin haus-
lausu fljúgandi skrímsl — heldur högg-
myndir og málverk sem, kennslukonan
þín í listum hefur ekki einu sinni heyrt
um.“
Auk þess ætlaði hann að sýna mér
annað safn. Það var aðeins safn nútíma-
listaverka, þar sem hin stóru kald-
ranalegu fordyri gerðu mig dapra og
hinar ástríðufyllstu útskýringar Alexis
gátu ekki fengið mig til að fella mig
við staðinn. Þessi heimsókn átti sér
stað rétt áður en við skildum og þær
útskýringar Alexis virtust vera til-
gerðarlegar.
Á fjórða degi endurnýjaði ég stefnu-
mót mín við Dior. Ég sagði að ég vildi
sýna Alexis, að ég vissi einnig svolítið
um listir á minn hátt. Hann hló ekki,
og hann gaf mér ekki í skyn að þetta
hefði verið ákveðið fyrirfram. Allt, sem
hann vildi fá að vita, var hvort ég
yrði lengi og hvort hann gæti komið
með mér. Ég sagði, að ég yrði lengi og
hann gæti ekki vonast til að komast
inn í það allra helgasta í þessu tízku-
hofi.
„Þú ert gyðjan mín,“ sagði hann
aðeins hálfspaugandi, „og ég verð að
taka þátt í öllum venjum þínum.“
Ég hló að þessu. Augnablik sýndust
mér hinar ýktu yfirlýsingar hans létt-
úðarfullar og mér varð ljós á þessari
stuttu stundu munurinn á árum okkar
og reynslu. Fyrir mig var ást okkar
nauðsynlega alvarleg, næstum heilög
og ef ég gerði stundum hittnar athuga-
semdir, var það til að fjarlægja byrði
þessarar yfirþyrmandi tilfinningar. í
honum sá ég ekta léttúð og skyndilega
sá ég fram á mikla kvöl.
Ég sneri mér undan og sagði: „Þú
hefðir gott af að fá þér svolítið ferskt
loft. Hvers vegna eyðir þú ekki deg-
inum fyrir utan borgina? Leigðu þér
bíl og aktu til Versala. Þú gætir líka
málað í Bois.“
„Farðu og skoðaðu fjölskyldumynd-
irnar,“ tautaði hann, og rödd hans var
undarlega nærri mér. Ég hafði ekki séð
hann nálgast. „Þetta var móðir mín
vön að segja.“ Hann sneri mér við og
neyddi mig til að horfa á sig.
„Ég hef enga löngun til að ráfa um
Versali og kannski rekast á draugahóp
eins og t. d. þessar tvær konur þarna.
Mig langar ekki heldur að mála í Bois.
Ég hef ekkert til að mála með. Ég
féll fyrir þér, manstu?“
Hann sagði allt þetta rólegri næstum
fjarrænni röddu, hönd hans strauk hár
mitt og glettni var í augum hans,
„Hvað ertu nú að hugsa um?“ spurði
ég.
„Hvað? O, ekkert sérstakt. Ég mundi
rétt áðan, hvaða dagur er. Vinur minn
opnar sálfstæða sýningu í Bond Street
á morgun.“
„Þykir þér leitt að missa af henni?“
„Auðvitað ekki. Ég vil bara fara með
þér og sjá herra Diór gera sig að fífli
með því að reyna að gera fallegu gyðj-
unni minni til hæfis. Og ef hann fær
ný . ..“
„Herra Dior er þar ekki lengur. Hann
er dáinn. Það er nýr yfirmaður
þarna núna, myndarlegur ungur mað-
ur. . . En það er ekki til neins, gamli
minn, þú kemst ekki inn.“ Ég sagði
þetta glettnislega og með frönskum
áherzlum.
En hann komst inn í hofið. Næsta
dag eftir þriggja klukkustunda
skemmtilegustu vinnu, sem kona getur
unnið, sagði framhleypin ung stúlka
mér að maður vildi tala við mig og að
það væri áríðandi. Það sást á andliti
hennar, að þessi maður hafði haft áhrif
á hana. Ég vissi, að það gæti aðeins
verið Alexis. Ég virti hana fyrir mér
og tók eftir hinum ferska unglega hör-
undslit og hinum skýru línum. Hún var
ekki eldri en Ercy og mér til skapraun-
ar sá ég, að ég gæti hér um bil verið
móðir hennar.
Alexis kom inn dálítið rjóður og var
hálf skemmt yfir eigin dirfsku. Ég
kynnti hann fyrir öllum og sagði:
„Þetta er sonur minn.“
Mér var skemmt yfir skelfingunni í
andlitum þess. En það olli mér leiðind-
um, þótt þær væru vantrúaðar, að
enginn hló.
Ég lét hann bíða eftir mér og sneri
aftur inn í búningsklefann. Ég valdi
kvöldkjól, sem mér hafði lengi leikið
hugur á að eignast.
Um leið og afgreiðslustúlkurnar
slepptu af mér hendinni, sneri ég aftur
inn í framherbergið til að sýna Alexis
kjólinn. Nokkrar stúlkur, sem sáu mig
á ganginum, litu með sakbitnu og undr-
andi augnaráði í áttina til mín og mér
varð Ijóst, að þær höfðu ekki gleypt
við skilgreiningu minni á Alexis, en
voru sennilega að slúðra um hinn
myndarlega unga, elskhuga frú Kyrilis.
Þetta veitti mér svo mikla ánægju, að
andlit mitt hlýtur að hafa ljómað um
leið og ég gekk inn í litla salinn. Kjóll-
inn var hvítur og línur hans voru ein-
faldar. Hann var fleyginn að aftan og
dróst aðeins við gólfið.
lÉg vissi að hann fór vel, og ég vissi
að hann var nógu klassískur til að
falla Alexis í geð og minna hann á
hina ýktu yfirlýsingu dagsins í gær.
Hann sat þarna og horfði í kringum
sig og fór augsýnilega illa um hann í
gyllta stólnum. En um leið og hann
kom auga á mig, stóð hann á fætur
og það birti yfir andliti hans af undr-
un og gleði.
22 FÁLKINN