Fálkinn - 29.05.1963, Blaðsíða 23

„Líkar þér hann?“ spurði ég eins
og ég væri ekki viss.
„Hann er fallegur . . . stórkostlegur!“
„Komdu dálítið nær,“ sagði hann
skyndilega og ég hugsaði. „Ó, guð minn
góður! Ætlar hann að fara að gera
listrænar athugasemdir?“
,,Nær.“
Ég kom nær.
„Komdu hingað,“ sagði hann og
hnykkti til höfðinu, andlit hans var
alvarlegt og skipandi. Þá skyldi ég. Ég
stóð nálægt honum og þóttist fylgja
augnaráði hans, er hann skoðaði kjól-
inn. „Við erum að fara. Komdu strax.
Ég vil elska þig núna.“
„í þessum kjól?“ hló ég og hjarta
mitt bærðist mjög ótt.
„Já, í þessum kjól.“
„Allt í lagi,“ hvíslaði ég. „Bíddu
augnablik."
„Ég bíð nákvæmlega í eina mínútu.“
Ég hljóp næstum því til búnings-
herbergisins. Þar fór ég úr kjólnum,
— ekki af því að ég væri hrædd um
að skemma hann, heldur vissi ég að
hinar stífu fyrirferðarmiklu fellingar
yrðu til trafala og það myndi erfitt
að ráða við þær ein. Það voru nokkrir
kjólar í viðbót, sem ég hafði ætlað mér
að máta, en ég sagði stúlkunni, að ég
yrði að flýta mér í hversdagsfötin mín.
Hún leit á mig og mér fannst ég sjá
skilningsríkan og hæðinn glampa í
augum hennar. En mér stóð á sama.
Það virtist taka langan tíma að fara
úr kjólnum og aftur í fötin mín. Þá
tók það nokkra stund að finna tösku
mína, kápu og hanzka. Ég skalf af
æsing og myndi aldrei hafa verið fær
um að gera neitt sjálf. Þegar ég var
loks tilbúin þaut ég aftur til Alexis.
„Hvar er kjóllinn?“ sagði hann. Hann
virtist verða fyrir vonbrigðum. Hann
brosti og tók undir handlegg minn og
við flýttum okkur út. Einhver kallaði
á eftir mér: „Frú Kyrilis, hvenær kom-
ið þér aftur?“
„Kannski aldrei!“ svaraði Alexis.
í leigubílnum gátum við varla haft
hemil á okkur. Ég þorði ekki að líta
á hann, en hugsaði um rödd hans, er
hann sagði: „Ég vil elska þig núna.“
Alexis vildi gera allt á stundinni, en
ég hugsaði um orð hans. „Kannski
aldrei,“ og velti því fyrir mér hvað
hann ætti við. Meinaði hann . . . Nei
það var of hræðilegt. Ég gat ekki einu
sinni leyft sjálfri mér að hugsa um
það. í staðinn hugsaði ég um líkama
hans og hina drukknu gleði ástríðunn-
ar.
Hann dró mig næstum því gegnum
útidyrnar og flýtti sér að loka þeim á
eftir sér. Svo dró hann mig að sér og
lét mig ekki einu sinni fara úr káp-
unni, áður en hann slökkti ljósið og
sleppti beizlinu fram af ástríðunni, sem
hafði gagntekið hann svo skyndilega.
Það var eins og hinn skammvinni
aðskilnaður okkar um morguninn hefði
verið of langur fyrir hann. Alexis batt
sig við mig á hátt, sem ég hafði ekki
getað ímyndað mér mögulegan. Hann
var næstum fullkominn í ást sinni,
næmur sem barn, karlmannlegur sem
hermaður, er ekki hefur notið ástríkis
lengi. Hann varð eins og skáld sem
reynir að finna kjarna ástarinnar.
Ég vissi ekki fyrr en núna að þetta
var mín eina ást.
Kvöldið kom og við höfðum ekki enn
komizt miklu lengra en í forstofuna.
Birtu var tekið að bregða og við vorum
í hálfrökkri. Ég var hálfsofandi á hinum
vel fóðraða bekk 'í litlu dagstofunni.
Alexis stökk skyndilega á fætur og
hvarf, kom aftur eftir litla stund með
teppi, sem hann vafði um mig eins
og ég væri krakki. Hann dró sig dá-
lítið til baka til að rannsaka áhrifin.
Kom svo aftur til að leggja hár mitt
í kringum andlit mitt, gerði nokkrar
breytingar aðrar á stöðu minni og var
að lokum ánægður. Ég brosti til hans
syfjulega, og ætlaði að spyrja hann
hvað hann hefði gert af teikniáhöldun-
um sínum, en þagði samt.
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN Z3