Fálkinn - 29.05.1963, Blaðsíða 29

LITLA
SAGAN
EFTIR
WILLY
BREIIMHOLST
ENGIN ÍBÚÐ
TIL LEIGU
Og ef okkur skjátlast ekki, þá glottir
hann enn.
Og samt eru þrjú ár síðan, að þau
hringdu hann upp í barnaskap sínum.
Hafa þau fengið íbúð síðan?
Nei.
Hvar skyldu þau svo sem fá hana?
Hvað var þá að gera? Jú, þau voru
enn trúlofuð og vildu enn gifta sig og
hafa íbúð út af fyrir sig. Við sjáum
þau sitja á bekk á hafnargarðinum.
Þau haldast hönd í hönd og stara í
örvænting beint fram fyrir sig.
— Við fáum aldrei íbúð, segir Lúna
og andvarpar.
— Við skulum vera þolinmóð, segir
Lars huggandi.
Allt í einu gerist nokkuð.
HJÁLP, er hrópað, HJÁLP.
Lars og Lúna standa upp í hendings-
kasti.
— Þarna er einn, sem er að drukkna,
— við verðum að bjarga honum, segir
Lúna.
— Bíddu, segir Lars og grípur um
handlegginn á henni, honum hefur dott-
ið svolítið í hug. — Bíddu, endurtekur
hann, — kannski hefur maðurinn íbúð
og ef hann drukknar, getum við kann-
ski fengið hana.
Það birti yfir svip Lúnu andartak.
— Við getum ekki látið hann
drukkna, segir hún og er vond, hvernig
í ósköpunum dettur þér slíkt í hug?
— Þú hefur rétt fyrir þér. Það er
rangt hugsað. Flýttu þér og finndu síma
og hringdu eftir sjúkraliðinu. Á meðan
reyni ég að fiska hann upp.
Lúna hljóp af stað til þess að finna
síma og Lars reyndi að fiska manninn
upp, en það var ómögulegt. Lars kunni
ekki að synda, svo að hann gat ekki
stokkið út á eftir honum.
— Hvað heitið þér? hrópaði Lars nið-
ur til mannsins.
Maðurinn hrópaði upp nafn sitt.
— Og hvar eigið þér heima?
— Hjartakersgötu 13, hrópaði mað-
urinn.
En svo sökk hann í þriðja sinn. Þá
kom loksins sjúkrabíllinn, en það var
þegar of seint.
— Við gerðum eins og við gátum,
sagði Lars, flýtum okkur nú til Hjarta-
kersgötu nr. 13. Ef við verðum eldfljót,
fáum við kannski íbúðina hans, áður
en einhver annar nær í hana.
Og þau flýttu sér af stað. Fimm mín-
útum síðar hringdu þau á dyrabjöllunni
á Hjartakersgötu 13. Húsráðandinn kom
til dyra.
— Það er laus íbúð á fjórðu hæð til
hægri, sagði Lars og stundi. Getum við
fengið hana? Maðurinn, sem bjó í henni,
drukknaði.
— Fjórðu hæð til hægri, endurtók
húsráðandinn, ég leigði hana fyrir
tveimur mínútum.
— Hverjum?
Manninum, sem hratt leigjanda
mínum í sjóinn.
ungu konuna rétt áður en skipið átti
að fara, þess vegna komum við saman
um borð. Hún var hrífandi, en því mið-
ur hef ég ekki séð hana síðan.
Skyndilega fannst Morgan sem hann
væri ekki lengur viss í sinni sök. Var
það falskt spor, 'sem hann fylgdi? Undir
öllum kringumstæðum gat hann ekki
aðhafzt frekar sjálfur, heldur varð að
láta lögreglunni eftir að fylgja sporinu.
Fyrst ætlaði hann þó að skýra Eduard
Bennet frá því, sem hann hafði komizt
á snoðir um.
ÞEGAR næsta morgun hélt hann til
einkaheimilis Bennets. Stórinnflytjand-
inn tók á móti honum í hræðlegu upp-
námi og sýndi leynilögreglumanninum
bréf, sem hann hafði fundið þá um
morguninn í póstkassa sínum.
í bréfinu var skorað á Eduard Benn-
et að gera ekki frekari leit að eigin-
konu sinni, en þess í stað skilja eftir
umslag með hárri peningaupphæð á
nánar tilgreindum stað næstu nótt. Ef
hann skýrði nokkrum frá málinu, væri
hann feigur.
Morgan tók við bréfinu og skoðaði
það gaumgæfilega.......
í sömu andrá splundraðist ein rúðan
í glugganum. Tvær byssukúlur þutu
hver á fætur annarri inn í herbergið.
Morgan féll um koll. Hann sá aðeins
andlit Bennets í þoku......Hræðilegur
sársauki gagntók innyfli hans .... en
hann tók eftir, að Bennet þreifaði um
herðar hans, og með síðustu kröftum
hrópaði Morgan;
— Lögreglan. . . .síminn. . . . fljótt. . . .
Síðan missti hann meðvitund.
Bennet komst að símanum og tókst
að hringja, næst missti hann einnig
meðvitund. Skömmu síðar fann lögregl-
an báða hina særðu. Þeim var þegar
í stað ekið á sjúkrahús. Warris, lög-
regluforingi í Ríkislögreglunni, fékk
allar upplýsingar hjá einkaleynilög-
reglumanninum, en nokkrum klukku-
stundum síðar andaðist Morgan.
Warris lögregluforingi varð sér úti
um allar þær upplýsingar um Kramer
sem honum var unnt. Frá Washington,
aðalstöðvum ríkislögreglunnar, bárust
upplýsingar um önnur tilefni af hjú-
skaparsvikum í ýmsum amerískum stór-
borgum. Aðalsöguhetjan var alltaf ung
kona á aldrinum 25—30 ára. Gæti það
hugsazt, að Kramer væri henni með-
sekur? Warris lét snuðra um hverja
spilaknæpu og komst að raun um, að
Kramer færi öðru hvoru frá New Or-
leans og kæmi alltaf aftur með fulla
vasa af peningaseðlum. Á samastað hans
sagði húsmóðirin við óeinkennisklæddan
lögreglumann, sem sneri sér til hennar:
Sjá næstu síðu.
Blaðið DAGLR
er víðlesnasta blað, sem gef
ið er út utan Reykjavíkur.
BLAÐIÐ DAGUR,
Akureyri.
Áskriftasimi 116 7.
FÁLKINN 29