Fálkinn - 29.05.1963, Blaðsíða 32

Eikartréð
Framh. af bls. 31.
hönd hr. Sommers virtist ekki hafa haft
gott af þessari fljótfærnislegu hreyf-
ingu, sem engan veginn hafSi bætt skap
hans. „Boden!“ öskraði hann. „Ætlið
þér að koma niður?“
Það kom ekkert svar.
„Heyrið mig nú Boden.“ ....
Það varð langur fyrirlestur, og hann
var á sinn hátt meistaraverk í mælsku-
list. Hr. Sommer reyndi allt frá ró-
legri skynsemi til ákafra formælinga.
Hann talaði vel um fyrir manninum,
hann skammaði hann, hann skjallaði,
hann hótaði. Hann skírskotaði til betri
manns Bodens, og hann skammaði hann
fyrir að vera svikahrapp, sem mundi
eyða því, sem eftir væri ævinnar, í
fangelsi. Hann talaði um bræðralag
milli mannanna og spurði, hvað móðir
hans sáluga mundi halda um son sinn.
Hann hótaði að kalla á slökkviliðið. Að
lokum lýsti hann yfir því, að hann
myndi láta fella tréð með Boden og
öllu saman. Um þær mundir tóku
áheyrendur, sem hingað til höfðu hlust-
að af athygli, að hreyfa sig órólega.
„Það getið þér ekki gert, hr.“ sagði
Charlie skjálfraddaður. „Hann mundi
þá hálsbrotna."
Hr. Sommer sýndist það vera ákjós-
anleg lausn, sem hann ætlaði einmitt
að samsinna hjartanlega, þegar Charlie
sagði: „En við verðum sko að fara
núna, hr. Það er matarhlé,“ að svo búnu
fóru hann og félagi hans í jakkana,
kinkuðu kolli kurteislega og fóru leið-
ar sinnar.
Hr. Sommer var kominn á það stig,
að hann froðufelldi af reiði. „Ef þér
komið ekki niður á stundinni," hrópaði
hann upp í þögult laufið, „klifra ég
upp á stundinni eftir yður. Er yður það
ljóst, Boden?“
Ekkert svar.
„Gott,“ sagði hr. Sommer bálvondur.
,,Þá segjum við það!“
Hann skaut fram hökunni og starði
í vígahug upp eftir stofni trésins. Að
vísu hafði hann ekki klifrað í trjám
síðan hann var tíu ára, en á þeim tíma
hafði hann öðlazt menntun, kvænzt,
byggt upp blómstrandi fyrirtæki og
sveigt saman báða enda á ýmsum
stjórnum. Eitt lítið tré virtist honum
ekki vera nein sérlega erfið hindrun.
Sjóðandi af réttlátri reiði reif hann
af sér jakkann, bretti upp buxnaskálm-
arnar og lagði til orrustu. Fyrstu kvist-
óttu greinarnar ollu engum erfiðleikum.
Grænt laufið umlukti hann.
Sigri hrósandi tók hann sér dálitla
hvíld og keyrði höfuðuð aftur, bæði til
að líta eftir Boden, sem trónaði eins og
fastastjarna hátt yfir höfði hans, og til
að miða út næstu grein, sem virtist
vera furðulangt í burtu. Það kostaði
hann ekki svo litla áreynslu, auk rifinn-
ar skyrtuermar, að komast á næsta á-
fangastað.
Lítil grein kiæktist föst í vasa hang,
hann fálmaði niður með hendinni og
sleit hana óþolinmóður í burtu. Blöð
hennar voru undarlega mjúk viðkomu,
og þegar hann leit niður á þau með
reiðihrukkur á enni, sá hann, að nokk-
ur þeirra voru alveg nýútsprimgin og
þakin gullnum hýjimgi. Dálítill andvari
bærði laufið og kældi kófsveitt enni
hans.
Næsta grein, sem hann fikraði sig upp
á, var grennri og svignaði undan þunga
hans. Honum brá aðeins við tilhugsun-
ina um það, að grein, sem bognaði, gæti
brotnað, og hann var nú allhátt
uppi. Tilhugsunin var allt annað en
þægileg.
Hr. Sommer ríghélt sér í stofninn og
litaðist um. Greinin hinum megin á
trénu var auðsjáanlega sverari og virt-
ist traust. Hann varp öndinni léttara,
hjúfraði sig fast að stofninum og fálm-
aði meðfram honum með vinstri fætin-
um til að komast í örugga höfn hinu
megin.
í sama bili heyrðist reiðiöskur yfir
höfði hans. „Heyrið þér, gætið þó að,
hvað þér gerið!“
Ósjálfrátt dró Sommer fótinn að sér,
Öskur Bodens hafði gefið til kynna, að
einhver væri í þann veginn að stíga
ofan á fingurinn á honum, sem var þó
alveg óhugsandi. Án þess að sleppa
dauðahaldi af stofninum gægðist hr.
Sommer meðfram stofninum svo var-
lega sem ætti hann von á að sjá skrölt-
orm.
Skammt frá stofninum greindist sver
greinin í tvennt. í skorningnum hafði
fugl byggt sér hreiður. Kringlótt og
snoturt hvíldi það á greininni og í því
miðju lá fugl, sem þrýsti sér fast niður
CLOROX
Fjólubláa blævatnið „CLOROX“ inniheldur ekkert klórkalk
né önnur brenniefni og fer því vel með þvottinn. „CLOROX“
er einnig óviðjafnanlegt við hreingerningar og til sótthreins-
unar. — Fæst víða.
Efnagerð Austurlands h.f.
32 FALKINN
á mosaklætt ból sitt, og starði á mann-
inn svörtum perluaugum.
„Hreyfið yður ekki,“ skipaði hr. Bo-
den ofan úr hásæti sínu. „Hún er þegar
nógu hrædd. Ef þér haldið áfram að
vaða þarna fram og aftur, yfirgefur hún
hreiðrið. Það er eins víst og amen í
kirkjunni."
Hr. Sommer starði á fuglinn. Brúnir
vængirnir báru vott um móðurlega
vernd, en svört perluaugun horfðu á
hann og sögðu honum stríð á hendur.
„Ef þú heldur, að ég ætli að standa
hér . . . . “ sagði hann hvössum rómi við
fuglinn, en hann sýndi ekki á sér neitt
fararsnið. Nokkur andartök liðu í al-
gerri kyrrð. Þá leit hann upp til Bod-
ens, sem ruggaði sér mjúklega í trjá-
toppnum, eins og hann sæti í ruggu-
stólnum sínum. Við að sjá hann komst
hr. Sommers aftur í sinn gamla ham.
„Fjandinn hafi það!“ tautaði hann,
treysti tak sitt um trjástofninn og sveifl-
aði fætinum meðfram honum.
Fuglinn skauzt upp framhjá honum 1
með kipp, sem nærri hafði komið hon-
um úr jafnvægi. Síðan náði hann fót-
festu á traustri greininni og færði allan
þunga sinn yfir á hana. Stynjandi sett-
ist hann niður og andaði djúpt að sér.
„Hún flaug leiðar sinnar!“ hrópaði
hr. Boden.
Guði sé lof! hugsaði hr. Sommer og
leit með sigurbros á vör á hreiðrið, sem
fuglinn hafði yfirgefið. Þarna lágu fjög-
ur ljósblá egg, lítill og notalegur heim-
ur mosa og laufs.
„Þarna sjáið þér, hvað þér hafið gert!“
Hr. Boden suðaði eins og reið býfluga.
„Þér hafið hrætt hana burt, og nú kemur
hún aldrei aftur til að unga út eggjun-
um sínum.“
„Hvað varðar mig um þessi fábjána-
legu egg?“ sagði hr. Sommer ergilega.
Já, hvað komu þau honum við? Þau
voru nú ekki annað en fjögur lítil, ljós-
blá egg. Það var þó ekki ég, sem byrj-
aði að klifra hingað upp, sagði hann
við sjálfan sig og ætlaði að teygja
sig upp í næstu grein, þegar hreyfing
á laufinu hélt aftur af honum.
Litli brúni fuglinn sat á grein beint
yfir höfði hans og hafði auga með hon-
um. Hann var kominn aftur til að sjá,
hvað yrði um eggin hans. Hann gat séð
litla líkamann titra, eins og hjarta
hans berðist fyrir stormi.
„Jæja, komdu þér þá niður,“ rumdi
hr. Sommer. „Ég skal víst ekki gera
heimsku eggjunum þínum neitt.“
„Hún kemur ekki,“ sagði hr. Boden.
„Hún er hrædd við yður.“
„Já, ég hef nú ekki í hyggju að detta
niður og hálsbrjóta mig, aðeins af því
að fávís fugl.....Hr. Sommer stein-
þagnaði. Fuglinn steypti sér rétt yfir
hreiðrið og gaf frá sér dálítið tíst, eins
og hann sendi boðskap huggunar niður
til eggjanna. Síðan var hann kominn
aftur á greinina.
Hr. Sommer hreyfði sig ekki. Ef til
vill mundi þetta litla kvikindi snúa aft-
ur til eggja sinna, ef það gleymdi, að
hann væri þarna. Mínúturnar liðu,