Fálkinn - 19.06.1963, Blaðsíða 11
hún hafði þegar undirritað hana, dagsett og stílað
á kjörbúðina. Drengurinn fyllti út upphæðina eftir
miðanum og afhenti afgreiðslumanninum ávísun-
ina, sem skoðaði hana, skrifaði eitthvað aftan á
hana, og lét hana síðan í peningaskúffuna.
Angie tók upp þungan pappírspokaxm, og dreng-
irnir tveir gengu út úr verzluninni. Það var kvöld.
Dökkleiti drengurinn opnaði dyrnar á bílnum,
smeygði sér undir stýrið, Angie settist við hlið
hans og lét pokann á milli þeirra. Dökkhærði
drengurinn gáði í pokann, tók upp sælgætissteng-
umar og gaf Angie aðra. Síðan rykkti haxm sér
fram í sætinu, stakk höndunum í buxnavasana
og dró upp tvær stengur í viðbót. Hann drap tittl-
inga og rétti Angie líka aðra þeirra. „Lék dálítinn
fingraleik,“ sagði hann, og sló á öxl Angie.
„Hæ, maður!“ sagði Angie hlæjandi og sló hixin.
Drengirnir könkuðust stundarkom á í framsætinu.
Síðan setti dökkhærði drenguiinn bílinn í gang.
Hann ók vel og gætilega. Eftir á að hyggja, hann
yrði ekki sextán ára fyrr en eftir tvo mánuði, og
löggan hér um slóðir var hörð í horn að taka í
þeim efnum, ef hún gómaði þig. Hann hélt sig
vandlega við hámarkshraðann; var satt að segja
dálítið undir honum til að vera öruggur.
„Ætlarðu að fara á ballið á ströndixmi í kvöld?“
spurði Angie.
„Ég veit ekki.“
„Hafðu eina með þér, ef þú kemur.“
„Hvemig á ég að fara að því?“
Angie klappaði á pappírspokann. „Taktu eina
flösku af þessu.“
„Hvernig á ég að fara að því?“
„Heldurðu að hún tæki ekki eftir því?“
„Fjandinn hafi það, já, hún tæki eftir þvi. Hvað
heldur þú? Ég meina, að hún tæki eftir því.“
Angie þagði andartak, en sagði síðan: „En hvað
ég held, — jæja, ef það er partý hjá henni og svo-
leiðis — ég meina, það er partý hjá henni núna,
er það ekki? Og, jæja, klukkan níu eða tíu, þegar
hún hefur fengið sér nokkra sjússa og svöleiðis,
heldurðu að hún tæki eftir því, ef þú nappaðir
einni kollu? Ég meina — jæja, þú veizt hvemig
það er. Ég held, að hún tæki samt ekki eftir því.“
„Andskotirm!“ sagði drengurinn. „Hvað heldurðu
að hún sé, eða hvað? Ég er að segja þér, að hún
tæki eftir því.“
„Æstu þig ekki upp. Ég á aðeins við, að það
væri kannski þess vert að reyna; það er allt og
sumt. Óþarfi að æsa sig upp út af því.“
„Ég veit ekki einu sinni, hvort ég ætla að fara
á þetta bölvað ball á ströndinni."
„Simmons segist í það minnsta ætla að reyna
að ná í eina,“ sagði Angie.
Drengurinn sagði ekkert. Þeir óku þögulir um
hríð, hendur drengsins hvíldu efst á stýrishjólinu.
„Hæ, hvar fékkstu þetta fallega armband?”
spurði Angie.
Hann sýndi Angie silfurarmbandið á sólbrennd-
um úlnliðnum.
„Þetta? Pabbi sendi mér það. Lízt þér vel á
það?“
„Smart,“ sagði Angie. Hann þreifaði eftir þungu
silfurarmbandinu, strauk það. „Það er ekkert nafn
á því. Af hverju hefurðu ekki nafnið þitt á því?“
Drengurinn losaði úlnliðinn. „Heyrðu! Gríptu
ekki í handlegginn á mér, meðan ég keyri bjáninn
þinn! Viltu að ég lendi í árekstri?“
„Fyrirgefðu. Ég ætlaði bara .. .“
„Ég hugsa, að pabbi hafi ekki mátt vera að því,
að láta grafa á það,“ sagði hann. „Ég meina, ég
hugsa að það taki nokkrar vikur, og ég hugsa, að
hann hafi viljað láta mig fá það strax. Það er
ekta silfur. Ég hugsa að ég ætti að láta grafa á
FALKINN 11