Fálkinn - 19.06.1963, Blaðsíða 16
AGI, SKIPUIAGNING
OG LINSODIN EGG
eftir Gísla Ástþórsson
Ef Strandakirkja bregst mér, þrátt
fyrir áheitið og konan mín verður lasin
aftur, þá ætla ég að birta svohljóðandi
auglýsingu í dagblöðunum:
Dagfarsgóðan eiginmann vantar
lœkni, hjúkrunarkonu, matreiðslu-
konu, innkaupastjóra, stofustúlku,
gangastúlku, dyravörð, /símastúlku,
garðyrkjumann, þvottakonu, sauma-
konu, fatapressara, hárgreiðslukonu,
kennara, baðvörð og röskan sendi-
svein. — Upplýsingar í síma 16860.
Mér hefur líka dottið 1 hug að hafa
auglýsinguna svona:
Hjááááááááááálp! Upp lýsingar í
síma 16860.
Ekki svo að skilja, að ég sé ekki starfi
mínu (eða störfum) vaxinn. Það er ekki
meiri vandi að stjórna heimili en pjakka
þessa stafi sem ég er nú að pjakka:
pjakk, pjakk, pjakk, pjakk, PJAKK!
Meinið er þetta: ég er á undan samtíð
minni. Fólk tortryggir mig. Það öfund-
ar mig af hæfileikum mínum, vantreyst-
ir kenningum mínum og fellur bókstaf-
lega í stafi þegar það sér hve glæsilega
ég handleik afþurrkunarklútinn.
Lykillinn að góðri hússtjórn er skípu-
lagning. Þar gildir nákvæmlega sama
reglan og við önnur störf. Sá maður,
sem kann ekki að einbeita sér, á ekkert
að gera við svuntu, alveg á sama hátt
og sá maður, sem kann ekki að lesa á
dýptarmæli, á ekkert að gera við kaf-
bát. Þá er sú manngerð sjálfkrafa úr
leik, sem sífellt rýkur úr einu í ann-
að. Forstjóri Pokavers væri ekki með
fimm þúsund króna ístru, ef stúlkan,
sem saumar saman botnana á hundrað
kílóa pokanum hans, væri með annan
fótinn uppi á skrifstofu að sleikja um-
slög. Forstjóri Pokavers veit ofurvel,
að munurinn á ístrubelg og flatbelg er
munurinn á skipulagningu og glund-
roða. (Pjakk!).
Um daginn er ég að ryksuga gang-
dregilinn, þegar dyrabjallan hringir. Ég
ryksuga eins og ekkert hafi ískorist.
Hálfri stundu seinna er enn verið að
djöflast á bjöllunni. Ég tek ryksuguna
úr sambandi, blæs úr munnstykkinu,
ber ruslið út í öskutunnu, leysi eina
krossgátu mér til afþreyingar, les lin-
16 FÁLKINN
soðna eggjakaflann í matreiðslubók
Helgu Sigurðar, skola úr nokkrum bux-
um (förum ekki lengra út í þá sálma),
kembi skyrið úr hárinu á Hólmfríði,
vaska upp og fer til dyra.
„Viljið þér gerast áskrifandi að Þor-
gils gjallanda fyrir fjögur hundruð og
fimmtíu krónur í sex hundruð eintaka
tölusettri viðhafnarútgáfu á þrjú hundr-
uð gramma frönskum gljápappír, með
formála eftir Jónas Sveinsson og mynd-
skreytingu eftir Þorgeir í Borg og níu
millimetra gotneskum upphafsstöfum úr
átján karata gulli á kilinum?“ segir
maðurinn.
„Nei,“ segi ég.
Þannig tafðist ég aðeins um sautján
sekúndur vegna þessarar dyrakvaðning-
ar, auk þess sem ég notaði ferðina til
þess að þurrka vandlega af dyrabjöll-
unni.
Lagið er agi, og karlmaður sem tekur
við hússtjórn, rekur sig skjótlega á að
það fyrsta, sem hann þarf að aga, er
eiginkonan. Hann rekur sig líka skjót-
lega á, að þó að eiginkonur láti stund-
um að stjórn langsum, þá láta þær aldr-
ei að stjórn þversum. Allar eiginkonur
veraldar hafa eiginmenn sína grunaða
um að vera fábjána, og þegar þær fá
hita, verður þetta hrein ástríða. Ég veit
um konu, sem byrjar að tala barnamál
við manninn sinn þó hún fái ekki nema
þrjár kommur, og í síðustu inflúensu,
þegar hún komst upp í 39.5, þá gerði
hún ráðstafanir til að koma honum í
skólagarðana. Eina vörn eiginmannsins
þegar svona er komið, er að jánka öllu
sem eiginkonan segir. Fyrrgreindur eig-
inmaður segir mér til dæmis, að þegar
konan hans byrji að æpa af sóttarsæng
hvort hann sé búinn að ryksuga, þá
svari hann umsvifalaust já, þó það sé
nú eitthvað annað. Svo læðist hann fram
úr klukkan þrjú um nóttina, breiðir úlp-
una sína vandlega yfir ryksuguna og
ryksugar allt húsið við kertaljós.
Það er fylgikvilli eiginkvenna með
hitasótt, að þær fá þá flugu í höfuðið
að húsið sé (eins og þær orða það) að
sökkva. Ef gólfin eru ekki sópuð sextán
sinnum á dag, þá byrja þær að skjóta
á mann illkvittnislegum bröndurum um
jarðýtur og dót. Kunningi minn, sem
er nærsýnn, segir mér að eitt sinn þeg-
ar hann var að sópa eldhúsgólfið, hafi
hann dottið niður í kjallara.
„Hvað ertu að gera, elskan?“ kallaði
konan hans.
„Sópa,“ ansaði hann.
„Ég heyrði dynk,“ sagði konan hans.
„Ég datt niður í kjallara,“ sagði hann,
„Jæja, elskan,“ sagði konan hans,
„mikið þykir mér vænt um það.“
Eiginkonur fá aldrei hitavott nema
stórþvottur sé daginn eftir. Þær geta
þá ekki heldur nærst á neinu nema
linsoðnum eggjum. Þær sjá veröldina
sem eina allsherjar linsoðna eggjaköku.
Nú er það alkunna, að það sem einn
kallar linsoðið egg það kallar annar
harðsoðið egg, og ekki verður þessi tak-
markalausa eggjafýsn útskýrð með því
að menn verði hamingjusamari af því
að éta hænuegg en bara rétta og slétta
ýsu. Þvert á móti hefur eggið á sér vont
orð í mannkynssögunni, samanber þeg-
ar Kólumbus (sem ég hef nú aldrei
verið eins hrifinn af og ýmsir aðrir)
reifst um það heila nótt suður í Portú-
gal hvort egg gæti staðið upp á end-
ann. Menn eru sífellt að vitna í þennan
atburð sem dæmi um yfirburðargáfur
Kólumbusar, en mér finnst satt að segja
allt framferði hans í málinu ærið hæpið.
Það er enginn vandi að láta egg standa
upp á endann úr því að búið er að brjóta
á því endann. Það er svindl að mínum
dómi, og ég hefði hiklaust dæmt Kólum-
bus úr leik og gott hvort ég hefði ekki
dæmt eggið úr leik líka og brotið það
á hausnum á honum.
Þegar konan mín verður lasin, byrjar
suðið um linsoðnu eggin.
„Hvað viltu fá að borða?“ segi ég.
„Linsoðið egg,“ segir hún.
„Hvað viltu fá á eftir?“ segi ég.
„Linsoðið egg,“ segir hún.
„Hvað viltu fá með kaffinu?“ segi ég.
„Linsoðið egg,“ segir hún.
„Líður þér nokkuð skár?“ segi ég.
„Linsoðið egg,“ segir hún.
Ég læt liggja á milli hluta hvernig
um er að litast í hjónarúmi, sem verið
hefur vettvangur linsoðinna eggja síð-
ustu dægrin.