Fálkinn - 19.06.1963, Blaðsíða 38
Svartir og livííir .. .
Framh. af bls. 36.
erfiðara. Hvítu mennirnir koma sér alls
ekki saman, og í sumum tilfellum er
enn meira bil á milli þeirra en hvítra
og svartra. Stór hópur hvítu mannanna
eru Afríkanarnir, þeir sem tala svokall-
aða afríkönsku. Það eru innflytjendur
frá Hollandi, Frakklandi, Þýzkalandi
og víðar. Þeir tala sérstakt mál, sem
er blanda af mörgum tungumálum.
Þessir menn hafa si'irka þjóðernistil-
finningu og eru mjög hreyknir af máli
sínu. í öllum helztu og áhrifamestu
embættum landsins eru Afríkanar. Þeir
líta niður á okkur Englendingana, og
framkoma þeirra við okkur er mjög
ruddaleg. Gífurlegur fjöldi lögreglu-
manna er í landinu, og þeir eru nær
allir Afríkanar. Þeir fara oft svívirði-
lega illa með svertingjana, og beita
ruddalegum brögðum. Framkoma þeirra
minnir töluvert á nazista. Englending-
ar verða oft fyrir barðinu á þeim. Það
eru oft þessir lögreglumenn, sem eru
valdir að skærum þeim, sem verða
milli hvítra og svartra.“
Þegar hér er komið sögu, hefur Brad-
field marg endurtekið, að það sé erfitt
að skýra frá þessu, eins og það raun-
verulega er. Menn verði að kynnast
því sjálfir. Hann segir, að mönnum
hér á íslandi muni ugglaust finnast
það skrítið, að hann skuli vera hlynnt-
ur aðskilnaðinum. „En það er eini
möguleikinn, sem hvítu mennirnir eiga
í dag, og að mínu viti, eina færa leiðin
til að forða blóðbaði eða einhverju enn
verra.“ segir hann.
Þegar Bradfield var smástrákur voru
margir beztu félagar hans, svertingjar.
Þeir máttu leika sér saman. Þegar hann
stækkaði var honum kennt hvernig
hann mætti umgangast svertingja,
smátt og smátt fjarlægðist hann þá
eftir því sem árin liðu. Hann segir:
„Þetta er mjög eðlilegt. Ég hef alls
enga fyrirlitningu á svertingjunum.
Reglurnar og lögin banna okkur að um-
gangast þá nema að vissu marki. Við
lærum fljótlega hvernig við megum
umgangast þá. Það er ekki þar með
sagt, að við tölum ekki við svertingja
sem við þekkjum, ef við hittum hann
á götu. En þeir óttast hvíta manninn,
og ég hef oft vorkennt þeim innilega,
þegar þeir halda að þeir hafi brotið
eitthvað af sér, og byrja að titra af
ótta. Þegar maður kynnist öðrum þjóð-
um, verður þetta allt svo óraunveru-
legt. Fyrir mann, sem elst upp við
slíkt fyrirkomulag, er þetta ekkert at-
hugavert. Um þessi mál er hægt að
skrifa bók, margar bækur. Satt að segja
er ógerlegt að útskýra þau með orðum,
og það allra sízt í stuttu viðtali. Ég
veit, að fyrir það sem ég hef sagt verð
ég stimplaður negrahatari, eða eitthvað
því líkt. Menn kunna að segja, að svert-
ingjarnir séu látnir þræla í námunum,
vinna öll verstu verkin og hvíti lýður-
inn lifi á vinnu þeirra og skammti þeim
skít úr hnefa. Þessu er til að svara, að
til dæmis svertingjarnir, sem vinna í
námunum, eru mjög ánægðir með hlut-
skipti sitt. Þeir fá föt, heima fengu
þeir engin nema dýraskinnin. Þeir fá
fæði, heima var það oft takmarkað.
Þeir fá peninga (þó litlir séu), heima
fengu þeir enga. Þeir geta keypt sér
meira af litfögrum skyrtum, gervi-gull-
hringa, hvíta skó. Þeir eru ánægðir með
lífið og tilveruna. En þetta kallið þið
kynþáttamisrétti. Ég skil það mjög vel
eftir að hafa verið á Norðurlöndum og
Englandi í tvö ár. En hvað á að gera?
Gerið ykkur í hugarlund hvernig myndi
fara, ef öllum þessum fjölda yrði allt
í einu veitt öll þau réttindi, sem hvítir
menn hafa. Munið, að mikill fjöldi
þessa fólks kemur beint úr leirkofum.
Nei, þessar breytingar geta ekki orðið
nema smátt og smátt, — á tugum ára.“
„Þið eigið annars gott, að vera laus-
ir við þetta.“
★
Það var ótal margt fleira, sem Brad-
field gat sagt okkur. Kannski tölum
við betur við hann seinna, en þetta
verður að nægja í bili. En það getur
verið, að þá hafi hinn svarti maður í
S-Afríku risið upp og brotið af sér
fjötra hvíta mannsins. Ef svo verður,
þá er ekki að vita hvenær Bradfield
fer heim til sín aftur.
MIKKI, BIKKI
Eitthvað
hrœðilegt
hefur komið
fyrir S
JERKLlAS. Eru nú
horngrýtis þefararnir
komnir enn þá einu
sinni
Sj£ðu tií... það sem 6g vildi
sagt hafe., akilurðu... 6g 6
vi8.. 6j or alvoc ey3ilðea
oœði 6 sál og líkaraa...
38
FALKINN