Fálkinn - 26.06.1963, Blaðsíða 16

Smásaga eftir Agatha Christie
„Feikna fjöldi er af þessum ríkis-
skuldabréfaránum upp á síðkastið,11
sagði ég morgun nokkurn, um leið og
ég lagði til hliðar dagblöðin. „Poirot,
við skulurn afneita vísindum uppgötv-
ananna, og stunda glæpi í þeirra stað,“
„Þú hallast að því, sem þið nefnið . ..
hvað er það nú aftur ..., grípið skjótt
silfrið, eða verið fljótt ríkir,... er það
ekki vinur?“ „Jæja, líttu á síðasta hal-
ið, Liberty skuldabréf, að verðmæti,
ein milljón dollara, sem London og
Skozki bankinn sendu til New York,
en sem hvarf á undursamlegan hátt,
um borð í skipinu 01ympiu.“
„Ef það væri ekki vegna „mal de
mer“ (sjóveiki), og öllu sem henni fylg-
ir, þá mundi ég með gleði taka mér
far með einu af þessum stóru farþega-
skipum,“ tautaði Poirot.
„Já vissulega,“ sagði ég með ákafa.
„Sum þessara skipa, eru fullkomnar
hallir. Þar eru sundlaugar, veitingasal-
ir, pálmalundir, kvikmyndahús og
fleira. Þar hlýtur að vera erfitt að trúa
þvi, að maður sé á sjó?“
„Ég veit nú aldeilis af því, þegar ég
er á sjónum,“ sagði Poirot dauflega.
„Og allir þessir smámunir, sem þú varst
að telja upp, hafa ekkert að segja fyr-
ir mig. En kæri vinur, hugsaðu þér
bara augnablik þau ofurmenni sem
ferðast óþekktir þarna. Um borð í þess-
um fljótandi höllum, er unnt að hitta
úrvalið, „haute noblesse", úr glæpa-
heiminum.“
Ég hló.
„Svo það er í þá átt, sem áhugi þinn
leitar. Þú hefðir ekki á móti því að
etja hestum þínum móti þeim sem stal
Liberty skuldabréfunum?“
Veitingakonan tók fram í fyrir okkur.
„Ung stúlka óskar að hitta yður, hr.
Poirot. Hér er nafnspjald hennar.“
Á spjaldið var letrað: Miss Esmée
Farquhar, en Poirot benti konunni að
hleypa henni inn.
Á næstu mínútu, var vísað inn í
herbergið einhverri þeirri fegurstu og
mest aðlaðandi stúlku, sem ég hef séð.
Hún var ef til vill 25 ára, með stór brún
augu, og hinn fullkomnasta vöxt. Hún
var vel klædd og hafði lýtalausa fram-
komu.
„Má bjóða yður sæti, mademoiselle.
Þetta er vinur minn, Hastings kafteinn
sem er mér til aðstoðar í baráttu
minni.“
„Ég er hrædd um að það sé stórt
verkefni, sem ég færi yður í dag, hr.
Poirot," sagði stúlkan, og hneigði sig
glaðlega fyrir mér um leið og hún sett-
ist.
„Ég þori að fullyrða, að þið hafið
lesið um það í blöðunum. Það sem ég
meina, er þjófnaðurinn á Liberty
skuldabréfunum um borð í Olympiu.
Einhverja undrun hlýtur hún að hafa
séð á andliti Poirots, því hún flýtti sér
að halda áfram: „Eflaust vaknar sú
spurning í huga ykkar, hvað mér komi
við alvarleg stofnun, eins og London-
og Skozki bankinn. í einum skilningi
er það ekkert, í öðrum næstum allt.
Ég skal segja yður, Monsieur Poirot,
16
að ég er heitbundin Mr. Philip Ridge-
way.“
„Aha, og herra Philip Ridgeway ...“
„Skuldabréfin voru í hans vörzlu,
þegar þeim var stolið. Auðvitað er ekki
unnt að ásaka hann á neinn hátt, það
var áreiðanlega ekki honum að kenna.
Eigi að síður er hann hálfvegis miður
sín vegna þessa, og ég veit, að frændi
hans hefur haldið því fram, að hann
hafi í hugsunarleysi látið það vitnast,
að þau væru í vörzlu hans.
Þetta er hræðilegt áfall í starfi hans.“
„Hver er frændi hans?“
„Mr. Vavasour, aðalframkvæmda-
stjóri London- and Skozka Bankans."
„Segið mér nú alla söguna eins og
hún leggur sig, Miss Farquahr?"
„Alveg sjálfsagt. Eins og yður er
kunnugt, þá óskaði bankinn að auka
lánstraust sitt í Ameríku, og ákvað
þess vegna að senda þangað um milljón
dala gildi í Liberty verðbréfum. Mr.
Vavasour valdi frænda sinn til farar-
innar, en um ársskeið hafði hann verið
trúnaðarmaður bankans, og var ná-
kunnugur öllum viðskiftum hans í New
York. Olympia sigldi frá Liverpool
þann 23. og verðbréfin voru afhent
Mr. Philip að morgni sama dags,
af Mr. Vavasour og Mr. Shaw, tveim
aðalframkvæmdastjóranum London- og
Skozka bankans. Bréfin voru talin og
útbúin í pakka, svo og innsigluð að
honum sjáandi, en síðan læsti Philip
þau strax niður í skjalatösku sinni.“
„Var það skjalataska með venjuleg-
um lás?“
„Eftir ósk Mr. Shaw, var sérstök læs-
ing búin til á töskuna af Hubbs.“
„Eins og ég sagði áðan, þá setti Phil-
ip pakkann neðst í ferðatöskuna.“
„Þjófnaðurinn var framinn skömmu
áður en komið var til New York. Hár-
nákvæm rannsókn var gerð í skipinu,
en árangurslaust. Verðbréfin virtust
blátt áfram hafa gufað upp.“
Poirot gretti sig, og sagði:
„Þau virðast ekki hafa glatazt að
fullu og öllu, þar eð þau voru seld í
smá pökkum hálfri stundu áður en
Olympia kom að bryggju. Jæja, næst
á dagskránni fyrir mig, er að hitta
Mr. Philip.“
„Ég ætlaði að fara að bjóða yður til
morgunverðar með mér á „Chesire
Cheese“, Philip mun verða þar. Við
höfum mælt okkur mót þar, en honum
er eigi kunnugt um, að ég hafi ráðgazt
við yður á hans vegum.“
Með þökk fyrir boðið, ókum við
þangað í bifreið.
Mr. Philip Ridgeway var kominn
þangað á undan okkur, og rak upp stór
augu, er hann sá tvo ókunna menn í
fylgd með unnustu sinni. Þetta var við
felldinn ungur maður, hár og grannur,
rétt aðeins farinn að grána í vöng-
unum, enda þótt hann væri vart yfir
þrítugt.
Miss Farquhar lagði hönd á handlegg
hans og sagði:
„Þú afsakar þátttöku mína án þess
FALKINN