Fálkinn - 26.06.1963, Blaðsíða 17

að ráðfæra mig við þig áður, Philip,"
sagði hún. „Þetta er Monsieur Hercule
Poirot, sem þú kannast þegar við og
vinur hans kafteinn Hastings.“
Ridgeway virtist mjög undrandi.
„Auðvitað þekki ég Monsieur Poirot,"
sagði hann um leið og hann tók í hönd
hans. „Ég hafði ekki hugmynd um, að
Ésmée hefði í hyggju að ráðfæra sig
við yður, um . . . um vandræði mín?“
„Ég hélt að þú mundir ekki leyfa
mér það,“ sagði Miss Farquhar Ijúflega.
„Svo þú sást um að fara rétt að
mér,“ sagði hann brosandi. „Ég vona
bara að Monsieur Poirot megni að
varpa Ijósi á þessa undarlegu ráðgátu,
því að ég skal hreinskilningslega játa
það, að ég er agndofa af kvíða og
áhyggjum út af þessu.“
Það mátti sjá greinileg einkenni
kvíða og áhyggja í andliti hans.
„Nú jæja,“ sagði Poirot. „Við skul-
um snæða, en á meðan getum við bor-
ið saman ráð okkar, og afráðið hvað
bezt muni að gera. Ég vildi gjarnan
heyra söguna af eigin vörum Mr. Ridge-
ways.“
Philip sagði frá öllu sem hafði gerzt
þar til verðbréfin hurfu. Honum bar
saman við Miss Farquhar í öllum atrið-
um. Þegar hann hafði lokið máli sínu,
spurði Poirot:
„Hvernig komust þér fyrst að því, að
verðbréfunum hafði verið stolið?“
Hann hló gremjulega.
„Það starði allt saman framan í mig,
Monsieur Poirot. Það hefði ekki getað
farið fram hjá mér. Ferðataskan mín,
sem var hálf dregin undan kojunni,
var öll skorin og rispuð, þar sem þeir
höfðu reynt að dýrka hana upp hjá læs-
ingunni."
„En mér skildist að hún hefði verið
opnuð með lykli?“
„Það er alveg rétt. Það hafði verið
reynt, en ekki heppnast. Og á endan-
um hlýtur þeim að hafa heppnazt að
ljúka henni upp.“
„Undarlegt,“ sagði Poirot, og í augum
hans fór að votta fyrir græna glamp-
anum, sem ég þekkti svo vel. „Sannar-
lega undarlegt. Þeir eyða tíma í að
dýrka upp, en svo allt í einu, þá
muna þeir eftir því, að þeir eru með
lykil að henni,.. . því hver og ein af
læsingum Hubbs, er alveg einstök."
„Það var einmitt það, að þeir gátu
ekki hafa haft lykil, því að ég skildi
hann ekki við mig, hvorki dag né nótt.“
„Þér eruð viss um það?“
„Það get ég svarið, en auk þess, og
enda þótt þeir hefðu haft lykil, hvers
vegna ættu þeir þá að vera að eyða
tíma í að dýrka upp skrá, sem auðsjá-
anlega er ekki unnt að opna lykils-
laust?“
„Þetta var einmitt spurningin. Ég
leyfi mér að spá því, að lausnin, bygg-
ist á þessari undarlegu staðreynd með
lykilinn, ef gáta þessi verður ráðin.“
„Ég ætla að biðja yður að verða ekki
reiðan, þó ég spyrji yður að einni
spurningu?: „Eruð þér alveg viss um,
að þér hafið ekki skilið læsinguna eftir
opna?“ “
Philip leit aðeins á hann.
„Ég fullvissa yður um, að slíkt getur
komið fyrir hjá beztu mönnum. Nú,
jæja, en verðbréfunum var stolið úr
töskunni, og hvað gerði þjófurinn við
þau? Hvernig komst hann í land með
þau?“
„Það er einmitt það,“ sagði Ridge-
way, „tollyfirvöldin voru látin vita, og
hver einasta manneskja, sem yfirgaf
skipið, var nákvæmlega rannsökuð.“
„Og verðbréfin mynduðu töluvert
stóran pakka, skilst mér?“
„Auðvitað, en varla hafa þau getað
verið falin um borð,... og í raun og
veru höfðum við þá vitneskju, að þau
voru ekki falin um borð, því að þau
voru boðin til kaups, hálfri stundu áður
en Olympia kom að landi, löngu áður
en ég var búin að senda út símskeyti
með númerum þeirra. Einn verðbréfa-
sali sver, að hann hafi keypt nokkur
þeirra, áður en Olympia kom í höfn.
Og ekki er unnt að senda verðbréf með
loftskeytum.“
„Nei, ekki með loftskeytum, en kom
nokkur bátur út að skipinu?"
„Aðeins lóðsbáturinn, en það var
eftir að allt var komið upp, og allir
voru á varðbergi. Og ég hafði gát á
bátnum sjálfur. Guð minn góður,
Monsieur Poirot, ég held að þetta geri
mig vitlausan. Fólk er farið að segja,
að ég hafi stolið þeim sjálfur.“
„En þér voruð rannsakaður um leið
og þér fóruð í land, ekki satt?“ spurði
Poirot góðlega.
„Jú.“
Ungi maðurinn starði á hann ráð-
þrota.
„Ég heyri að þér skiljið mig ekki,“
sagði Poirot brosandi. „En nú þyrfti
ég að spyrja fárra spurninga í bank-
anum.“
Ridgeway ritaði nokkur orð á spjald.
„Sendið þetta inn til frænda míns,
og hann mun veita yður áheyrn að
vörmu spori.“
Poirot þakkaði, og kvaddi, síðan héld-
um við sem leið lá til aðalskrifstofu
London og Skozka bankans. Þegar
við höfðum sýnt spjald Ridgeway, var
okkur undir eins vísað upp til skrif-
stofu aðalbankastjóranna. Þetta voru
tveir alvarlegir menn, sem höfðu orðið
gráhærðir í þjónustu bankans. Mr.
Vavasour var með stutt grátt skegg,
en Mr. Shaw var nauðrakaður.
„Mér skilst að þér séuð einkalögreglu-
menn?“ sagði Mr. Vavasour.
„Alveg rétt, en við höfum auðvitað
náið samband við Scotland Yai’d. Yfir-
lögreglumaður, NcNeil hefur með mál
þetta að gera, hann er mjög fær mað-
ur,“ bætti hann við.
„Það er ég viss um,“ sagði Poirot
kurteislega. „Viljið þér leyfa mér, að
spyrja fárra spurninga á vegum frænda
yðar? Það er viðvíkjandi þessai'i læs-
ingu, hver pantaði hana frá Hubbs?"
„Ég bað um hana sjálfur," sagði
Mr. Shaw. „Ég treysti engum ritara í
þeim efnum. Og varðandi lyklana, þá
17
FALKINN