Fálkinn - 26.06.1963, Blaðsíða 18

MILLJÓN DALA RÁNIÐ
heíur Mr. Ridgeway einn, ég sjáliur
annan, og starfsbróðir minn hérna hinn
þriðja.“
„Og enginn bókari hefur haft aðgang
að þeim?“
Mr. Shaw sneri sér spyrjandi að Mr.
Vavasour.
„Ég hygg að ég hafi rétt fyrir mér,
ef ég segi, að lykill liafi verið í peninga-
skápnum, þar sem við létum þá þann
23.“ sagði Mr. Vavasour.
„Illu heilli, þá veiktist starfsbróðir
minn, fyrir hálfum mánuði síðan, eða
sama dag og Philip yfirgaf okkur. Hann
er aðeins nýkominn á fætur.“
„Heiftug lungnabólga á mínum aldri,
er ekkert grín,“ sagoi Mr. Shaw.
„En ég er hræddur um að Mr. Vava-
sour hafi haft það of erfitt sökum'fjar-
veru minnar, og einkum af þessum
óvæntu atburðum ofan á allt saman.“
Poirot spurði nokkurra spurninga
um frænda Vavasour og föðurbróður,
en ekkert grunsamlegt kom upp úr
kafinu. Ridgeway hafði ótakmarkað
traust, og hann skuldaði engum neitt,
átti í engum fjárhagslegum örðugleik-
um, og honum hafði oft verið trúað
fyrir svipuðum verkefnum og þessari
milljón dollara sendingu.
„Ég er vonsvikinn," sagði Poirot,
þegar við komum út á götuna.
„Þú bjóst við að hafa meira upp úr
krafsinu? Þessir gömlu kariar eru sauð-
þráir."
„Ég varð ekki fyrir vonbrigðum sök-
um þráa þeirra, nei vinur minn.“
„Ég varð fyrir vonbrigðum vegna
þessa vandamáls, það er of auðvelt.“
„Of auðvelt?“
„Já, finnst þér það ekki vera barna-
Ieg» einfalt?“
„Þú veizt þá hver stal bréfunum?"
„Já, svo sannarlega.“
„En þá,... við verðum ... Hvað .. ?“
„Ruglaðu ekki sjálfan þig, Hastings.
Tið gerum ekkert í bili.“
„Hvers vegna? Eftir hverju ertu að
bíða?“
„Eftir Olympiu, hún á að koma til
feaka á þriðjudaginn.“
„En ef þú veizt hver hefur stolið
verðbréfunum, hvers vegna að bíða?
Hann getur komizt undan.“
„Til einhverra eyja í suðurhöfum,
þar sem ekki er hægt að ná þeim. Nei
vinur minn, hann mundi ekki una líf-
inu þar. Hvers vegna ég bíð,... ja sam-
kvæmt gáfum Hercule Poirot, þá er
málið leyst, en vegna annarra, sem eru
miður gefnir, góður guð,... til dæmis
NcNeil í Scotland Yard, hans vegna
væri vissara að sanna staðreyndirnar.
maður hefur skyldur gagnvart þeim,
eem eru miður gefnari en maður sjálf-
ur.“
„Herra minn trúr, Poirot, veiztu
það, að ég mundi vilja gefa stóra pen-
Ingaupphæð, til þess að sjá þig gera
sjálfan þig að fífli, bara einu sinni. Þú
ert svo óbetranlega sjálfselskur.“
18 FÁLKINN
„Veriu ekki að æsa þig upp, Hastings.
Ég hef sannarlega tekið eftir því, að
stundum þá fyrirlítur þú mig. Því mið-
ur þá er ég undirorpinn sektarkennd
hinnar miklu andagiftar.“
Hinn litli maður þandi út brjóstið,
og andvarpaði svo hjákátlega, að ég
neyddist til að hlæja.
Þriðjudaginn vorum við á leiðinni til
Liverpool í fyrsta farrýmis járnbraut-
arvagni. Hann hafði alveg neitað því,
að skýra mér frá leyndarmáli sínu um
stuldinn.
Undir eins og við vorum komnir á
bryggjuna, þar sem línuskipið var,
gerðist Poirot athugull og vakandi.
Hlutverk okkar var að hafa tal af 4
þjónum í röð, og einkum að inna frétta
af vini Poirots, sem hafði siglt með
skipinu þann 23. til New York.
„Eldri maður með gleraugu. Alger
öryrki, fór varla út úr káetunni.“
Lýsingin virtist eiga við einhvern
hr. Venter, sem bjó í næstu káetu við
Philip Ridgeway. Þó ég geti ekki skilið,
hvernig Poirot hefði getað fundið til-
veru hr. Ventners og útlit, þá varð ég
lítið eitt undrandi.
„Segið mér eitt,“ hrópaði ég, „var
þessi maður einn af þeim fyrstu, að
fara í land?“
Þjónninn hristi höfuðið.
„Vissulega ekki. Hann var í raun og
veru einn hinna síðustu í land í New
York.“
Ég varð alveg agndofa, og sá að
Poirot hló að mér. Hann þakkaði þjón-
inum, gaf honum drykkjupeninga og
við héldum í land.
„Þetta er allt í himnalagi,“ sagði ég
reiðilega, „en síðasta svarið hefur áreið-
anlega gert út af við kenningu þína,
þó þú hlæir alveg út að eyrum.“
„Þú sérð ekkert eins og venjulega,
Hastings. Aftur á móti er síðasta svarið
hornsteininn í kenningu minni, eða
áliti.“
Ég baðaði út höndum í örvæntingu,
og gafst upp.
Á leiðinni til London, skrifaði Poi-
rot í nokkrar mínútur, en lokaði svo
árangurinn í umslagi.
„Þetta er handa NcNeil. Við stingum
því inn á Scotland Yard í leiðinni, og
síðan höldum við til stefnumóts við
Miss Esmée Farquhar, þar sem ég hef
boðið henni að snæða með okkur mið-
dag.“
„Hvað með Ridgeway?“
„Já, hvað með hann?“ sagði Poirot,
og deplaði augunum.
„Þú heldur þó víst ekki,... þú getur
ekki?“
„Ef satt skal segja, þá datt mér hann
í hug. Ef Ridgeway hefði verið þjófur-
inn, sem vel hefði getað verið, þá hefði
þetta getað verið aðlaðandi, laglegt
æfingarverk."
„En miður skemmtilegt fyrir Miss
Farquhar.“
„Það er rétt. Jæja, Hastings, við skul-
um fara yfir þetta, ég sé að þú ert að
sálast af forvitni. Innsiglaði pakkinn er
tekinn úr ferðatöskunni, og gufar upp í
loftið, eins og Miss Farqhar orðaði það.
Við skulum sleppa loftkenningunni, en
athuga hvað hefur orðið af pakkanum.
Allir, hver og einn trúa hinu ótrúlega,
sem sagt að pakkanum hafi verið
smyglað í land.“
„Jú, en við vitum ...“
„Þú veizt það kannski Hastings, en
ég veit það ekki. Mitt sjónarmið er,
er fyrst það hafi virzt ótrúlegt, þá sé
það ótrúlegt. Tvennt kemur til greina:
Að pakkinn hafi verið falinn um borð,
sem er afar erfitt, eða þá að honum
hafi verið varpað fyrir borð.“
„Festur við kork, er það ekki?“
„Án korks.“
Ég starði á hann.
„En ef verðbréfunum hefði verið
varpað fyrir borð, þá hefði ekki verið
unnt, að selja þau í New York?“
„Ég dáist að rökfærslu þinni. Hast-
ings. Verðbréfin voru seld í New York
þess vegna var þeim ekki varpað fyrir
borð. Þú sérð hvert það bendir?“
„Þar sem við vorum þegar við byrj-
uðum.“
„Jamais de la vie“, aldrei í lífinu. Ef
pakkanum var varpað fyrir borð, og
bréfin seld í New York, þá geta verð-
bréfin ekki hafa verið í pakkanum. Er
nokkur sönnun þess, að pakkinn hafi
haft verðbréf að geyma? Mundu eftir
því, að Mr. Ridgeway, opnaði aldrei
pakkann frá því að honum var hann
afhentur í London.“
„Já, en þá ..
„Leyfðu mér að halda áfram. Síðasta
sinn sem bréfin sáust sem verðbréf,
var á skrifstofu London- og Skozka
bankans að morgni þess 23. Næst koma
þau í Ijós í New York, hálfri stundu
áður en Olympia kemur í höfn, og eftir
sögusögn manns, sem enginn tekur
mark á, í raun og veru áður en
Olympia kemur í höfn. Hafa þau á
annan hátt getað komizt til New York?
Jú. Gigantic fer frá Southampton sama
dag og Olympia, en Gigantic hefur
hraðamet yfir Atlantshafið. Send í
pósti með Gigantic, eru verðbréfin
komin til New York, einum degi á
undan Olympiu. Allt þetta er augljóst,
og málið fer að leysa sig sjálft. Inn-
siglaði pakkinn er falskur en um þá
hefur verið skift í skrifstofu bankans.
Það hefur verið auðvelt að útbúa
annan pakka eins útlítandi, sem hægt
var að skifta um á þeim rétta. Trés
bien, allt í lagi, verðbréfin eru send í
pósti til félaga í New York, með skip-
unum um að selja, þegar Olympia er
komin í höfn, en einhver verður að
ferðast með Olympiu, til þess að setja
á svið hið ímyndaða rán.“
„En hvers vegna?“
„Sökum þess, að Ridgeway aðeins
opnar aðeins töskuna og sér að hún er
Framhald á bls. 28.