Fálkinn - 26.06.1963, Blaðsíða 20

Sviðið: Að húsabaki við síldar- og
fiskimj ölsverksmiðju í Laugarnesi á
sjöunda tug tuttugustu aldar. Þarna
getur að líta hið furðulegasta dót sam-
ankomið: Mótatimbur á víð og dreif,
sem ber vott um nýafstaðnar bygging-
arframkvæmdir, ásamt sandhrúgu og
bretti til að hræra á pússningu. Gam-
all bátur, sem ekki hefur lengi verið
sjósettur, og tveir gamlir björgunar-
flekar. Auk þessa nokkrir hlerar og
tómar síldartunnur. Að baki bárujárns-
þil og yfir það sér í olíustöð. í bak-
grunni Esjan i móðu. Á miðju sviði
trónar svo allmyndarlegur strompur
og upp eftir honum liggur stigi.
Persónur: Ljósmyndari, lofthræddur
blaðamaður, þrir múrarar og verk-
stjóri.
Alveg eins og menn hafa misjafn-
lega stór nef, þá hafa þeir misjafna
ilmskynjan. Og það sem sumir menn
kalla góðan ilm, kalla aðrir óþolandi
fýlu. Þannig mun því t. d. farið um
Siglfirðinga, að þeir þola manna bezt
hina svokölluðu „peningalykt11. Hún
er þeim ekki annað en talandi vott-
ur þess að silfrið í sjónum sé farið
að veiðast og nóg að gera í bænum.
Þeir bókstaflega elska þennan ilm ann-
rikis og peninga. Aftur á móti virðist
það svo um flesta borgarbúa Reykja-
víkur, að þeir kunna ekki að meta
þennan ilm sem skyldi. Þeir telja þetta
hina mestu plágu. Hitt er svo önnur
saga, sem oft vill gleymast, að ef þessi
lykt hefði aldrei fundizt hér á landi,
væru húsin í borginni sennilega ekki
svona mörg.
Nú er í Laugarnesi risinn rúmlega
sjötíu metra strompur, sem á að gegna
því hlutverki, að peningalykt leggi
ekki að vitum Reykvíkinga. Þessi
strompur er aðeins hærri en sá, sem
er við Sementsverksmiðjuna á Akra-
nesi, og mun því vera hæsta bygging
landsins, þ. e. a. s. ef loftmöstur eru ekki
meðtalin. Og nú gnæfir hann þarna nið-
ur við sjóinn hátt yfir nærliggjandi bygg-
ingar og hæðir.
Síðdegis laugardag einn fyrir skömmu
klifu tveir menn á vegum blaðsins þarna
upp, og þar sem báðir sluppu lifandi frá
þeim hildarleik, birtum við hér myndir
annars þeirra og texta hins.
Við gengum fyrir þróna þar sem beinin
eru látin áður en þau fara í vinnsluna og
að húsabaki. Við fórum strax að athuga
strompinn og möguleika á uppgöngu. Það
fyrsta, sem við veittum athygli, var op
sem brotið hafði verið á niður við jörðu.
Við litum ekki þangað inn, heldur geng-
um norður fyrir þar sem við vissum að
stiginn mundi vera. Það stóð líka heima:
Hann lá þarna utan á ferlíkinu, veglegur
járnstigi, steyptur fastur. Hin.s vegar náði
hann ekki alla leið niður, heldur endaði
þrjár til fjórar mannhæðir frá jörðu. Rétt
þarna hjá lá tréstigi, og þegar við reist-
um hann upp, vorum við svo þrælóheppn-
ir, að hann náði alla leið upp að járn-
stiganum.
Sjötíu og fimm metrar er ekki langur
spölur á landabréfi, en svona reistur upp
á endann í strompformi, virðist þetta dá-
góður spotti. Það er að minnsta kosti það
góður spotti, að maður tekur sér hvíld
áður en lagt er á brattann. Við settumst
Framhald á bls. 31.
FALKINN