Fálkinn - 26.06.1963, Blaðsíða 25

til þess að hugga sjúklingana. Verið þér
sælar, systir!
Christel fann að varir hennar urðu
fölar og herptust saman. Hvað átti
hann við? Hún hafði jú aðeins stanzað
í fáeinar mínútur umfram það sem
hénni bar. Hún tók eftir að starfsfólk-
ið horfði á hana og síðan á Randers
til þess að sjá hvað væri um að vera.
Orðaskifti eins og þessi voru fáheyrð
hér á sjúkrahúsinu. Auk þess hafði
hann horft reiðilega til hennar. Rand-
ers var ævinlega kurteis og ljúfur í
viðmóti svo að þessi orð hans voru eins
og löðrungur. Hún sneri sér við og
gekk þegjandi að dyrunum. Bara að
Eriksen hafi ekki heyrt hvað hann
sagði.
Hún hraðaði sér niður. Hugsunin um
að Randers mundi fara á stofugang
með henni síðar um daginn gerði það
að verkum, að henni rann kalt vatn
milli skinns og hörunds. En hún mundi
halda sér í hæfilegri fjarlægð frá hon-
um. Þessa hlið á honum hafði hún
aldrei séð og vildi helzt kynnast henm
sem minnst.
Þennan dag gekk allt á afturfótun-
um. Sjúklingarnir voru óþolinmóðir,
kvörtuðu um sársauka, létu hana stjana
við sig út af minnstu smámunum og
fyrir tvo þurfti hún oð hringja og bera
skilaboð. Henni fannst hún þurfa að
ganga þúsundir af þungum skrefum
milli herbergjanna þennan dag til þess
að reyna að greiða úr erfiðleikunum
og þóknast sjúklingunum. Þetta var
einn af þeim dögum þegar einhver ann-
arleg óró liggur í loftinu. Matráðskon-
an móðgaðist og yfirhjúkrunarkonan
fékk flís í auga. Á dögum sem þessum
óskuðu flestir þess að mega dveljast
utan dyra sjúkrahússins — í hinum
heilbrigða og eðlilega heimi.
Klukkan tíu kom Eriksen niður og
var enn ekki vaknaður eftir svæfing-
una. Hann bilti sér órólega og talaði
upp úr svefninum, en uppskurðurinn
hafði tekizt vel og systir Lollo fékk
fyrirmæli um að hafa auga með honum.
Klukkan ellefu bárust þau skilaboð,
að Randers læknir mundi ekki fara á
stofugang eins og hann hafði ráðgert.
Klukkan tólf kom hann hins vegar
sjálfur, einmitt í þann mund, er Chris-
tel var á leið til borðsalarins og enginn
átti von á honum. Systir Magda hafði
skroppið niður og systir Anna Maria
hafði lofað að leysa Christel af andar-
tak, svo að hún gæti fengið sér eitthvað
að borða.
Hann hafði enga læknanema með sér,
aðeins doktor Ekman. Hann var önnum
kafinn að því er virtist og skipaði
Christel með handahreyfingu að koma
til sín.
— Sækið systur Magda. Ég þarf að
vera fljótur á stofuganginum.
— Hún er niðri. Viljið þér að ég ...
— Við verðum þá víst að bjarga okk-
ur. Sækið dagbókina strax.
Án þess að segja aukatekið orð gekk
hún á eftir læknunum tveimur. Hún
starði á dökkan hnakka hans, meðan
hann stanzaði við hvert rúmið á fætur
öðru, og spurði nokkurra stuttra spurn-
inga. Það vantaði ekki að hann brosti
gleitt framan í sjúklingana, en um leið
og hann sneri sér að henni, var bros
hans horfið með öllu og bún fann að-
eins skörp og gagnrýnin augu hans
hvíla á sér.
— Hvers vegna fær hann mjólk,
systir? Ég gaf skipun um það í fyrra-
dag, að hann mætti alls ekki fá mjólk,
en henni hefur ekki verið hlýtt.
— Hér er illa búið um. Gerið það
aftur, systir, meðan ég stend hér við,
svo að ég sjái að það verði gert eins
og vera ber.
— Takið burt annan koddann undan
höfðalaginu. Þér vitið, að þessi sjúkl-
ingur má ekki hafa hátt undir höfði.
Christel beit á jaxlinn. Hún veitti
því eftirtekt, að doktor Ekman gaf
henni gætur í laumi. Án þess að segja
aukatekið orð gerði hún allt sem Rand-
ers skipaði. Allan tímann sauð upp-
í'eisnarhugurinn í henni. Það var til-
finning sem hún hafði ekki oft áður
fundið. Hvað var það sem olli þvi, að
honum tókst að ýta undir uppreisnar*
hug hennar og setja hana úr jafnvægi?
Ef hún hefði ekki viljað vera trú þeim
reglum, sem henni höfðu verið kenndai
í hjúkrunarskólanum, hefði hún ger1
uppreisn og mótmælt þessum ásökun
um.
Verið gat að á þennan hátt væri hann
að refsa henni fyrir það að hún hafði
vogað sér að segja meiningu sína, þegar
hann braut reglur sjúkrahússins og
leyfði eiginkonu Borgs að heimsækja
mann sinn utan heimsóknartímans?
Gat verið, að hann væri svo langrækinn
og ómerkilegur? Hún hafði. alltaf álitið,
að hann væri maður, sem væri háður
yfir slíka smámuni, en að öllum líkind-
um hafði henni skjátlazt í þeim efnum.
Loksins var þessi þolraun á enda.
Frammi á gangi kom Magda hlaupandi
með áhyggjuhrukkur á enni. Hún
stanzaði fyrir framan þau og leit á
Randers og Christel á víxl. Augnaráð
hennar gaf til kynna, að hún byggi yfir
einhverju, — eins og hún vissi að stofu-
gangurinn hafði ekki gengið sem bezt,
en trauðla gat hún getið sér til um
það.
— Systir Christel fór með mér á
stofuganginn, sagði Randers. — Ég hef
beðið hana að skrifa niður sitthvað,
sem ekki má kasta höndunum til.
— Ég vona, að þér hafið ekki orðið
varar við neitt á minni deild, sagði
Magda óttaslegin. Randers leit til
Christel og sagði:
— Systir Christel veit hvað ég á við.
— Hvað er klukkan? Ég á mjög ann-
ríkt síðdegis í dag.
Að svo mæltu var hann farinn og
Christel horfði á eftir honum og tókst
ekki að leyna reiðinni í augunum.
Magda horfði einnig á eftir honum en
úr augum hennar mátti aðeins lesa
áhyggjur. Það er aldrei lætin í honum,
hugsaði hún. Hann ætti að hugsa um
það sem honum stendur næst, en vera
ekki að fjargviðrast út af smámunun-
um, sem honum koma ekki við. Raun-
ar var ekki honum líkt að gera það,
en allir karlmenn hafa víst sínar veiku
hliðar. Það er bara verst með aumingja
Christel. Hún virðist hafa gengið í
gegnum hræðilega prófraun.
— Ég skal leysa yður af, sagði hún
vingjarnlega. — Mér sýnist sem yður
veiti ekki af að bregða yður inn í borð-
salinn og fá eitthvað gott að borða. Og
þér skuluð ekki hafa áhyggjur af því,
þótt læknirinn hafi verið erfiður í skap-
inu. Satt að segja, þá er hann mjög
duttlungafullur og mislyndur, en hann
meinar ekkert iilt með því.
Þegar Christel var farin, stóð Magda
eftir og undraðist það sem hún hafði
sagt. Þetta var i fyrsta skipti sem hún
hafði vogað sér að gagnrýna nokkurn
þann irekni, sem vann þarna á sjúkra-
húsinu. Hvers vegna hafði hún sagt
þetta og einmitt við ChristeJ’
vissi þ-að ekki. . .
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN