Fálkinn - 26.06.1963, Blaðsíða 29

LITLA
SAGAIVI
EFTBR
WILLY
BREHVIHOLST
Hættulegt stefnumót
►
frá öllum löndum mundu krefjast þess,
að ég gangi undir rannsókn til þess að
þeir geti fundið hvers vegna ég geti
synt svona hratt, sundfélög munu kepp-
ast um mig og fjárglæframenn munu
reyna að græða peninga á mér. Ég veit
ekki einu sinni sjálfur hvers vegna ég
get synt svona hratt. Ég veit bara, að
ég get það og ég er glaður yfir því að
geta það, annars gæti ég jú ekki kom-
ið hingað yfir til þín.
Svo dró hann Önnu að sér og kyssti
hana, og hún var ákaflega hamingju-
söm.
Þannig var samvistum þeirra háttað í
marga mánuði. Á hverjum laugardegi
synti Pétur yfir Atlantsála og á hverj-
um sunnudegi synti hann aftur til
Lundúna.
En svo var það einn laugardag, að
Anna beið eftir honum. Þá kom hann
ekki. Hún óttaðist, að hann hefði
drukknað á leiðinni. En svo var ekki.
Hann kom viku seinna.
— Ég kem aftur á laugardaginn,
sagði hann, þegar þau kvöddust á
sunnudaginn.
En hann kom ekki og það liðu þrír
laugardagar áður en hann kom. Og svo
vék hann sér fimlega undan spurningu
Önnu hvers vegna hann hefði ekki kom-
ið hinn laugardaginn. Hann var mjög
eirðarlaus og þungur í skapi.
— Tekur sundið ekki ógurlega á
krafta þína? spurði hún full meðaumkv-
unar.
— Nei, nei, þetta er alls ekki neitt, ég
kem áreiðanlega næsta laugardag.
En hann kom ekki næsta laugardag
og það leið heill mánuður, þangað til
að hann lét sjá sig. Þá leit hann mjög
þreytulega út og var mjög taugaóstyrk-
ur.
— Bara að ég vissi, hvað er að þér,
elskan mín, sagði Anna og þrýsti sér
ástfangin upp að honum.
— Það er ekki neitt, sagði Pétur og
forðaðist að líta í augu hennar.
— Ef við giftum okkur og þú fengir
atvinnu hér, þá þyrftir þú ekki að
synda svona langar og heimskuleg-
ar sundleiðir, hélt Anna áfram, og ég
held, að þú getir ekki haldið þetta út
til lengdar.
Þegar Pétur var kominn svolítið til
sjálfs sín var hann ekki seinn á sér að
biðja hennar og þau urðu ásátt um að
gifta sig næsta sunnudag.
— En fyrst vil ég fá að vita, hvers
vegna þú komst ekki á hverjum laugar-
degi, eins og þú hafðir lofað og hvers
vegna þú varst svona hræðilega tauga-
óstyrkur?
— Það segi ég ekki.
— Þurfum við að leyna nokkru fyr-
ir hvoru öðru?
Og þá sagði Pétur henni sannleikann.
— Ég hitti stúlku í Lundúnum, sem
ég varð svolítið skotinn í og hún gerði
mig hringavitlausan. Seinna sá ég að
hún var ekkert fyrir mig. En hún átti
heima á Hawaii og þegar hún fór heim
til sín .. .
— Þá syntir þú á hverjum laugardegi
til hennar í staðinn fyrir að synda til
mín.
Pétur kinkaði skömmustulegur kolli.
— Ég skal með glöðu geði fyrirgefa
þér þetta víxlspor, sagði Annna og
kyssti hann, — ég veit að héðan í frá
munt þú aldrei svíkja mig. En hvers
vegna varstu svona taugaóstyrkur af
því að synda til Hawaii?
— Af því að, sagði Pétur og tók utan
um hana, — það voru svo margir há-
karlar í Kyrrahafinu, að ég varð að
synda zig-zag aðferð alla leiðina.
Willy Breinholst.
PHAEDRA
Framhald af bls. 23.
umhverfis lundina. í staðinn sá ég fyr-
ir mér gljáandi og bjart ópersónulegt
hafið, nokkuð, sem maður gat aldrei
talið eign sína, nokkuð, sem aldrei gaf,
en aðeins tók. Ég horfði í skínandi flöt-
inn, dáleidd af fegurð hans, tæld í
falska ró af því hvernig hann samein-
aðist himninum. Ég gat ekki hvílzt.
Þó að ég vissi, að Dimitri litli væri
sennilega ennþá sofandi, læddist ég úr
herbergi mínu berfætt, læddist fram
hjá herbergi Thanosar og hljóp til
barnaherbergisins.
Dimitri var nývaknaður, og þegar
hann sá mig, háði hann innri baráttu
milli gleði og hinnar venjulegu svefn-
drukknu ólundar. Hann hélt sér í mig
og þvaðraði þessi ósköp, sýndi mér
skarðið í munninum, sem lýtti hann
dálítið og gaf honum kyndugan svip
hann grét dálítið önuglega, þegar barn-
fóstran reyndi að setja skó á fætur
hans, geispaði og kyssti mig, og þegar
hann var kominn í annan skóinn hljóp
hann út til að sýna mér nýju hvolpana
sína.
Er ég kom á eftir honum og hélt
um litla, raka hönd hans, voru augu
hans vot af tárum. Heimur hans, heim-
ur leikfanga og hvolpa, silkimjúku
lokkarnir, sem límdust við gagnaugu
hans í hitasvækju hádegisins, fætur
hans, sem voru alltaf á hreyfingu, jafn-
vel, þegar hann sat, undrun hans á
furðum heimsins, — allt þetta töfraði
mig og hrærði mig.meira en það hafði
nokkru sinni áður gert. Ég þarfnaðist
hins óforvitna kærleiks hans og mig
langaði til að taka hann upp og þrýsta
höfði hans að brjósti mínu, en ég vissi,
að hann var of önnum kafinn og ang-
urvær til að leyfa slíkt kjass og ég
kjagaði áfram.
Ég eyddi klukkustund með honum
og dáðist að hinum blindu, litlu, fálm-
andi dýrum og sló hinni stoltu móður
þeirra gullhamra, gerði áætlun fyrir
síðdegið og slæptist um hina köldu,
skuggalegu stétt. Og allan tímann var
eins og ég væri knúin til að horfa á
þetta barn mitt með einbeitni ókunnrar
manneskju — Hann var bróðir Alexis.
Hann var barn, sem ég hafði fætt, fóstr-
að og séð vaxa. Hann var bróðir Alexis.
Framh. í næsta blaði.
fXlkinn 29