Fálkinn - 03.07.1963, Blaðsíða 12

jenny Adams fannst látin í dagstofunni. Hún hafði verið myrt með einum af
minjagripunum, sem hún hafði safnað af ferðum sínum, — myndastyttu, sem á
var letrað: Keypt af mér á heimleiðinm eftir ógleymanlega ferð í Chedder Ge-
orge, ágúst 1911. Jenny Adams. — Sakamálasaga eftir Julian Symons.
Stundum lokaði Francis augunum aí
því að hann var syfjaður, slundum af
því að honum leiddist. En einu sinni
leysti hann morðgátu með því að loka
augunum.
Fórnarlambið var dálítið undarleg,
gömul kona, sem hét Jenny Adams.
Hún bjó hjá frænku sinni á Highgate
Hill í húsi, sem var gjörsamlega yfir-
íullt af alls kyns smádóti. Hún átti
geysistórt safn af alls konar hlutum
frá Viktoríutímabilinu, allt frá viðsjám
upp i perlumóður-spilaöskjur. Hún
kepptist líka við að safna skrautmun-
um, sem gerðir höfðu verið í tilefni
af einhverjum sögulegum viðburði, eða
sem hún hafði keypt til minja á ferð-
um sínum. Dagstofa hennar var full af
þungum rauck/iðarhúsgögnum, skenki-
borðum, dragkistum og stórum hæg-
indastólum. Allsstaðar stóðu smáhlutir
til minningar um afmælishátíðir Vik-
toríu drottningar, endalok Búastríðsins
og yfirleitt alla merka viðburði í sögu
England á síðari tímum.
Það voru líka minjagripir frá henn-
ar eigin ferðum, til dæmis öskubakki
frá Brighton, postulínsstöng frá Edin-
borg litaður sandur frá Alum-flóa og
þangmynd frá Penzance. í þessari dag-
stofu sinni fannst Jenny Adams látin.
Hún hafði verið slegin í höfuðið með
einum af sínum eigin gersemum, lítilli
Psyke-styttu. Á fótstalli hennar var
eftirfarandi áletrun:
Keypt af mér á heimleiðinni frá Ched-
dar George í ágúst 1911, eftir ógleym-
anlega dvöl þar. Jenny Adams.
Francis Quarles hafði áhuga á mál-
inu, af því að hann hafði þekkt Jenny
Adams lítillega, og borið mikla virð-
ingu fyrir þessari gömlu, frumlegu konu.
Honum kom þó á óvart að frænka henn-
ar, Rósa Spade, skyldi hringja til hans
og biðja hann að koma. Rósa, kuldaleg
kona um sexíugt, bauð honum góða
borgun fyrir að taka málið að sér og
finna morðingjann. Með mikilli rósemi
sagði hún honum, að hún væri ein af
hinum grunuðu.
— Jenny frænka var vel efnuð, eins
og þér kannski vilið. Við erum þrjú,
12 FÁLKINN
erfingjarnir, og það vissum við öll. Ég
skil vel að fólk haldi, að einhver okkar
sé morðinginn. Ég er raunar viss um,
að það er rétt.
— Hverjir eru hinir ættingjarnir?
— Bræður mínir, Charles og Deverell
Spade. Við vorum nánustu ættingjar
Jennyar frænku, og samkvæmt erfða-
skrá hennar á að skipta peningunum
á milli okkar. Jafnvel þó hún hafi eytt
miklu í allt þetta drasl, sem þér sjáið
hér í dagstofunni, er þó mikið eftir.
— Yður þótti ekki vænt um frænku
yðar, sagði Quarles. Þetta var fullyrð-
ing, ekki spurning.
Rósa Spade sléttaði úr pilsinu sínu.
— Ég bjó lengi með henni. í yðar
augum var hún aðeins sérvitur, gömul
kona, í mínum augum var hún harð-
stjóri, sem lét ekkert aftra sér frá að
koma vilja sínum fram. Ég ætla ekki
að blekkja yður með því að ég sjái mik-
ið eftir henni. En ég drap hana ekki og
ég vil ekki að fólk haldi, að ég sé mor^-
inginn.
— Hvað um bræður yðar?
— Charles á litla vélaverksmiðju, De-
verell bókaverzlun. Þeir eru alltaf í
peningavandræðum, arfurinn kemur sér
vel fyrir þá. Þeir áttu báðir erfitt með
að lynda við Jenny frænku, en Charles
kom þó ætíð einu sinni í viku hingað
og borðaði með okkur. Síðast, þegar
Deverell heimsótti hana, rifust þau
svo heiftarlega, að iiann hefur ekki
komið síðan eða í heilt ár.
Hún bætti við, undarlega kaldgeðja:
— Ég verð víst líka að segja yður, að
ekkert okkar hefur fjarverusönnun. Á
þriðjudagslcvöldið, þegar morðið var
framið, var ég í kvikmyndahúsi, Char-
les fór að heimsækja vin, sem var svo
ekki heima og Deverell var í Hamp-
stead í viðskiptaerindum, hann gæti
hafa verið á þessum slóðum. Hún brosti
kaldranalega: — Þetta er næstum ein.s
og galdurinn með spilin þrjú, herra
Quarles. Getið þér fundið ásinn?
Quarles starði fast á hana. — Margir
morðingjar hafa reynt að blekkja mig
með því að ráða mig sem einkalögreglu-
mann. Ef ég tek þetta mál að mér, hætti
ég ekki fyrr en ég veit allan sannleik-
ann.
— Það er einmitt það, sem ég vil,
herra Quarles.
Hún skildi hann eftir í dagstofunni.
Hann gekk um og skoðaði alla þessa
furðulegu smáhluti og hugsaði um
ágirnd mannanna. Var það rétt hjá
Rósu, að Jenny hefði eytt peningunum
sínum til einskis, þegar hún keypti
þessa hluti. Smekkmanneskja hafði hún
greinilega ekki verið. Quarles hryllti
við hinum nútíma eftirlíkingum af
gömlum Toby-könnum, útsaumsmynd-
unum, eftirlíkingu af Tower Bridge
gerðri úr hnetuskurn og fleiru þess hátt-
ar, en innan um voru þó fallegir hlutir.
Til dæmis nafnspjaldahylkið úr perlu-
móðurskel, sem var komið fyrir í vegg-
skoti, Staffordshire-hundarnir, nokkrar
fallegar vatnslitamyndir, Eric Ravilious
kanna frá krýningu Georgs sjötta og
Richard Guyatt kanna frá krýningu
Elizabetar drottningar. Þær stóðu á
arinhillunni við hliðina á viðurstyggi-
legum pekinghundum úr gipsi.
Quarles dvaldist þarna í bálftíma og
rannsakaði umhverfið, rótaði í sauma-
körfunni og athugaði stólinn, scm Jenny
Adams hafði setið í, er hún var myrt.
Hann vissi eiginlega ekki að hverju
hann var að leita, og hann fann heldur
ekkert mikilvægt.
Leeds lögreglufulltrúi, vinur Quarles,
játaði að hann stæði með tvrer hendur
tómar. — Gamla konan hafði þekkt
morðingjann. Annað hvort hafði hún
sjálf hleypt honum inn eða hann hafði
haft lykj.1 að húsinu. Einn af erfingj-
unum þremur hlaut að vera morðing-
inn, en liver? Hvert þeirra erfir um
tuttugu þúsund pund og báðir bræð-
urnir áttu í ijárhagsörðugleikum. Rósa
hafði að vísu nóga peninga, en ef til
vill hefur hún verið orðin langþreytt
á gömlu konunni eða að þær hafa rif-
izt. Það voru engin íingraför á litlu
styttunni, engir vindlingastúfar í ösku-
bakkanum eða blóðblettir á fötum
þeirra, nð því er ég bezt veit. Öll hafa
þau jafnmikla ástæðu til að vilja gömlu