Fálkinn - 03.07.1963, Blaðsíða 16

Skerandi ískur frá brautarteinunum og riðið
frá vagninum, er hann tók beygjuna, vakti
manninn af stuttum blundi. Sætin þarna á 2.
farrými voru mjúk og hann hafði haft með sér
svæfil til að halla höfðinu á. Hann hafði orðið
að fara á fætur fyrir allar aldir í morgun til
þess að komast í bæinn áður en skrifstofan var
opnuð aftur eftir páskaleyfið. Nú hafði hann
þá óþægilegu kennd, að hann mundi hafa sofið
með opinn munninn. Óþægileg var kenndin
af því, að á meðan hann svaf hafði stúlka kom-
ið inn í vagninn á einni viðkomustöðinni, og
sezt í bekkinn á móti honum — já, reglulega
falleg stúlka, — maðurinn lagaði ósjálfrátt á
sér hálsbindið.
Og hann var gramari sjálfum sér vegna þe.ss
að nú vissi hann að konan horfði á hann —
horfði ánægjulega á hann blágráum augum, al-
veg eins og hún þekkti hann. En hvað hárið
I sama bili fann hann, að tekið var í öxlina á honum aftan
frá, svo að hann snerist við á hæli. Og honum varð litið í augu
förunautar síns. Konan vafði handleggjunum um hálsinn á
honum og kyssti hann . . .
Smásaga
eftir
Mika
Vaftari
var ljóst og fallegt, lokkarnir, sem hann sá
undan svörtum hattinum! Hreinar línur í and-
íitinu — hvítur hálsinn með svarta loðkápuna
— óvenjulega falleg kona.
En hvers vegna horfði hún á hann svona í
sífellu? Maðurinn fór hjá sér og kveikti sér
í sígarettu um leið og hann gerði mat á sjálf-
um sér. Hvað gat verið við útlit hans að at-
huga? Hann strauk hárið upp yfir skallann, sem
var í fæðingu á honum, þuklaði vandlega á
öllum hnöppum — nei, vitanlega var hann syfj-
aður og stúrinn, en ekki nægði það til skýr-
ingar á því, að konan var bersýnilega að sprok-
setja hann.
Það var enn klukkutima leið til borgarinnar.
Til þess að dreifa hugrrenningunum og lægja
gremjuna í sjálfum sér, tók maðurinn upp skjala-
tösku sína og fór að blaða í ýmsum plöggum,
sem hann átti að afgreiða á skrifstofunni í dag.
Og smátt og smátt tókst honum að eyða van-
máttarkennd sinni, — hann fann sig sem fyrir-
mynd á ný og sjálfsálitið steig í hans innri
meðvitund, gleraugun á nefinu gerðu augnaráð-
ið skarpt og greindarlegt á ný.
Skrambans lagleg var hún, konan — yfir þrí-
tugt mundi hún komin, fullþroska á alla vegu
og þó spengileg, augun blágrá. Ójú, einhvern
veginn kannaðist hann við yfirbragðið, en hon-
um fannst ekki viðeigandi að fara að glápa á
hana. En hvað hálsinn var hvítur og fallegur!
Maðurinn pikkaði fingrinum í sígarettuhylkið
sitt, hringsneri giftingarhringnum og lagaði
hálsbindið á ný. Yss — að hann skyldi hafa
sofið með opinn munninn!
Og páskarnir — þeir voru úti í þetta sinn.
Nokkrir dagar frelsis í heimi erils og áhyggja.
Störfin höfðu hlaðizt á hann. Verðhækkunin
var að gera hann vitlausan, en ekki stoðaði að
tala um það, einhvern veginn varð maður að
fljóta. Verst var þó hvað hún Elín, konan hans,
var orðin erfið í skapi. Afbrýðisemin í henni,
til dæmis, var beinlínis hlægileg. Hann ætti
eiginlega að láta lækni athuga hana, jafnvel
þó að hann yrði að gera það með valdi. Það
var alls ekki heilbrigt, hvernig hún vakti yfir
hverju skrefi sem hann steig. Hversu mörg tár
höfðu ekki runnið úr henni áður en hann fékk
leyfi til að bregða sér úr bænum yfir páskana
— sannast að segja til að geta verið nokkra
daga í friði fyrir jaginu í henni. Annars voru
þeir allir hundleiðinlegir, þessir staðir, sem tóku
á móti gastum yfir páskana. Eiginlega hafði
hann mest langað til að komast í skemmtilegt
ástarævintýri um páskana — ekki neitt hættu-
legt ævintýri vitanlega, en þegar maður er
hnappsetinn af konunni dag og nótt, er ekki
nema eðlilegt að mann langi til að bregða á
leik öðru hvoru.
Þegar öllu var á botninn hvolft, hafði hann
ekki haft neina ánægju af páskaleyfinu. Hann
var óupplagður og syfjaður. Erfiður vinnudag-
ur fór í hönd. Lestin ólmaðist og slingraði. Hann
leit ósjálfrátt upp.
Nei, það var ekki um að villast — fallega
konan ókunnuga horfði framan í hann og brosti
í kampinn. Hann fann að hann roðnaði. Sneypu-
legt bros komið á andlitið á honum, hann kink-
aði kolli heldur klaufalega, og horfðist í augu
við hina fögru konu — það var eins og hann
gæti ekki haft auga af henni aftur.
Honum kom andlitið kunnuglega fyrir sjónir,
hann var alveg viss um það. Bak við þroskaða,
fallega drættina 1 andlitinu eygði hann ásjónu,
sem hann hafði séð fyrir mörgum árum, and-
lit með dálítið barnslegum, þráalegum dráttum.
Hver í ó,sköpunum gat þetta verið? Vitanlega
þekkti hann konuna, en hann var orðinn svo
ómannglöggur og minnislaus á síðari árum. Hver
gat hún verið? Einhver, sem hann hafði kynnzt
lauslega, — líklega var það svo.
Að minnsta kosti hneigði hann sig aftur og
sjálfstraustið kom á ný. Hún vissi auðsjáanlega
hver hann var. Vissi að hann var eitthvað. Og
í lestarklefa getur það komið fyrir hvern sem
er að blunda aðeins augnablik með opinn munn-
inn. Hann brosti öruggur og sjálfsglaður.
— Jæja, loksins virðist þú ætla að þekkja
mig aftur, sagði konan með hreinni, þægilegri
röddu.
— Leikkona, ef til vill söngkona, datt hon-
um snöggvast í hug.
— Ég þekkti þig undir eins aftur, jafnvel
þótt ginið á þér stæði upp á gátt.
Maðurinn hrökk við og brosið stirðnaði í feitu
góðmótlegu andlitinu. Allt í einu fann hann
til þess með hryllingi, hve fætur hans voru
stuttir, maginn framvaxinn og hárið gisið. Rödd
konunnar var svo óþægilega uppljóstrandi. Hver
í herrans nafni gat hún verið — hvaðan hafði
hún þetta andlit?
— Það er auðvitað ekki auðvelt að muna
eitt andlit meðal margra, sagði hún í meðaumk-
unartón. Og það er svo langt síðan — bíðum nú
við, látum okkur sjá — í sumar verða það sext-
án, nei, bíddu hægur seytján ár síðan þá. Það
er langur tími, finnst þér það ekki?
— Jú, það er langur tími, stamaði hann. Það
hafði verið eitthvað spyrjandi í rödd hennar.
— Já, hugsaðu þér, góða .... Það var lík-
lega bezt að hann þúaði hana úr því að hún
þúaði hann, .... við verðum gömul hvort sem
okkur likar betur eða verr!
Hann sagði þetta hálfharkalega.
— Ég var vist aldrei nema tvítugur þá, bætti
hann við.
Og í sama bili rann upp fyrir honum Ijós,
það birti yfir svip hans og honum létti svo
16
FALKINN