Fálkinn - 03.07.1963, Blaðsíða 22
pliaedra
Skyndilega fann ég smáa, óhreina
hönd hans á handlegg mínum og alda
óbeitar reið yfir mig. Ég hristi hann
af mér og gekk burt og skildi hann
eftir hjá barnfóstru sinni og bæði voru
þau óskelfd eins og þau hefðu búizt
við þessu.
Er ég kom efst í stigann, byrjaði
ég að hlaupa og stanzaði ekki fyrr en
ég kom í herbergi mitt. Þar lokaði ég
gluggahlerunum og lagðist á grúfu á
rúm mitt í dimmu einkaherberginu,
kvalin af margbreytilegum og miklum
geðshræringum, sem voru handan tára
og nokkurrar lýsingar, sem menn
þekkja. Ég fyrirleit og hataði, langaði
og þráði og óttaðist og reiddist og elsk-
aði, — hlutirnir voru allir flæktir í
samantvinnaðan skyldleika, sem gaf
mér ekkert skýrt eða meðvitandi svar.
Örmagna og næstum vitstola sofnaði
ég loks og vaknaði ekki fyrr en orðið
var áliðið.
Einhver var í herberginu með mér.
Skærir, gulir ljósgeislar skinu í gegnum
myrkrið, gegnum rifurnar á gluggahler-
unum — endurspeglun sólarinnar, sem
hneig til viðar í sjóinn. Ég lá kyrr
og hjarta mitt sló ört, og ég beið eftir
þeim sem vaf þarna; að hann kæmi
inn í geislana. Skrjáfið hélt áfram eins
og einhver væri að leita í fötum mínum.
Ég einblíndi í áttina að opnum skápn-
um, en gat ekki séð neina hreyfingu.
Svo hélt ég að ég heyrði þungan andar-
drátt og stunur eins og hinn óséði gest-
urð ætti í baráttu eða væri kvalinn.
„Hver er þetta?“ spurði ég hvasst og
hjartsláttur minn heyrðist næstum því.
Ekkert svar kom og hljóðin héldu
áfram. Ég settist upp, hrædd við að fara
úr rúminu. Hinn þungi andardráttur
hljómaði nú næstum líkt og snökt.
„Anna! Ert þetta þú?“ sagði ég og
röddin brást í þurrum hálsinum.
„Ert þú þarna inni?“
Hljóðið þagnaði augnablik, byrjaði
svo aftur með endurnýjuðum krafti.
Þetta gat verið einn af hundunum. Með
bað í huga, stökk ég fram úr rúminu
>g hljóp að glugganum, reif hlerana
ipp og horfði á skápana. Er hið skæra
rjarta ljós lýsti upp vegginn, sá ég
;kápana opna upp á gátt en það virt-
ist enginn vera inn í þeim. Ég gekk í
áttina til þeirra varlega og hélt enn,
að ég gæti fundið hvolpafulla flóttatík
bak við kjólana. Einmitt þá kom öskur
úr djúpum skápsins, sem ég geymdi
'tvöldkjólana mína í. Ég stirðnaði og
bað fór hrohur um mig. Öskrið hélt
ifram og hækkaði og ég gat ekki hreyft
nig. Svo heyrðust raddir fyrir utan,
em nálguðust dyrnar, og á þessu
ugnabliki breyttist öskrið í brjálæðis-
op hávaxin dökk, óhrein
22
skepna reis upp úr mjúku flaueli og
silki, æpandi og þvaðrandi vitfirrings-
lega. Ég greip andköf og hljóp burt,
við dyrnar rakst ég á Thanos.
Ég gróf höfuð mitt í öxl hans, en
hann rétti mig mjúklega til Önnu, sem
hélt höfði mínu þétt að sínu höfði
meðan Thanos og þjónax-nir gripu og
fjarlægðu hinn öskrandi og kjökrandi
brjálæðing úr herbergi mínu.
„Svona, svona,“ sagði hún blíðlega
um leið og hún settist niður í djúpan
hægindastól og saup góðan sopa af
koníaki. En ég fann að henni var órótt-
líka.
„Hvað var þetta?“ spurði ég að lok-
um er ég gat beitt röddinni.
„Hugsaðu ekki um það. Þáð var slæm-
ur daumur. Þig hefur dreyínt illa.“
Hún beygði sig yfir mig og byrjaði
að nudda hnakka minn með hinum
fimu, hörðu og köldu fingrum. Augna-
blik tók ég orð hennar bókstaflega, og
er ég leit um herbergið, sem baðaðist
í glóð hnígandi sólar og virtist svo ó-
truflað og rólegt, hélt ég, að ég hefði
raunverulega haft martröð og væri ný-
vöknuð og heyrði mín eigin óhljóð.
Svo sá ég ringulreiðina í skápnum og
sá að hún talaði í líkingum. „En hver
var þessi — þessi vitfirringur?“
„Uss, hugsaðu um eitthvað annað.
Við komumst að því seinna. Hugsaðu
um eitthvað fallegt. Hugsaðu um son
þinn.“
Þessi athugasemd var mjög óvelkom-
in. Tilfinningalegur ruglingur minn út
af barninu kom aftur og þjakaði mig.
„Nei“, sagði ég ákveðið. „Mér líður
ágætlega núna. Við skulum fara og gá,
hver hann var.“
Samt sem áður lét hún mig skipta
um föt og fara í skó og greiddi hár
mitt og setti í það pinna, þangað til ég
var orðin alveg róleg.
Við fundum Thanos og þjónana niðri
kringum tvo lögreglumenn úr þorpinu,
sem voru klunnalegir og afsakandi og
fremur hjálparvana. Sá óboðni gestur
hafði verið fjarlægður. Þegar lögreglu-
mennirnir sáu mig, stóðu þeir stífir og
heilsuðu með spaugilegri lotningu.
Þjónarnir fóru. Thanos kom og leiddi
mig í stól.
„Það er ekkert til að hafa áhyggjur
út af. Þessir góðu náungar segja, að
þeir viti allt um þetta villidýr. Hann
er sonur eins af starfsmönnum mínum
og hann er venjulega geymdur bak við
lás og slá. Enginn veit hvei'nig hann
komst út eða hvernig hann komst inn
í herbergið þitt. Ég sagði þeim, að
ég vildi fá skepnuna setta á hæli.“
Hann þagnaði og horfði í augu mín.
„Er allt í lagi með þig núna? Hann kom
ekki við þig, var það?“
„Nei, nei. Hann faldi sig mest allan
tímann,“ sagði ég og skýrði honum frá
hvernig ég hefði uppgötvað hann.
„Hvers vegna heldur þú að hann hafi
valið svefnherbergi mitt og klæðaskáp-
inn minn til að fela sig í?“
„Ég veit það ekki, ástin mín En ég
ætla að komast að því. Þetta hús er
of óvarið. Hvaða vitfirringur, sem væri,
gæti komist inn í það án þess að nokk-
ur yi'ði þess vísari. En ég ætla einnig
að tala við foreldrana. Þau hljóta að
vera dauðhrædd um, að ég reki gamla
manninn. Ég ætla mér ekki að gera
það, en ég mun krefjast þess, að skepn-
an verði fjarlægð.“ Hann hélt áfram að
tala nokkra stund, lét sem lögreglu-
mennirnir væru ekki til og strauk öxl
mína eins og við værum ein. Anna stóð
fyrir aftan stólinn minn, þögul og kyrr-
lát eins og alltaf þegar Thanos var nær-
staddur.
„En hvers vegna herbergið mitt?“
spurði ég, „ég vil hitta þennan mann
aftur, þegar þeir hafa gefið honum
FALK.INN