Fálkinn - 03.07.1963, Blaðsíða 25

Hún sneri sér snöggt við. Mark Rand-
ers stóð í dyrunum. Augu þeirra mætt-
ust og síðan gekk hann nær rúmi Mon-
iku.
— Góðan daginn, Monika, sagði hann
og stúlkan brosti.
— Sjáðu hvað systirin gaf mér, sagði
hún. — Ég á hana ein.
— Þetta er falleg kanína, sagði hann.
— Hefur hún keypt hana handa þér?
— Já, og henni þykir vænt um mig
og systurinni líka.
Randers leit rannsakandi á Christ-
el:
— Ég hélt ekki að ég mundi hitta
yður hér. Þér eruð annars farnar að
skjóta upp kollinum á hinum ólíkleg-
ustu stöðum.
Christel stirðnaði upp.
— Ég gekk hér aðeins framhjá á
heimleiðinni. Ég skal fara núna.
— Nei, ekki fara, hrópaði Monika
og greip í svuntuna hennar. — Þú skalt
vera hér og hann líka.
Randers tók fram stól og settist.
— Hefurðu beðið systurnar að teikna
eitthvað skemmtilegt á gipsið þitt,
spurði hann.
— Já, sjáðu. Stúlkan benti hreykin
á fótlegginn þar sem jólasveinar og
tröll og fagrar prinsessur voru teikn-
aðar af meira og minna fimum hönd-
um.
—Þetta er ágætt. Hefur systir Christ-
el teiknað nokkuð fyrir þig.
— Nei, en hún gei’ir það áreiðanlega
ef ég bið hana um það.
Christel kinkaði kolli. Randers tók
fram penna og rétti henni. Hægt og
vandlega teiknaði hún kanínuhöfuð
alveg upp við tána á Moniku.
Stúlkan hló og Randers beygði sig
áfram, tók blýantinn af Christel og
teiknaði slaufu á kanínuna.
— Jæja, sagði hann. — Nú verður
þetta ekki meira í dag. Nú skaltu fara
að sofa. Þá verð ég ánægður.
Hún kinkaði kolli og þrýsti kanínunni
að sér.
— Komið þið bæði aftur, sagði hún.
ÞAU STÖNZUÐU í hálfrökkvuðum
ganginum.
— Jæja, svo að þér eruð líka í hópi
aðdáenda Moniku, sagði hann og rödd-
in virtist vingjarnleg.
— Ég hef komið hér öðru hverju,
þegar ég hef haft tíma til þess.
Að svo mæltu sneri hún sér frá hon-
um og ætlaði að fara, en hann stöðvaði
hana.
— Þér megið ekki fara alltaf svona
fljótt. Þér munið þó, að ég á hjá vður
kvöldverð?
Hún stanzaði undrandi.
— Hvað eigið þér við?
— Jú, þér neituðuð að borða með
mér hérna um daginn. Þér haldið þó
að þér sleppið með því einu að biðja
mig lítillega afsökunar? Komið nú,
systir. Við skulum borða kvöldverð
saman svo að við getum beðið hvort
annað afsökunar í ró og næði.
Fyrir npkkrum klukkustundum síðan
hefði hún hiklaust neitað þessari bón
hans. En nú var allt í einu svo málum
komið, að hún þáði boðið. Þessi stutta
stund, sem hún hafði dvalizt með Mon-
iku hafði mildað erjur dagsins. Allt í
einu langaði hana ekki til þess að vera
alvarleg og leiðinleg í framkomu sinni
gagnvart honum.
— Ja, hví ekki það, heyrði hún
sjálfa sig segja. — En fyrst verð ég að
skipta um föt
— Það er ágætt fyrir mig. Á meðan
get ég farið upp á skrifstofu. Ég á eftir
að ganga frá nokkrum skjölum. Búið
þér á systraheimiiinu? Ég skal þá bíða
fyrir utan það eftir um það bil hálf-
tíma.
Andartak hvarflaði það að henni
hvort hún hefði nú ekki gert rangt.
En hún kinkaði aðeins kolli og gekk að
dyrunum.
Þegar hún var komin inn í herbergið
sitt, leit hún yfir fátækleg föt sín.
Hverju var bezt að klæðast, þegar mað-
ur fór út að borða með sjálfum doktor
Randers? Hún átti áreiðanlega engan
kjól sem hæfði við slíkt tækifæri. Svarti
kjóllinn hennar var nú allt i einu oið-
inn óþolandi leiðinlegur í augum henn-
ar. í staðinn fór hún í rósóttan jersey-
kjól, sem Mai hafði talið hana á að
kaupa í fyrra. Hún hafði fullyrt að rósir
færu svo vel við ljóst hár hennar. Hún
burstaði hár sitt, setti það upp í hnakk-
ann, eins og hún var vön, sveiflaði
kápunni á axlir sér og hraðaði sér nið-
ur.
Langur, dökkblár bíll stóð fyrir utan
dyrnar. Það hlaut að vera bíllinn hans,
það var eitthvað svo líkt honum að
eiga svona bíl. Hann opnaði dyrnar
fyrir henni og hún settist í framsætið
við hlið honum.
Bifreiðin rann hægt niður að hliði
sjúkrahússins. Rétt í þann mund sem
hann hægði ferðina til þess að hliðið
opnaðist rak hann höfuðið út um glugg-
ann og kallaði til einhvers:
— Við erum að fara í bæinn. Viltu
fljóta með?
Christel varð hverft við. Hún sá hvar
Inga Wester kom að bílnum sveipuð
stórri dökkbláx-ri kápu.
— Góðan daginn, Mark. Nei, ég á
minn eigin bíl hér á stæðinu. En þakka
þér samt fyrir.
Hún leit snöggt til Christel, síðan
opnaðist hliðið, Randers sté á benzín-
gjöfina og bíllinn brunaði af stað.
Hún virti hann fyrir sér á laun meðan
bifreiðin ók hratt eftir veginum til
bæjarins. Það var á vissan hátt óraun-
verulegt að sitja hér við hlið hans í
hálfrökkri bifreiðarinnar. Það var eins
og hún væi'i allt í einu orðin einhver
önnur, ekki hin alvarlega systir Christ-
el, heldur einhver sem var miklu eftir-
sóknarverðari.
Vangasvipur hans var fallegur. Svart
hárið var stuttklippt og og eilítið strítt.
í sama bili sneri hann sér við og
mætti augnaráði hennar.
— Sitjið þér hér og gefið mér horn-
auga?
— Hvað eigið þér við með því?
Hann hló.
— Ég var að hugsa um, að ef til vill
hef ég verið of harður við yður í dag.
Ég hafði satt að segja vonað að mér
tækist að reita yður til reiði, en þér
stóðust prófið með stakri prýði. Þér
sögðuð ekki eitt einasta orð yður til
varnar.
Hún þagði, rétti svolítið úr sér og
fann að hið innra var hún orðin full
eftirvæntingar. í morgun hafði hún ver-
ið hrædd við hann, að minnsta kosti
þegar hann réðist á hana saklausa uppi
á skurðstofudeildinni og ávítaði hana
svo að aðrir heyrðu. Nú var hann hins
vegar ósköp mannlegur og hún gat tal-
að við hann. Hann hafði boðið henni
til kvöldverðar. Bara að hún eyðilegði
nú ekki allt saman með því að vera
heimsk og leiðinleg .
— Þér segið ekkert.. .
Hann beygði inn hliðargötu sem lá
að veitingahúsinu.
— Afsakið, ég ... Satt að segja var
ég fegin að geta þagnað svolitla stund
og hvílt mig eilítið, laug hún.
Fi'amhald í næsta blaði.
FALKINN
25