Fálkinn - 03.07.1963, Blaðsíða 29
LITL/%
§ai;ai\s
EFTIK
WILI.V
itRE!M?OIST
ORKIDEUR HANDA SONJU
bonja var góð og afar hjálpsöm stúlka.
Takið eftir hve mikla áherzlu við leggj-
um á orðið hjálpsöm, því að um hjálp-
semi hennar snýst sagan.
Sonja var 27 ára og enn var hún
laus og liðug. Allar vinkonur hennar
höfðu fyrir löngu fundið sér mann, gift
sig óg eignazt börn, íbúðir og falleg
heimili. En Sonja var ein eftir og eftir
eitt ár yrði hún 28 ára gömul. Og þá
voru aðeins tvö ár þangað til hún yrði
þrítug. Og þegar stúlka er komin yfir
þrítugt er ekki mikil von til að hún
giftist.
Þegar Sonju varð hugsað til þessa,
fylltist hún skelfingu, þaut að næsta
spegli og fegraði sig eins vel og hún
gat með öllum þeim snyrtivörum, sem
hún hafði efni á að eiga.
En það var óhamingja Sonju, að hún
var allt of góð og hjálpsöm. Þegar
hringt var dyrabjöllunni og hún hljóp
fram full eftirvæntingar, var hún næst-
um örugg um, að það var annaðhvort
Sveinn, Knútur eða Valdimar, sem
hringt hafði. Þeir voru karlmennirnir
í lífi hennar.
Til þes.s að hefja söguna, skulum við
ímynda okkur, að við séum heima hjá
Sonju á sunnudegi. Hún er að bíða
eftir þeim þremur.
Fyrst kemur Sveinn.
— Hæ, segir hann, trufla ég.
Það gerði hann ekki. Sonja átti kaffi
á könnunni og eitthvað í staupinu, ef
hann langaði í. Og hún hafði klæðzt
beztu göngudragtinni sinni, ef Sveinn
skyldi stinga upp á því, að þau færu
í göngutúr.
En Sveinn stakk ekki upp á því. Hann
var varla stiginn inn fyrir dyrnar áð-
ur en hann smeygði sér úr jakkanum.
— Geturðu ekki gert mér mikinn
greiða, sagði hann, og saumað saman
jakkann hérna? Það er saumspretta.
Það lítur illa út. Þú værir ógurlega
góð, ef þú vildir rimpa hann saman,
alveg ógurlega góð ....
Og Sonja rimpaði hann saman.
— Þetta var fallega gert af þér,
Sonja, fallega gert af þér, sagði hann
og hólkaði sér í jakkann, sem var jafn-
fínn nú og nýr.
— Viltu kaffisopa, eða svolítinn
sjúss? spurði Sonja.
— Nei, þakka þér fyrir, ég er að
flýta mér, ég er að fara á völlinn. Hvur
fjandinn, klukkan er orðin svona margt,
— ég þarf að flýta mér.
Og Sveinn hljóp og Sonja sat ein
eftir. Rétt eftir hádegið skaut Knútur
upp kollinum.
— Hæ, sagði hann, má ég kíkja inn
fyrir.
Það mátti hann gjarnan. Sonja bauð
honum kaffi, en hann hafði ekki tíma
til þess að drekka það, því að hann
ætlaði á kappreiðar.
— En þú gætir gert mér stóran greiða,
ef þú vildir rétt aðeins strjúka yfir
buxurnar mínar — svona fyrir gamla
og góða vináttu. Ég veit að þú ert snill-
ingur í slíku.
Og Sonja pressaði buxurnar hans og
hann flýtti sér á kappreiðarnar.
Um kvöldið kom Valdimar.
— Hæ, sagði hann og þurrkaði fæt-
urnar á mottunni. — Ég er að verða
geggjaður. Ég er boðinn til kvöldverð-
ar og það datt af mér vestishnappur,
og þú veizt hve mikill klaufi ég er
að sauma í tölur. Gætir þú ekki ....
hvergi hamingjusöm. Því að bréfaskipt-
in við Schumann gengu erfiðlega og
voru stopul, og þegar faðirinn kom auga
á tækifæri, hirti hann bréfin. En tím-
inn leið, og þau vildu giftast: „Núver-
andi líf okkar í Leipzig er óbærilegt,“
skrifaði Schumann óþolinmóður til
hennar og skýrði frá því, að hann færi
til Vínar til að undirbúa brúðkaup
þeirra með því að vinna sér inn eitt-
hvað af peningum. Hann var ekki ein-
ungis tónskáld, heldur og blaðamaður
að nokkru leyti og gaf út blað, sem
eingöngu var helgað tónlist. Nú lang-
aði hann að flytja útgáfuna til Vínar,
en mótspyrna Wieck gamla var svo
heiftúðug, að hann vílaði ekki fyrir
sér að skrifa ritskoðara Austurríkis,
Sedlnitzky greifa, og vara við skrifum
unga mannsins og „rótgrónum, en
hættulegum hugmyndum.“
Þegar það dugði ekki, greip Wieck
til enn verra bragðs. Hann heyrði að
það væri geðveiki í ætt Schumanns,
og að systir Roberts hefði látizt í þung-
lyndi. Þar af leiðandi yrði að banna
hjónabandið, ef ekki á annan hátt, þá
eftir leiðum laganna. Þessari hótun ték
— Nei, æpu bonja ug sKeiiti hurð-
inni á Valdimar. Síðan kastaði hún sér
upp í sófann og snökti, svo að það
heyrðist um allt húsið.
Hún var örg yfir því að vera mis-
notuð, hún var þreytt að gegna sauma-
konuhlutverki hjá heimskum pipar-
sveinum, sem vildu ekkert annað en
notfæra sér fingralipurð hennar til þess
að gera við fyrir sig. Nú var því lokið.
Hún ætlaði aldrei að líta á þá framar.
Hún ætlaði að finna mann, sem kynni
að meta hana og kosti hennar.
Hálfum mánuði síðar fann hún mann.
Hann var mjög myndarlegur og hét
Nikulás. Hann bauð henni í bíó og í
leikhús, hann bauð henni í Tívolí og
þau fóru saman í göngutúr í skógin-
um, og þegar þau höfðu þekkzt í um
það bil mánuð, sagði hún, að honum
væri velkomið að líta til sín eitthvert
kvöldið, ef honum dytti það í hug.
Hann kom kvöldið eftir. Sonja kom
auga á hann, þar sem hann stikaði yfir
götuna í áttina að dyrum hennar. Hjarta
hennar barðist ótt af gleði, þegar hún
sá, að hann bar stóra öskju, eins og
notuð er utan um orkideur.
— Komdu inn, sagði hún og opnaði
dyrnar áður en honum hafði gefizt timi
til að hringja dyrabjöllunni.
— Þetta er þó ekki til mín? sagði
hún og leit eftirvæntingarfull á öskjuna.
Nikulás setti öskjuna frá sér á litlu
frönsku kommóðuna í forstofunni.
— Ég hafði bara ekkert annað til
þess að pakka þeim inn í, sagði hann,
— þetta eru bara nokkrar skyrtur, sem
ég hélt, að ég gæti fengið þig til að
strauja,
Willy Breinholst.
Clara líka með allri þeirri stillingu,
sem henni var lagið að beita. Eins og
hin hlýðna dóttir, sem hún líka vildi
vera, skildi hún til hlitar mótþróa
föður síns.
Vísað að heiman.
Betur að hann hefði líka skilið ást
hennar. í rauninni elskaði hún og virti
þá báða. Hún dáðist að föður sínum,
sem beinlínis hafði fórnað öllu til að
leiða hana á enda þá braut, að hún
var orðin fremsti píanóleikari Evrópu.
Framh. á næstu síðu.
FÁLKINN 29