Fálkinn - 03.07.1963, Blaðsíða 33

„Er ég þá vonda drottningin?“ spurði
ég meira af vægð en áhuga. „Svaraðu
frú Phaedru.“
„Hún hlær,“ sagði hann aftur með ná-
kvæmlega sama tóni og áður. „Ótamdir
hestar munu ekki draga sök hennar
burt.“
„Komdu, Anna! Þetta er reglulega
þreytandi. Þurfum við að halda þessum
grínleik áfram?“ Þá tók ég eftir, að and-
lit Önnu var öskugrátt og augun næst-
um út úr augnatóftunum í miðri þögn-
inni, sem ríkti í herberginu. Ég kom
við handlegg hennar. „Gerðu það, við
skulum fara,“ endurtók ég, næstum
biðjandi, og er hún heyrði rödd mína,
rankaði gamla konan við sér og byrjaði
að væla afsökunarbeiðnir til mín.
„Hann veit ekki, hvað hann er að
segja. Hann dreymir og ímyndar sér
hlutina, frú. Takið ekki mark á því.
Hann er blíður, frú, það er hann sann-
arlega.“ Anna hristi sig og við gengum
saman út úr hinum blekkjandi og að-
laðandi litla kofa. Áður en við höfðum
farið nema nokkra metra frá útidyrun-
um náði gamla konan okkur og skríkti
enn afsökunarbeiðnir vegna vesalings
brjálaðs sonar síns. Ég tók peninga upp
úr tösku minni og rétti Önnu þá án
þess að snúa mér. Anna dróst aftur úr
og hlýtur að hafa tekizt að hugga gömlu
konuna og borga henni, vegna þess að
þessi leiðinlega rödd hljóðnaði og brátt
gengum við Anna hljóðlega á nýjan leik.
Rétt áður en við komum að hliðinu á
garðinum okkar, spurði ég hana eins
kæruleysislega og ég gat, án þess að
líta á hana:
„Hvað sagði hann, sem hafði svona
mikil áhrif á þig?“
Er hún svaraði ekki, endurtók ég
spurningu mína. Þá bunuðu orðin út úr
henni: „Bara í morgun, Phaedra í
kaffinu, sá ég hesta troða dreng undir.
Ótamda hesta. Eitthvað illt mun koma
fyrir.“
„Þú ert alveg jafnvitlaus og hann, með
kaffikorg þinn og drauma,“ sagði ég af
meiri fyrirlitningu en efni stóðu til. Á
þessu augnabliki var ég alls ekki viss
um, hvor okkar væri brjáluð.
„Hverju ertu að leyna fyrir mér, Pha-
edra? Hvað hefur verið í loftinu, síðan
þú komst aftur?“
Ég stanzaði og leit í kringum mig á
olívualdingarðinn, jafngamlan hæðinni
sjálfri, rykugan og mishæðóttan undir
skærri birtu heiðskýrs himinsins. Guð
veit, hversu margar kynslóðir höfðu
tínt harðan, lítinn ávöxtinn af trjánum
og breytt honum í gullna olíu.
„Segðu mér það, Phaedra. Segðu mér
það eins og þú gerir alltaf. Ég skal
hjálpa þér.“
Ég hlustaði á hina dapurlegu, hvössu
rödd hennar og sársaukinn flæddi yfir
mig og drekkti öllu. „Alexis,“ hvíslaði
ég, óð í að galdra sætleikann aftur í
sálina. „Alexis ...“
En ég fann engan sætleika í nafninu,
aðeins sársauka út af fjarveru hans.
„Segðu mér, segðu mér — ég heyri
Framh. á bls. 36.
Anthony Hancock heitir Breti nokk-
ur sem vinnur á skrifstofu United
International Transatlantic Consuli-
dated Amalgamation Ltd, og sannast
að segja er hann óánægður með lífið.
Morgun hvern á sama tíma leggur
Anthony af stað til vinnu sinnar.
Hann tekur sömu lestina, situr í sama
sætinu með sömu mönnunum sem lesa
sömu síðurnar í sömu blöðunum. Og
á sama tíma stíga þeir úr lestinni og
halda til vinnu sinnar allir eins klædd-
ir. í svörtum brezkum fötum með
svarta brezka kúluhatta með brezkar
svartar regnhlífar. Og þegar komið er
á vinnustaðinn hengja þeir hattana á
sömu snagana og regnhlífarnar líka —
og þær snúa allar eins.
Þetta er að gera Anthony örvingl-
aðan því hann þolir ekki svona lagað.
Þetta finnst honum einum of mikið
af því góða. Og á sama tíma sem
vinnufélagarnir færa virðulegir í fasi
tölur í verzlunarbækur fyrirtækisins
dreymir Anthony um að gerast lista-
maður — og teiknar myndir af vinnu-
félögunum í verzlunarbækur sínar.
Þannig hefur þetta gengið góðan tíma
og allt útlit fyrir að svo muni þetta
ganga íramvegis. En einn morguninn
þegar skrifstofustjonnn K-OiiilU til
vinnu sinnar sér hann að ein regn-
hlífin hefur verið hengd öfugt upp.
Þetta er leiðinda atvik og skrifstofu-
stjórinn krefst þess af Anthony sem
á regnhlífina að slíkt komi ekki fyrir
aftur. En þetta er aðeins byrjunin.
Seinna um daginn uppgötvar skrif-
stofustjórinn teikningar Anthony í
bókunum — og honum er ráðlagt að
taka sér frí frá störfum.
Anthony heldur heim glaður í
bragði, hendir frá sér hattinum og
regnhlífinni og byrjar sitt listamanna-
líf.
Þetta er í stuttu máli byrjunin á
brezkri gamanmynd sem bráðlega
verður sýnd í Kópavogsbíói og fram-
haldið er eitthvað á þessa leið:
Leið Anthony liggur nú til Parísar
þar sem hann fer að vinna að sínum
áhugamálum. Hann kynnist landa sín-
um málaranum Daul Ashby og fer
inn í vinnustofu hans. Anthony kynn-
ist nú listamönnum Parísar en hann
kemur þeim furðulega fyrir sjónir og
þeir telja að þarna sé komið séní;ð.
Seinna kemur svo listfræðingurinn til
sögunnar og Anthony verður fræ^ur
Framhald á bls. 38.