Fálkinn - 10.07.1963, Blaðsíða 5

Hmjm-mn vóg 3 kjj. og gim.br-
32 kg. 5—6 !>;n, hornahl-uip
vorti á himim úiigvngtu; knuium
Sendið okkur spaugilegar og Sxter min vei fylldar orðnítr.
klausur, sem þér rekizt á í 1’yMiv siíksK íjárheUnhtr övgnj-
, ...» .. .t h., Kiegar susíitrJgir.
bloðum og timaritum. Þer
fáið blaðið, sem klausa yðar Dagur 25. maí ’63.
birtist i, sent ókeypis heim. Send.: Sigríður í. Ragnarsd.
Kinmi é" ekki
réttu tökin á manninum mínumi
Tímaritið Sex nr. 11 ’58. Sendandi: B. V.
Ihnghngut.kriíhon’i e5a Hansa-
skritixirö ðskítst. Einnig TíijS t\-i-
f^r’r ár?'- 6im; 3722U
Vísir 27. maí ’63.
Send.: Guðrún Einarsdóttir.
r A SUíi'i’vtv.jnn S'st ittl') »*»’
<ir t’áf.'". uUtir !m S.otsut-rit ;'(2
Simi 1-10-6).
Vísir 8. maí ’63.
Send.: Helgi Guðmundsson.
53 Sro drcogúr óakitr eftir 8ð £K;
■4i|U i sun.ar. itpfti. i sinta 35092. ;
Vísir 14. maí ’63.
Send.: Baldur Agústsson.
II^ÍíS|liÍá.Í!!!l!l|Í|Í!!l^ÍÍ8lÍÍÍÍl!pÍ;|;
Vhfni lit-fiir horiit a'ó ra.'ifinr !5m
iliiiliiliiilliiiiillPiii
:~n< i herhergtan skðtnnnt áóm
iPIÉÍÍi^llÍii^^^PPiÍÉ!
Imlnr vcrið seltm j gærUtvárð-‘
Tíminn 20. marz ’63.
Send.: K. B.
JVIyndin er um klukkutíma of
lonp, og lokaatriði Ncwmsuis,
scm ætti aB vera rúsinan í pytstl
endanum, er jiannig flutt, a0
girSingastsur myndi íkammast
sin fyrir ,að.
Vart verSur konúrt hjá því aS
mimtast á prðBramtniS, scm er
sérstakt í sittni riiö.
Þar er sliklaS í slðru fram
og aftur um cfni myndarinnar
t>í> ekkert samhettgi tSr þvi a8 fít.
I>aö er mtöe vafasamt aS SjóBa
fólkl úpp á sltka hrákasmiöi.
Afi.
Vísir 7. maí ’63.
Sendandi: Sig. G.
SUS hefuv haldíð uppi erínrt-
isrckstri og fræðs’.ustarfseraí
meða! sambandsfélagarm;! óðru
hvorju c.g ;:ú eiþkttm 3 síðuatU
úrln, T>að gekkst fyrm sfoinun
féiagsmáiaskóia Fmmsóknarfl.
áriO 1960, qg hefur -60 um „Yetl
vartg rrskHnnar“. Þá hefur það
Dagur 29. maí ’63.
Send.: Einar Óskarsson.
Hjónabandið
Þetta er leikþáttur í sex
þáttum og líða mörg ár á
milli þáttanna.
— Elskan mín, komdu
hérna út á svalirnar. Sérðu
mánann? Er hann ekki dásam-
legur? Manstu hvernig hann
var, þegar við hittumst í
fyrsta skifti.
□
— Komdu hérna út, þá
færðu að sjá mánann. Fjand-
Predikarinn og púkinn
Syndin er lævís.
Ætli það sé ekki
frekar syndarinn.
inn hafi það, þú getur látið
uppvaskið bíða um stund.
Fínt, elskan mín. Er hann ekki
dás . . . Heyrðu nú var anginn
að grenja.
□
— En það tunglsljós. Og
svo er hlýtt og ljóst, að maður
getur lesið blaðið sitt hérna
úti . . . Heyrðu viltu fleygja
blaðinu hingað út.
□
— Heyrðu, það var of
skært tunglsljósið í gær-
kveldi. Getur þú ekki dregið
gardínurnar fyrir svalaglugg-
ann. Tunglið skein svo 'glatt
hérna inn, að maður gat varla
horft á sjónvarpið.
□
— Nei, en það tunglskin . ..
Heyrðu, hvar er Anna? Sagð-
irðu úti? Með hverjum?
Sigga? Sagðirðu henni ekki,
að hún ætti að vera komin
heim klukkan tólf. Þú veizt,
hvað þessar tunglskinsnætur
eru hættulegar ...
Tónskáldin
Ungt tónskáld hafði til að
bera meiri metnað en gáfur.
Hann sneri sér til Mozarts og
spurði, hvernig maður ætti að
verða tónskáld.
— O, skrifaðu nokkur smá-
stykki, sönglög t. d. til að
byrja með, svaraði Mozart.
— En þér sömduð sinfóní-
ur á barnsaldri.
— Já, einmitt, sagði Moz-
art, en ég spurði heldur engan
að því, hvernig ég ætti að
verða tónskáld.
Ástin
John Dryden var enskt
skáld. Eitt sinn er þau hjónin
voru að rífast sagði kona hans
öskuvond:
— Ef ég væri bók, þá
mundir þú veita mér meiri
athygli.
Dryden var skjótur til
svars:
— Elskan mín, þá vildi ég
að minnsta kosti að þú værir
almanak. Um þau skiptir mað-
ur jú árlega.
Kóngafólkið
Friðrik VII Danakóngur
hafði leyst mann frá embætti
sínu, af því að hann þótti
drykkfelldur. Embættismað-
urinn varð skelfingu lostinn
en af því að hann þekkti kon-
unginn persónulega, bað hann
strax um áheyrn og spurði þá,
hvers vegna hann hefði verið
leystur frá embætti.
— Það man ég alls ekki,
svaraði kóngur, en komdu nú
hér með mér og borðaðu
morgunverð með mér.
Þeir settust að snæðingi
og embættismaðurinn drakk
hvert staupið á fætur öðru.
Kóngurinn leit á hann rann-
OOIVIftlf
Konur vilja eiga
uppáhaldsdýr. Það er
þess vegna, sem svo
margar þeirra eru gift-
ar.
sakandi augum. Að lokum
hallaði hann sér aftur á bak
í stólnum og hrópaði:
— Nú man ég, hvers vegna
þú varst leystur frá embætti.
Stjórnmálamennirnir
Dag nokkurn, þegar fas og
klæðaburður Talleyrands félL
ekki í smekk Napoleons sagði
hann:
— Vitið þér, hvað þér eruð,
hr. Talleyrand, — þér eruð
drullusokkur í silkibúnaði.
En Talleyrand hefndi sín,
þegar hann yfirgaf hirðina.
Hann sagði hátt við næsta
mann, svo ekki gat hjá því
farið, að keisarinn heyrði það:
— En hvað það er mikill
skaði, að svona mikill maður,
skuli vera svo illa uppalinn.
Rithöfundarnir
Hemingway sagði eitt sinp,
að erfiðasta vandamál rithöí-
unda væri að fá upplagið á
bókum sínum til að vaxa án
þess að orðstír hans minnkaði.
sá bezti
Prestur einn úti á landi og lögfræðingur
áttu tal saman. Þetta var fyrir langa-löngu,
þegar menn trúðu sem fastast á djöfulinn.
— Verður þér aldrei á skyssa í starfi þínu? spurði prest-
urinn.
— O-jú.
— Og hvað gerirðu þá?
— Ef hún er stór, reyni ég að bæta úr henni, annars
sleppi ég því alveg, svaraði lögfrœðingurinn, — auk þess geri
ég bæn mína. En verður þér aldrei á skyssa í prédikunar.
stólnum.?
— O-jú, vissulega.
— Og hvað gerir þú þá?
— Ég fer eins að og þú. Ekki alls fyrir löngu var ég í
stólnum og œtlaði að segja að djöfullinn vœri faðir lygar-
anna, en þá urðu mér þau mistök á, að ég sagði faðir lög-
frœðinganna Mér fannst þetta svo smávœgilegt, að ég var
ekkert að bœta úr þessu.
FALKINN
5