Fálkinn - 10.07.1963, Blaðsíða 25

dagsleg og hægt er að hugsa sér.
— Þar skjátlast yður hrapalega. Þér
eruð til dæmis óvenjuleg að því leyti,
að þegar þér talið um sjálfa yður, þá
segið þér í rauninni ekkert sem neina
þýðingu hefur. Þér segið frá ýmsum
staðreyndum, eins og þeim, sem hægt er
að lesa um frægt fólk í Hver er maður-
inn eða slíkum ritum. Fædd, uppalin,
skólaganga, áhugamál...
— En það er ekki af því að ég er
óvenjuleg, heldur af því að ég hef
ekki frá neinu að segja.
Utan einu, hugsaði hún, einu, sem
ég mun engum segja frá, meðan ég lifi.
— Þér haldið það, en það er mesti
misskilningur. En mér finnst það
óvenjulegt og skemmtilegt, kannski
stafar það af því að ég er svo opinskár,
ég er alltaf eins og opin bók. Það er
bæði leiðigjarnt og óskynsamlegt að
álíta, að fólk hafi áhuga á öllu því,
sem snertir mann sjálfan. En faðir
minn var óvenjulega suðræn manngerð
af Norðurlandabúa að vera, og hann
talaði svo mikið, að enginn fékk að
segja orð heima. Móðir mín var líka
þannig, hún var reyndar ítölsk. Við
erum tíu systkinin og öll á lífi og öli
meira og minna lík foreldrum okkar.
— Tíu systkini? Ég öfunda yður. Ég
er einkabarn og það er síður en svo
skemmtilegt.
— Ég átti þá ósk heitasta, að ég væri
einkabarn, þegar ég var lítill, og mér
fannst ég alltaf ranglega meðhöndl-
aður. Þá sá ég mig alltaf í anda, þar
sem ég sat aleinn og eina traust og
gleði foreldra minna. Nú er ég að sjálf-
sögðu feginn að eiga þennan stóra hóp
af systkinum.
Hún leit til hans yfir kaffibollann.
— Eiga systkini yðar börn líka?
— Já, öll eru þau gift nema ég og
einn bróðir minn, og öll eiga þau börn
utan ein systir mín, sem gifti sig fyrir
mánuði síðan. Hún heldur því fram,
að við neyðumst til að taka heilt veit-
ingahús á leigu næst þegar við höldum
sameiginlega jólin hátíðleg.
— Það er hræðilega einmanalegt að
eiga engin systkini, sagði Christel lágt.
— En vini? Eigið þér nokkra góða
vini, sem þér getið trúað fyrir öllum
einkamálum yðar, án þess að þeir leggi
sinn dóm á þau?
— Ég eignaðist enga slíka vini,
þegar ég var að alast upp. Ég var mjög
einangruð og síðan hef ég flutzt frá
einum stað til annars og ekki kynnst
neinu fólki verulega náið.
— En á sjúkrahúsinu líður yður vel,
og þar ætlið þér að vera áfram er það
ekki?
— Mér líður vel þar þakka yður
fyrir, sagði hún og fann hvernig rödd
hennar var köld og fráhrindandi, þegar
hún sagði þetta. Allt í einu fannst henni
eins og hann spyrði allra þessara spurn-
inga af einskærri kurteisi, aðeiris til að
halda uppi samræðum. Hann var ef til
vill þegar orðinn þreyttur og leiður á
henni og vildi losna við hana sem fyrst.
Ef til vill iðraðist hann þess að hafa
boðið henni út. Hún leit á klukkuna og
sagði:
— Ég verð að fara heim núna.
— Eigið þér að vinna í fyrramálið?
— Nei, ég á frí á morgun.
— Hvers vegna verðið þér þá að fara
heim?
— Ég.. .
Hann beygði sig áfram,
— Ég sting upp á dálitlu, sem þér
samþj'kkið eflaust aldrei, en samt ætla
ég að reyna. Komið með mér heim til
mín' og við skulum hlusta á góða tón-
■list og drekka kaffi. Klukkan er ekki
nema níu. Ég lofa að ég skal ekki halda
yður nauðugri hjá mér og ég hef ekkert
illt í huga. Það er bara svo leiðinlegt
að þér skuluð ætla að fara heim strax
og við höfum lokið við að borða.
Hún hefði átt að afþakka boðið. Þetta
var fráleit hugmynd og í fyllsta máta
óviðeigandi. En hún þurrkaði burt ótta
hennar við að hún væri honum til
leiðinda og þess vegna sagði hún já.
1 bílnum sneri hann sér ao treani og
brosti í myrkrinu.
— Mér ber auðvitað að segja yðui
hvernig ég bý áður en við förum heirr
til mín. Ég bý í gömlu húsi, sem foreldr
ar mínir áttu. Því miður er móðir mír
aðeins á lífi núna og dvelst á vetrun
á Ítalíu og kemur heim aðeins á sumrin
Eizti bróðir minn, sem er bankastarfs
maður, á húsið nema efstu hæðina, sem
hefur verið endurbyggð fyrir mig. Þa?
verður gaman að fá að sýna yður íbúð-
ina. Ég hugsa að yður geðjist vel að
henni.
Fimm mínútum síðar stanzaði bif-
reiðin fyrir utan rautt múrsteinshús,
sem var þakið vínviði. Hann læsti bíln-
um og opnaði þungt hliðið með lykli.
Húsið var risastórt og fallegt útlits.
Ljós logaði í nokkrum gluggum á fyrstu
hæð, en þegar hann hafði opnað stóru
eikardyrnar, og. þau voru komin inn
í gang með rúðóttu steingólfi, leiddi
hann hana að lyftu.
— Við létum setja þessa lyftu til
þess að fá tvær nógu aðskildar íbúðir
út úr húsinu.
Lyftan stanzaði á efstu hæð og þau
komu í gang með dökkgrænum veggj-
um og dökkgrænu marmaragólfi. Eina
húsgagnið var hvítt marmaraborð fyrir
framan stóran spegil og svo var gólfið
þakið hvítu teppi. Hann tók kápuna
hennar og hvarf inn í lítið fatahengi.
Að því búnu leiddi hann hana inn í
hið fegursta herbergi, sem hún hafði
nokkru sinni augum litið.
Það var lágt undir loft og fjórir glugg-
ar með gráum gluggatjöldum. Allir lit-
irnir voru daufir, grátt teppi yfir öllu
gólfinu, stór grár sófi og maghonyborð
fyrir framan hann, mjúkir hæginda-
stólar, gulir púðar og nýtízkuleg ab-
straktmálverk á veggjunum.
Tvö þrep lágu niður í borðstofuna.
Gegnum dyr á annarri hliðinni sá hún
inn í dæmigert vinnuherbergi karl-
manns: stórt skrifborð og mikið af bók-
um.
— Geðjast yður að íbúðinni?
— Hún er stórfengleg.
— Ég kann vel við hana. Ég hef til
umráða þessi þrjú herbergi ásamt
svefnherbergi og eldhúsinu. Á loftinu
hef ég þrjú lítil herbergi, sem ég hef
hugsað mér að láta innrétta síðar meir.
Eins og er hef ég aðeins eitt gestaher-
bergi, en það er vel að merkja í stöð-
ugri notkun. Gerða býr þar og lítur
eftir mér um leið. Hún hefur fylgt
fjölskyldunni í áraraðir.
Skyndilega leið Christel illa, þegar
hún virti fyrir sér alla þessa dýrð og
allan þennan taumlausa munað og
íburð. Hún kunni ekki við sig í þessu
umhverfi. Hún gat ekki verið hér. ekki
einu sinni eitt kvöld. Hér átti hún alls
ekki heima. .. .
Hann hlaut að hafa lesið hugsanir
hennar. Þau þögðu bæði um stund.
Síðan sneri hún sér að honum.
— Ég verð að fara. sagði hún lágt.
Framh. i næsta blaði.
25
.. *

FALKINN