Fálkinn - 10.07.1963, Blaðsíða 29

"V
LITLA
SAGAN
EFTIR
WILLY
BREII\!HOLST
Þaö tekur á taugarnar
Harry leit andartak á klukkuna fyrir
ofan glymskrattann. Klukkan var nærri
því tólf. Eftir eina klukkustund gæti
hann snúið lyklinum í skránni, lokað
og slökkt Ijósin. Reyndar gat hann al-
veg eins gert þetta núna, því að engir
gestir voru þarna núna og varla nokk-
urra að vænta. Hótelið var nokkuð af-
skekkt og þeir fáu gestir, sem ætluðu að
gista þar, voru oftast svo þreyttir, að
þeir fóru beina leið að sofa í herbergj-
um sínum. Hann þurrkaði af síðasta
glasinu og setti það í hilluna fyrir ofan
skenkinn, leit á gluggana og sá hvernig
regnið hamaðist á rúðunum, og andar-
tak fannst honum sem hann væi’i al-
einn og honum leið hreint ekki vel.
Hann hafði einmitt lesið rétt áðan í
kvöldblaðinu, að stigamaður og hættu-
legur morðingi gengi laus. Sá hafði
nýlega framið morð á benzínstöð og
lagt á flótta eftir þeim vegi, sem hót-
elið lá við. Það var ekki hægt að spá
neinu um það ....
Honum var ekki lengur tii setunnar
boðið. Dyrunum var hrundið upp og
þrekinn og þéttholda maður, órakaður
og með svartan filthatt á höfði gekk
inn. Hatturinn slútti langt niður á enni.
Hann hristi af sér vatnið.
Svo kom hann að barnum og bað um
wiskísjúss. Síðan leit hann í kringum
sig og kókti augunum skringilega.
— Eruð þér einn? spurði hann og
röddin var þannig, að Harry rann kalt
vatn milli skinns og hörunds.
— Nei, félag .... eru þrír koma rétt
strax, laug hann.
— Hvar er siminn? hélt sá ókunni
áfram að spyrja.
Harry benti á klefa í einu horni sal-
arins.
Sá ókunni seftist við borð fyrir fram-
an glymskrattann og leit til dyranna.
Hann drap í sígarettu í öskubakkanum
og kveikti sér strax í annarri og reykti
hana upp og drap í henni. Síðan ein-
blíndi hann á gluggann.
Harry læddist í kvöldblaðið, þar sem
lýsingin á morðingjanum var:
„Hann var þrekinn, dökkur á hár,
þéttholda, meðalmaður á hæð. Hann var
með filthatt á höfði.“ Lýsingin stóð al-
veg heima við þennan mann.
Harry fann hvernig blóðið steig hon-
um til höfuðs og hve hjartað barðist
ótt í brjósti hans. Hvað átti hann að
gera? Kalla á hjálp? En hvernig? Sím-
inn! Ef maður lokaði þétt klefanum,
gat maður hvíslað svo að orðin heyrð-
ust ekki út í salinn. Harry leit upp og
sá, að hinn ókunni leit á hann, eins
og hann hefði þegar getið sér til, hvað
Harry ætlaði sér.
— Einn wiský í viðbót og nokkrar
sígarettur.
Harry flýtti sér að framkvæma skip-
unina. Síðan setti hann í sig kjark og
gekk að símaklefanum. Hann náði að
leggja höndina á dyrahúninn.
— Burt frá símanum, hvæsti sá
ókunni, ég vil ekki hafa línuna á tali.
Harry sá, að hinn ókunni var með
aðra höndina í jakkavasanum. Hann
hafði séð nógu margar glæpamyndir
til þess að vita, hvað það þýddi, þegar
dökkhærðir, brúnaþungir menn sátu og
voru með höndina í jakkavasanum. Hon-
um var annt um líf sitt og flýtti sér
frá símaklefanum.
Ókunni maðurinn fór að ganga um
gólf. Hann setti peninga í glymskrattann
og hávaði frá iðruin helvítis brauzt ut.
Andartak stanzaði hann músikina, gekk
út að dyrunum og kíkti út um gáttina.
Síðan gekk hann að barborðinu, sló
glasinu við tréð og sagði:
— Fyllið það.
að það væri satt, og hvernig átti yður
líka að detta í hug þessi alvanalegi hlut-
ur, sem allir gera áður en þeir hátta,
nefnilega að bursta í sér tennurnar.
Ferðiii tíl Isnfjarðar
Framh. af bls. 19.
úlpuhettuna aftur á baki og dökkt hár
í bylgjum niður um háls. Hún hafði
lítinn, hvítan poka í ól um mittið.
„Enginn meiddur?“ spurði hún
snöggt, nam staðar og stakk við stöf-
unum.
„Ekkert að ráði,“ svaraði Dudda
Sidda, sem var nú farin að velta pví
fyrir sér, hvort hún fengi ekki ör eftir
þessar hruflur á andlitinu. Dedda hafði
bláa kúlu ofarlega á enni og skrámur
á hendi.
„Þú ert alveg met á skíðum,“ sagði
Teddi Óskars.
Stúlkan heilsaði öllum.
Harry teygði sig ettir liosaunm.
— Þetta er eyðilegur staður hérna,
sagði sá ókunni og teygði sig út eftir
kvöldblaðinu og las morðfréttina. Síðan
bætti hann vifi með röddu, sem Harry
leit á sem fyrirboða: — Hvað munduð
þér gera, ef svona náungi kæmi hér
allt í einu og slægi yður niður?
Harry gat ekki svarað. Honum fannst,
að hann sykki þrjá þumlunga niður í
gólfið og hann átti í örðugleikum með
að fylla glasið án þess að hella út fyr-
ir barmana.
Sá ókunni greip í hnákkadrambið á
honum:
— Ég spurði, hvað þér munduð
gera......
Hann komst ekki lengra. Síminn
hringdi og hann hljóp inn í simaklef-
ann og skellti hurðinni á eftir sér. Hann
talaði stutt, og þegar hann gekk út,
ljómaði hann af gleði.
— Ég gef einn drykk, sagði hann,
drekkið það, sem þér viljið út á minn
reikning. Ég hef eignazt son. Þetta var
frá fæðingardeildinni. Ég er sölumað-
ur, skiljið þér, alltaí á ferðinni, og ég
lofaði að vera staddur á þessu hóteli
milli kl. 11 og 12, ef þau þyrftu að ná
í mig. Sonur! Tuttugu og fjórar merk-
ur. Aldeilis bolti. Ég hef átt þá sex ....
en maður venst því aldrei. Það þarf
sannarlega taugar til.
Willy Breinholst.
Bóndinn kom nú með krakkastóð sitt.
Hann var yngri og hærri vexti en Valla-
bóndinn, og skegglaus, en ættarmótið
var auðsætt. Hann dró léttan sleða, sem
fleygt hafði verið á kr.ddum og ein-
hverju fleiru.
Fólkið heilsaðist með handabandi.
„Börnin eru ekkert feimin,“ hvíslaði
Dedda Gunnars að Duddu Siddu.
„Við sáum þetta strax og hlupum,“
sagði Þúfnabóndinn. „Það er auðvitað
Framh. á næstu síðu.
20
FALKINN