Fálkinn - 24.07.1963, Page 12

Viudáttin
Allan daginn haíði ég verið gleymin
og árekstragjörn og þó fylgdu hendur
mínar vinnunni, eins og vél, sem aldrei
fipaðist í neinu. En þegar einhver kast-
aði á mig orði, fann ég seinlæti í svör-
um mínum. Eflaust var framkoma mín
annarleg, en ég vissi um ástæðuna, það
var sagan, sem ég var búin að bögglast
með í huganum í marga daga, —
kannski vikur, -— sem átti loksihs að
komast á pappírinn í kvöld.
Skammdegið nálgaðist og grasið föln-
aði á jörðinni. Dýrin leituðu skjóls í
lautum og undir hólum. Það fór hrollur
um alla kroppana, því sumarið var lið-
ið og fyrirgangur vetrarins var í nánd.
— Einmitt þessi löngu kvöld, þegar öll
náttúran var undirgefin, og sem bless-
uð dýrin tóku með lotningu og þolin-
mi/íði, — var minn vinnutími. — Loks
átti sagan að skrifast. — Þetta litla
sögukorn varð að vera til eins og margt
annað, sem máske var að einhverju
leyti ófullkomið, en kom þó til með að
eiga sinn tilverurétt.
Menn líta stundum hornauga, það
sem ekki fellur manni í geð, en afleið-
ingarnar verða aðeins orkutap til eins-
kis.
Ég brosti mínu brosi, sem enginn
heillaðist af, en það tilheyrði mér, ■— og
ég dró fram skrifblokkina mína og lét
fara sæmiiega um mig.
Þá var bankað hægt og hikandi á
hurðina mína.
Ég hleypti brúnum. Var þetta þá allt
næðið? Kannski það yrði ekki einu
sinni i kvöld, sem ég gæti lokið við
söguna?
Hurðin var opnuð hægt og gætilega.
— Ó, þessi hægagangur fór í taugarnar
á mér. Nærri lá að ég þyti til og kippti
upp hurðinni. — En einhver undirgefni
greip mig. — Nei, það var bezt að taka
öilu með ró. — Ég lagði óskrifuð blöð-
in fyrir framan mig. Kannski héldu
þau áfram að vera til — óskrifuð?
Það ískraði ögn í hurðinni og þarna
sá ég. hvar Trína litla í Tótakoti stóð
í dyrunum kuldaieit og biá í framan.
Hún leit á mig hvarflandi augum, eins
og hún héldi ég myndi reka sig út.
„Ertu með-skilaboð til mín, Trína?“
„Ekki svó mikið sem eitt orð,“ svar-
aði Trína. ,,Mig langaði bara að líta inn
til þín, af því þú ert alltaf ein á kvöldin
og líka af því þú segir aldrei óþarfa
orð þegar þú ert í vinnunni."
„Hvað ætli þú vitir um það, Trína.
Ekki ert þú í vinnu.“
„Nei, ég er ekki í vinnu, en ég heyri
hvað fólk segir. Þær fullyrða að þú
heyrir ekki einu sinni hvað sagt er.“
„Nú, segja þær það?“
„Já, þær segja að Þú sért öll i grufli."
Mér fór eins og stundum áður, ég
12 FÁLKINN
nennti ekki að anza þessu. Hamingjan
vissi, að mér var sama hvað fólk sagði.
„Annars ætla ég að tala um svolitið
við þig,“ sagði Trina feimnislega.
Ég rétti henni stórt skammel. sem
stóð við rúmið mitt.
„Seztu Trína.“
Hún settist niður, lítil og hæversk, og
litli likaminn hennar lét fara eins lítið
fyrir sér og tök voru á. Með smágerð-
um höndunum sléttaði hún bláröndóttu
svuntuna sína og lagaði síðan hnútinn
á rósótta skýluklútnum.
„Ég er í dálitlum vandræðum,'1 sagði
hún loks.
Eftir öllu látbragði hennar að dæma,
fannst mér ég geta ráðið, að hún þættist
í miklum vanda stödd.
„Hvað amar að þér Trína? Ertu aura-
laus?“
Hún roðnaði við. — „Ég er ekki að
sníkja,“ sagði hún dauflega.
„Ég á ekki við það Trína. Við sem
höfum starfskrafta, ættum að geta
miðlað þér. Þú ert of lasin.“
Trína horfði á mig sljójum, gulgræn-
um augum. „Ég veit þú vilt mér vel,“
sagði hún loks og hélt áfram að virða
mig fyrir sér.
Óþolinmóð lagði ég blöðin fyrir
framan mig. Átti ég að gefa henni aura?
„Veiztu hvað kom fyrir mig?“
Ég leit aftur á Trínu. — „Hvernig
ætti ég að vita það?“
„Fólkið segir að þú sért gruflari og
vitir margt. Ég húgsa líka, að þú vitir
þetta.“ — Hún starði á mig, undarlega
sljó og biðjandi.
„Ég veit ekkert um þig, Trína mín.“
Hún hristi hægt höfuðið og sagði
síðan:
„Þú veizt ég þvæ alltaf gólfið á
„kontórnum" hjá þeim þarna vestur á
halanum, og eitt kvöldið þegar ég var
að þvo þar, fann ég úttroðið umslag
undir skrifborðinu. Ég lagði það ekki
upp á borðið, eins og ég var vön að
gera ef eitthvað lá á gólfinu hjá þeim.
Ég stakk því ofan í bringu mina, án
þess að rétta mig upp, og hélt svo
áfram að þvo. Þorgeir bókari var inni,
en Jóel kaupmaður var nýlega genginn
út. Ég húgsaði ekki beinlínis út í það,
hvers vegna ég gerði þetta, en kepptist
við vinnuna, eins og ég var vön.
Ég kom heim á venjulegum tíma og
hjálpaði Þuríði að þvo upp frá kvöld-
borðinu. Þegar því var lokið fór ég upp
í kompuna mína til þess að hótta, þá
datt umsJagið á gólfið um leið og ég
fór úr kjólnum. Þegar ég tók það upp
og bar það upp að ljósinu, sá ég að það
var opið í annan endann. Ég leit inn i
það og sá mér til mikillar undrunar,
að bað var fullt af peningaseðlum.
Ég stóð þarna stirð og undrandi
SMASAúa
EFTIR
GUÐLAUGU
BENEDIKTSDÓTTUR
nokkra stund, en svo kom yíir mig ró
og fögnuður. Ég tók seðlana úr umslag-
inu og sá að það voru mörg hundruð
krónur. Aldrei hafði ég þvílíkt eignast.
— En ég hafði varla komið peningun-
um aftur í umslagið, er ég hrökk við.
Einhver rödd sagði í eyrað á mér: —
Ertu nú viss um það Trína, að þú eigir
þessa peninga? — Ég hafði ekki tíma
til að svara neinu, því samhliða sagði
önnur rödd: — Þjófur, — þjófur. Trína
er þjófur.
Einhver skelfing greip mig. Einhver
voði ásótti mig, sem ég hafði aldrei
fundið til áður, og ég hugsaði út í það
sem presturinn, sem fermdi mig sagði
við okkur fermingarsystkinin: — Forð-
ist það að setja blett á sál ykkar og
samvizku ef þið viljið halda friði og
jafnvægi, því ein villan bíður annari'i
heim.
Þá var mér þetta ekkert trúaratriði,
öllu frekar festist það í minni mínu, af
því að þessi maður sagði það. Ljúf-
mennska hans og velvild heillaði mig,
og allt sem hann sagði tók ég þakksam-
lega á móti.
En einmitt á þessari reynslustund
urðu orð hans mér ný og mikils virði.
— Ætlaði ég að setja blett á sálina með
því að taka þetta, sem ég átti ekki?
Hvers vegna kastaði ég ekki umslaginu
upp á borðið, eins og öllu öðru, sem
fallið hafði á gólfið og ég varð til að
leggja á sinn stað aftur? Hver hafði
freistað mín og fengið mig til að gera
slika fjarstæðu?“
Trína þagnaði við og horfði róleg á
mig. Ég þóttist viss um, að hún væri
búin áð ákveða, hvað hún ætlaði að
gera.
„Daginn eftir, þegar ég fór að taka til
á skrifstofunni, var ég ennþá með
óheilla umslagið í barmi mínum. Ég var
rólég, því áform mitt var að skilja það
þar éftir. En nú var enginn friður til
neins. Þarna sat Þorgeir bókari, breið-
ur og brosandi, en Jóel kaupmaður stóð
við peningaskápinn, súr á svipinn.
„Ég hlýt að hafa stungið því í opinn
frakkavasa minn í stað þess að láta það
í skjalatöskuna," sagði Jóel.
„Ég þóttist vita hvað hann átti við,"
sagði Trína.
Ég kastaði á þá kveðju, eins og ég
var vön, og þusaðist svo áfram, án þess
að líta á þá.
„Ég gekk hérna út Breiðholtið og fór
hratt, því það. var éljagarri og hvasst í
hryðjum," sagði Jóel. „Og ef það hefur
verið i vasanum, sem ekki var einu
sinni heill, þá gat það viljað til, að það
hefði tapast þannig. Annars er þetta
ólíkt mér, ég er alltaf vanur að nota
Framhald á bls. 28.