Fálkinn - 24.07.1963, Blaðsíða 17

beint fyrir aftan olnbogann á honum.
— Þessir draumar eru hræðilegir,
sagði hann eymdarlega. — Ég er viss
um að þeir eru verk djöfulsins — ætl-
aðir þeim,'~sem hann hefur sérstaka
ánægju af að pína.
— Alveg áreiðanlega, svaraði ég og
kinkaði ákaft kolli. Þegar geðveikur
maður situr við hliðina á byssunni
minni, segi ég „alveg áreiðanlega“ við
hverju sem er.
— Þetta byrjaði, þegar ég var strák-
ur, sagði hann rólega. — Bróðir minn
hafði ert mig og lamið mig. Um nóttina
dreymdi mig, að hann fótbryti sig. Næsta
dag datt hann úr rólunni og hlaut
slæmt fótbrot. Peters leit sigri hrós-
andi á mig.
Næst var það nágranni okkar, sem
alltaf sigaði stóra hundinum sínum á
mig þegar ég var að krækja mér í
epli í garðinum hans. Mig dreymdi, að
hann yrði fyrir slysi, umferðarslysi.
---- Og það varð.
Hann kinkaði kolli: — Já, hann lá
næstum því hálft ár í sjúkrahúsi. Svo
var það kennarinn, sem lét mig sitja
eftir. Hann datt og hálsbrotnaði.
— Eftir að yður hafði dreymt fyrir
því?
— Auðvitað. Mig dreymdi, að hann
dytti úr stiga heima hjá sér, þegar hann
væri að hengja upp gluggatjöld. Hræði-
legt, finnst yður ekki?
Hann skellihló — hræðilegum, holum
hlátri, sem komu hárinu á höfði mér
til að rísa og mér hljóp kalt vatn milli
skinns og hörunds. Maðurinn var geð-
veikur, um það var ekki lengur hægt
að efast. Hann hafði áreiðanlega strok-
ið af geðveikrasjúkrahúsi í nágranna-
héraðinu, og leitað sér skjóls vegna
stormsins.
— Mig langaði alls ekki til að dreyma
frarnar, sagði Peters. Rödd hans var
þreytuleg og aum, eins og í barni. —
Það er alveg satt. Eftir að þetta kom
fyrir með kennarann varð ég hræddur
við drauma. Og það leið líka langur
tími — mjög langur tími. Ég var næst-
um þvi búinn að gleyma, að mig hefði
nokkurn tíma dreymt á þennan hátt. í
þrjátíu ár dreymdi mig aldrei neitt
slíkt, ekki í eitt einasta skipti. En
Brown var aiar andstyggilegur við mig
— og svo dreymdi mig, alveg ósjálf-
l’átt....
F' -> lyfti hjálparvana höndunum.
; gat ekkert gert að því, sagði
harm ajtur. — Og daginn eftir rættist
draumurinn fullkomlega — Brown
gekk út á götuna án þess að gæta að
sér — og svo kom strætisvagninn.........
Hann byrgði andlitið í höndum sér
og axlir hans kipptust til eins og hann
gréti.
Eg velti því fyrir mér hvort ég ætti
að stökkva á fætur og þrífa byssuna:
.... En áður en ég með ístruna mína
náði að skjótast fram hjá skrifborðinu,
þá — nei, ég varð víst að beita öðrum
brögðum.
— Já, en það er þó alltaf bót í máli,
að þér skuluð hafa samvizkubit vegna
drauma yðar, sagði ég föðurlega, um
leið og ég reyndi að ýta stólnum mínum
varlega aftur á bak. — En þér þurfið
alls ekki að hafa svona miklar áhyggj-
ur. Það er áreiðanlega tóm tilviljun, að
yður skuli hafa dreymt íyrir þessum
atburðum. Enginn dómstóll í heiminum
myndi dæma yður fyrir það.
— Jú, sagði hann þreytulega, og tin-
aði með höfðinu. — Ég verð dæmdur
og tekinn af lífi.
— Vitleysa, sagði ég, og ýtti stóln-
um lengra aftur á bak. — Það eru jú
engar sannanir fyrir að draumar yð-
ar......
— Já, en ég veit það, sagði hann
þrjózkulega. — Ég veit það, og það er
þess vegna, sem ég leita til yðar. Það er
ekki um annað að ræða. í nótt dreymdi
mig, að ég væri hálshöggvinn.........
Hann rétti ósjálfrátt úr sér, og varir
hans titruðu.
— Ég sá aftökupallinn, fallöxin þaut
niður — ég fann hið hryllilega högg ....
Hann greip um hálsinn og stundi. —
Ég finn enn þá fyrir því — ég finn það
enn þá. ....
— Ég sat á stólkantinum, svo ég gæti
stokkið á fætur strax og tækifæri byð-
ist.
— Já, en þarna haíið þér einmitt
sönnun fyrir, að draumar yðar hafa
enga þýðingu, sagði ég uppörvandi. —
Þeir hafa bara verið óþægilegar tilvilj-
anir, ekkert annað. í þessu ríki höfum
við enga fallöxi, skal ég segja yður.
Svo að yður hlýtur að skiljast, að þér
verðið aldrei hálshöggvinn. Við notum
gasklefa til að fullnægja dauðadómum.
— Er það satt? Hann reis til hálfs úr
stólnum og starði tortryggnislegs á mig.
Enni hans var vott af svita.
— Já — ég gef yður mitt æruorð upp
á það, svaraði ég hátíðlega.
— Sem sagt, nú hættið þér þessum
fáranlegu hugsunum — er það ekki?
Þér skuluð ekki hugsa meira urn þetta.
— Engin fallöxi, tautaði hann og
Framhald á næstu síðu.
17
FALKINN