Fálkinn - 24.07.1963, Blaðsíða 18

M
IITLA
SAGAM
EFTIR
WILLY
BREIIVIHOLST
FALSKAR
TEMIMUR
Arkibald Whittakar var ungur mað-
ur og þegar orðinn leiður á lifinu og
lystisemdum þess. Myrtle, kærastan
hans, hafði svikið hann. Þau höfðu farið
í bíó og horft á auglýsingamynd um
tannkrem og leikarinn hafði brosað
hvítum tönnum sínum framan í áhorf-
endur og tennurnar voru svo hvítar, að
maður fékk næstum ofbirtu í augun
við að horfa á þær.
Þegar Arkibald reyndi að brosa til
kærustunnar sinnar, þá gat hún ekki
annað en hugsað um brunarústir svert-
ingjaþorps, svo skemmdar voru tenn-
urnar hans.
Auðvelt var að greina hvað hann
hafði í huga þegar hann stikaði þung-
um skrefum um Durry Lane í niða-
þoku. Augnaráð hans var sem bein-
ingamanns og svipurinn myglugrár.
Þegar hann kom út á Waterloo Bridge,
stanzaði hann, leit í kringum sig og
klifraði síðan upp á ryðgað brúarhand-
riðið.
Hann gat vel hugsað sér að binda
endi á líf sitt, því að hvers virði var
lífið, ef maður var kvenmannslaus.
Hann leit niður og sá grugguga Tha-
mes ána fyrir neðan sig og ætlaði að
taka sér stöðu, en þá fékk hann allt í
einu tannpinu. Það var í einum jaxlin-
um. Hann greip um kinn ser. nann
hafði alltaf verið hræddur við tann-
pínu. Hann hafði líka fengið hana oft.
Samt trúði hann því varla, að hún
væri svo illskeytt eins og verkurinn í
þessum bölvaða jaxli. í nokkrar sek-
úndur trítlaði hann á grindverkinu við-
þolslaus af kvölum. Síðan hoppaði
hann niður og dreif sig til næsta tann-
læknis.
— Opnaðu munninn.
Læknirinn rótaði fram og aftur með
töngunum sínum.
— Uff, þetta lítur ekki vel út. Við
verðum að taka allar gemlurnar bæði
í efri og neðri gómi.
— Verð ég ekki deyfður?
Tannlæknirinn kinkaði kolli og bruna-
rústir svertingjaþorpsins voru fjar-
lægðar. Næsta dag var hann látinn
máta tennur.
— Þetta verða þá fimm pund, auk
sex shillinga, ef gulllag skal vera á
tönnunum.
— Þarf ekki, sagði Arkibald.
Næsta föstudag voru tennurnar til-
búnar.
— Þér ættuð ekki að glotta of mik-
ið fyrr en tennurnar hafa verið tals-
verðan tíma uppi í yður, sagði tann-
læknirinn, þegar Arkibald borgaði.
— Þér hafið bjargað lífi mínu, sagði
Arkibald og fagði pundseðil aukalega
í hönd tannlæknisins. Sama daginn og
ég kom til yðar hafði ég ákveðið að
stinga mér í Thames, en meðan ég hef
setið hérna uppi hjá yður, hef ég feng-
ið tækifæri til að hugsa um þetta uppá-
tæki mitt og þá sá ég, að það var afar
heimskulegt. Fjandinn hafi M le.
Hún er ekki þess virði að ég láti iífið
fyrir hana og auk þess er hér nóg af
skvísum. Maður getur staðið á hverju
götuhorni og náð í þær. Ég skal svo
sannarlega ná mér í eina með þessar
tennur. Hann á myndinni var ekki með
flottari.....
Arkibald brosti upp með sér og
flýtti sér niður á götuna og stanzaði
á næsta horni, þar sem hann virti fyrir
sér ánægjulega hækju'hópinn sem flögr-
aði framhjá.
Daginn eftir stökk hann frá Water-
loo Bridge og niður í blendna Thames
ána. Hann skýrði skipstjóranum á
fljótabátnum, sem dró hann upp úr
ánni, frá því, að lífið væri vita tilgangs-
laust.
Það er ómögulegt að komast í sam-
band við stúlkurnar.
Vegna fölsku tannanna gat hann
ekki blístrað á eftir þeim.
Willy Breinholst.
■1TIMM—IIIIMBIIIIIIIffllWI'IIIHIBIIIilllM
strauk hálsinn. — Ég þori varla að trúa
því......
Bros færðist yfir andlit hans — næst-
um því glaðlegt bros.
— Nú skuluð þér bara fara heim
aftur, sagði ég valdsmannslega.
— Ef yður langar til þess, þá getið
þér komið aftur á morgun og talað bet-
ur við mig.
— Má ég það, spurði hann og virtist
létta. — Má ég það, spurði hann og
virtist létta. — Má ég koma aftur?
— Já, auðvitað. En með því skilyrði
að þér farið beint heim núna og hvílið
yður.
— Já, já — ég fer strax, sagði hann
og það lá við að hann hlypi til dyra.
— Puha, stundi ég, og þurrkaði svit-
ann af enninu þar sem ég stóð nú með
byssuna í höndunum. — Það munaði
ekki miklu. En ég verð að ná í hann.
Stormurinn hafði nærri því velt mér
um koll, þegar ég opnaði dyrnar. Járn-
hliðið hélt áfram að skeila mót steypu-
stólpunum með þungum gný. Peters
var þegar kominn að hliðinu.
— Heyrið þér — Peters, æpti ég og
reyndi að yfirgnæfa storminn.
Honum brá við hljóðið og hann snéri
sér við. Á sama andartaki skrikaði hon-
um fótur. Hann baðaði út höndunum til
að ná jafnvægi, en það tókst ekki —
hann rak upp hræðilegt óp, um leið og
hann datt kylliflatur.
Þunga járnhliðið féll að steinstólp-
unum með háum bresti.
Hann lézt samstundis. Hin skarpa
brún hliðsins hafði hálsbrotið hann.
Nákvæmlega eins og fallöxi..........
18
PÁLKINN