Fálkinn - 24.07.1963, Qupperneq 23

bfiiani! hjúkrunarkonuniiar
Framhaídssap eftir Eva Pefers
— petta er hræðilega átakanlegt. Ég
nef reyndar ekki lesið þetta allt ennþá,
en það er um að ræða litlu stúlkuna,
sem lenti í bílslysinu og sem liggur hér
á sjúkrahúsinu. Það er heilmikið skrif-
að um sjúkrahúsið okkar, ef þér viljið
lesa það . .
Ósjálfrátt leitaði hún að smámynt í
vasa sínum og keypti bæði blöðin. Allt
hringsnerist í höfðinu á henni og hún
óttaðist að hún félli í yfirlið. Hún stakk
blöðunum undir hendina, sneri sér
snöggt við og gekk aftur til herbergis
síns og skeytti því engu þótt maðurinn
kallaði á eftir henni og segði, að hún
hefði gleymt að taka til baka.
Tökubarnið frá Vrá . . . tökubarnið
frá Vrá. Orðin bergmáluðu í hug henn-
ar. ..
Hún varð að komast strax upp á
herbergið sitt og læsa hurðinni á eftir
sér. Hún hljóp eins og hrætt dýr upp
stigann, reif dyrnar upp á gátt, skellti
þeim aftur og sneri lyklinum.
Hún kastaði blöðunum frá sér og
fleygði kápunni af sér. Fyrirsagnir
blaðanna blöstu við henni á gólfinu.
Hún þorði ekki að lesa fréttirnar, en
varð að gera það.
Hún kraup á kné og las skjálfandi
forsíðuna á öðru blaðinu. Hún fletti því
síðan og leitaði að framhaldinu og las
það. Hún greip hitt blaðið, og vonaði
að þessi hræðilega frétt væri borin þar
til baka, en það var enga miskunn að
fá. Þar var sögð sama sagan. Hún gat
ekki fengið af sér að lesa meir en for-
málann á fyrstu síðu:
„Stúlkan sem komst lífs af úr hinu
óhugnanlega bílslysi fyrir nokkru, hin
fimm ára gamla Monika Malm, er
fórnardýr óvenjulega átakanlegra ör-
laga. Þetta er í annað skiptið á sínum
stutta lífsferli sem hún stendur uppi
algerlega munaðarlaus. Hinn 23. apríl
fyrir fimm árum síðan fannst Monika
litla sem ungbarn liggjandi fyrir utan
barnaheimilið í Vrá, ein og yfirgefin.
Orlög þessa munaðarleysingja vöktu
á sínum tíma mikla athygli og samúð
allra. Barnið var nýfætt og vafið inn i
rósótt teppi. Við teppið var festur miði
með öryggisnælu og á miðann var
skrifað með prentstöfum: VERIÐ GÓÐ
VIÐ HANA! Móðirin fannst aldrei þrótl
fyrir mikla leit og af hinum geysimikla
fjölda foreldra sem óskuðu eftir að fá
barnið gefins, voru valin hjónin Malm.
Þau fórust bæði eins og kunnugt er í
áðurnefndu bílslysi."
Fingur hennar voru ískaldir. Hendur
hennar skulfu svo, að hún gat næstum
ekki brotið blaðið saman. Með miklum
erfiðismunum stóð hún á fætur. Hún
stóð andartak grafkyrr og leit í kring-
um sig í herberginu, eins og hún hefði
aldrei komið þangað fyrr. Hinir vel-
þekktu hlutir umhverfis hana voru allt
í einu orðnir framandi og höfðu enga
þýðingu fyrir hana.
Loks gekk hún að kommóðunni. Hún
dró út neðstu skúffuna og fálmaði með
höndunum undir klæði, sem þarna
voru. Á botninum fann hún það sem
hún leitaði að: pakka með gulnuðum
blaðaúrklippum festar saman með
bréfaklemmu. Hún tók þær fram hverja
á fætur annarri og breiddi úr þeim
fyrir framan sig á gólfinu.
Allar sögðu þær sömu söguna, söguna
um litla barnið, sem vornótt eina var
skilið eftir á steintröppunum. Það var
móðirin sjálf sem skildi það eftir. Hún
hafði ekki fundið aðra leið betri í vand-
ræðum sínum. Ef til vill var hún ekki
betur skini skroppin.
Hún starði á úrklippurnar, braut þær
síðan saman og stakk þeim aftur undir
klæðin í neðstu skúffunni.
Rósótta teppið hafði verið spánnýtt,
en samt hafði þeim ekki tekizt að finna
verzlunina, þar sem hún keypti það
ásamt hinum fátæklegu klæðum, sem
barnið var í. Það hafði verið mörgum
mánuðum áður, þegar hún hafði mjög
óljósar hugmyndir um, hvað hún ætti
að gera við barnið. Fötin höfðu legið
í botninum á gamla slitna koffortinu,
undir rúminu í litla stúlknaherberginu.
Bærinn sem hún hafði flúið til var
nægilega stór til þess að hún gat leynzt
þar án nokkurra erfiðleika, og hún var
ekki komin það langt á leið, að á henni
sæist. Enginn hafði haft minnsta grun
um leyndarmál hennar.
Það var þegar seint um haustið, að
hún fann kofann. Hún hafði notað frí-
tíma sína til þess að leita að honum.
Henni var vel Ijóst, að tíminn leið og
hún varð að hverfa áður en nokkur
færi að taka eftir, að hún ætti von á
barni. Skógurinn hafði verið fullur af
sveppum þetta haust og áætlunarbill-
inn hafði borið hana langt frá bænum.
Hún hafði sagzt ætla að tína sveppi í
skóginum.
Kofinn stóð við lítinn og næstum
gróinn skógarstíg. Það var aðeins eitt
stórt herbergi í honum með ofni, rúmi,
borðræskni og tveimur stólum. En hann
var vel og rammlega byggður og líkleg-
ur til að þola af vetrarveðrin. Auk þess
var þarna nægilegur eldiviður til vetr-
arins og brunnurinn var rétt hjá.
Hún spurðist fyrir um kofann og fékk
að vita, að gömul hjón ættu hann. Jú,
það reynist rétt, þau áttu kofann eða
öllu heldur sonur þeirra, sem gegndi
herþjónustu um þessar mundir. Þau
héldu ekki, að hann hefði neitt á móti
því; að þau ic.gou _____ veturmn.
En verður ekki svo óttalega einmana-
legt þarna í skóginum fyrir unga
stúlku, hafði gamli maðurinn spurt og
virt hana fyrir sér með athygli. Hún
skýldi sér að baki lygasögu, sem hún
hafði búið til, og hljóðaði á þá leið, að
hún ætti foreldra í bænum og þau væru
að leita sér að hentugum stað sem þau
gætu dvalizt í yfir helgar og á jólunum
og sér fyndist kofinn hinn hentugasti
til slíkra nota. Maðurinn nefndi upp-
hæð, sem gerði það að verkum, að
hjarta Christelar sló ákaft. En það gat
bjargast . . . Hún hafði sparað allt sem
hún vann sér inn. Ef hún lifði spart
átti hún að geta dregið fram lífið þessa
einmanalegu mánuði. Hún leit á gömlu
hjónin sem höfðu gleypt við lygasögu
hennar án Þess að gruna hið minnsta.
Þau voru oi'ðin of gömul til að vera
forvitin.
Nokkrum vikum síðar sagði hún upp
stöðu sinni og kvaðst hafa fengið at-
vinnu í öðrum bæ. Síðan keypti hún sér
matvælabirgðir sem endast áttu allan
tímann og flutti í kofann.
Hún sá þetta allt fyrir sér núna eins
og það hefði gerzt í gær og henni rann
kalt vatn milli skinns og hörunds. Lam-
andi einangrunin og kyrrðin, sem hafði
gert það að verkum, að hún átti langar
viðræður við sjálfa sig til þess að heyra
þó að minnsta kosti sína eigin rödd.
Hún óttaðist stöðugt að upp kæmist um
tiltæki hennar og bar kvíðboga fyrir
framtíðinni. Ótti hennar óx stöðugt og
vissan um að hún varð að bjarga sér
ein, án hjálpar og trausts nokkurrar
manneskju ge^ð' hermi lífið nær óbæri-
legt.
Og að lokum, þegar stundin var kom-
in: Angist hennar hafði verið svo mikil
og einmanaleikinn svo takmarkalaus, að
hún hafði vart skynjað hinn líkamlega
sársauka. Hún mundi aldrei gleyma hin-
um æðisgengnu augnablikum, þegar
barnið fæddist. Hún skildi það varla
eftir á, hvernig hún hafði farið að því
að hnýta naflastrenginn og slita hann
sundur! Og hvernig hún, þegar allt var
yfirstaðið, hafði legið með barnið við
hlið sér, skynjað nærveru þess og fund-
ið, að nú var hún ekki lengur ein, held-
ur hafði lifandi veru til þess að verma
og hugsa um.
Hún hafði hvílt sig í nokkra daga,
áður en hún tók barnið með sér og
yfirgaf kofann. Hún hafði gengið eftir
kræklóttum skógarstígnum og komið
niður á þjóðveginn langt í burtu. Stræt-
isvagn hafði tekið hana upp í og flutt
hana til stöðvarbæjarins. Enginn hafði
veitt eftirtekt hinni fölu, ungu móður
Frh. á bls. 39
23
FALKINN