Fálkinn - 24.07.1963, Side 24

til að hugsun kæmist að. Þegar gest-
irnir fóru að lokum, var Thanos of
þreyttur og drukkinn til að mótmæla,
þegar ég skellti hurðinni á hann. Nóttin
var næstum liðin áður en hún byrjaði.
Hin langa bið var byrjuð að taka á
taugarnar. Hvenær sem ég lokaði aug-
unum, sá ég eitthvað hræðilegt — slys,
sjávarháska, vitfirringinn koma út úr
skápnum mínum, eða jafnvel einhverja
gamla martröð bernskuáranna, sem ekki
hafði ásótt mig árum saman. Ég varð
hrædd við svefn og barðist við hann,
þangað til allt líf mitt var orðið eins og
hertur strehgur, sem gat brostið við
minnstu snertingu.
Og svo kom hann.
Ég var á ströndinni og bylti mér eirð-
arlaus á hliðarnar til að reyna að halda
mér vakandi. Dagurinn var skýjaður og
sjórinn var úfinn og öskrið í brotsjó-
unum hlýtur að hafa deyft hljóðið í
hraðbátnum. Ég heyrði aldrei neitt.
Skyndilega féll skuggi á lokuð augu
mín.
Ég opnaði þau lítillega, gröm yfir
trufluninni á sundurlausum hugsunum
mínum, og sá Alexis.
Hann stóð yfir mér, ljósklæddur, and-
lit hans var dökkt og svipbrigðalaust
með sólina að baki. Hann horfði niður
á mig.
Mikil ró kom yfir mig. Hinir málugu
stormar, sem höfðu ætt um sál mína
síðan við skildum, hljóðnuðu skyndi-
lega. Jafnvel hljóð sjávarins virtist
dvína. Ég leit á hann með þöglum friði
konunnar til fjarlægs ákvörðunarstaðar.
Hann leit svo kunnuglega út, svo mikill
hluti sjálfrar mín, að þetta var að lok-
um fullkomnun. Bros mitt var fremur
bros ánægju en kveðju.
„Ég elska þig,“ sagði ég að lokum til
að draga hann nær.
Hann hélt áfram að vera óhreyfan-
legur. Ég gat ekki séð andlit hans
greinilega, og ég bar hendur fyrir augu.
Augu hans voru dimm og full undar-
legrar einbeitni og andlit hans var eins
og gríma. Ég lokaði augunum augna-
blik og velti því fyrir mér, hvort þetta
væri draumur. Þegar ég leit upp aftur
var hann þarna enn, ennþá kuldalegur
og fjarlægur. Eitthvað kalt skreið inn
í mig og liðaðist inni í mér.
„Alexis?“
„Hvers vegna knúðirðu mig til að
koma hingað?“ Þetta var rödd hans, og
ég þekkti hana svo vel með öllum henn-
ar breytingum og tóntegundum. En orð-
in voru svo ósennileg, að ég greip and-
ann á lofti og beið. Það hlaut að koma
meira. eitthvað, sem myndi gera fund
okkar að því, sem honum var ætlað að
verða — mikil fagnaðarbrenna ástar-
innar.
Hann beygði sig niður og hvíldi á
fótunum með þokka dansarans. Andlit
hans kom nær, og það var ekki hægt að
misskilja innilega óvináttu í augum
hans og í munnsvipnum.
„Hvernig hefurðu skipulagt það?“
hvæsti hann. „Hve lengi í rúmi föður
míns? Hversu lengi í mínu rúmi?“
Mig langaði til að stökkva á fætur
og draga hann til mín, kyrkja þessi
hatursfullu orð í snöru ástríðunnar. En
ég gat ekki hreyft mig. Hann beygði
höfuð sitt enn nær og sagði mjög greini-
lega og án þess að hækka röddina: „Ég
hef viðbjóð á þér.“
Og hann stóð á fætur og var farinn-
Ég lá lengi kyrr, enn þá ekki full-
komlega viss um, hvað hafði skeð.
Kannski hafði ég misskilið sérhvert orð.
Kannski var mig að dreyma. En það
var ekki hægt að flýja það — hljóð
sjávai’ins heyrðist aftur og miskunnar-
laust skin sólarinnar, og þegar skiln-
ingurinn kom loks yfir mig, var fyrsta
hugsunin: Ég er gömul. Ég er gömul
kona. Fingur mínir þreifuðu á andlit-
inu og leituðu að Ijótleikanum og drátt-
um og földu smán þess fyrir veröldinni,
Og svo varð ég mjög óttaslegin, óttinn
kom yfir mig eins og flóðalda — hvað
var eftir handa mér núna? Hvað hafði
hent ást mína? Hvert átti maður að
snúa sér frá þessum hræðilegasta endi
alls?
Hægt reis ég á fætur, veikburða eins
og sjúk gömul kona og hefði ekki verið
undrandi, þótt sandurinn hefði ver-
ið löðraður blóði. En ströndin var auð
og ópersónuleg, og sólin dró sig enn
einu sinni bak við þykk ský. Skugg-
arnir mýktust og ég byrjaði að ganga
niður að sjónum. Ég gekk lengra út í
sjóinn, þangað til hann náði mér í
hnakka og einskær eðlishvöt aftraði
því að ég sykki í hann. Stór alda kom
og bar mig til baka, og ég byrjaði að
ganga frá sjónum í áttina að húsinu.
Góði guð, bað ég, láttu mig deyja
núna. Láttu mig deyja núna, góður guð.
En orðin komu í huga minn sjálfkrafa
og hvorki trúði ég á áhrif þeirra né
hugsaði ég einu sinni um þýðingu
þeirra. Líf og dauði á þessu augnabliki
var nákvæmlega það sama. Hægt gekk
ég áfram og inn í húsið og inn í her-
bergi mitt og dimman frið lokrekkju
minnar.
Það var löng og erilsöm ferð og ég
ímyndaði mér ekki, að ég myndi nokk-
urn tíma sjá ytri hlið þessa herbergis
framar.
Einmanakennd er mesta refsingin,
24
FÁLKINN
sem guðirnir hafa fundið upp. Hún er
sérstaklega grimm í garð kvenna, þar
sem hættir og heimspeki sjálfsskoðun-
arinnar eru þeim óskapfelld.
Ég hafði hafnað Thanosi og öllu fyrra
lífi mínu, og einbeitt hugsunum mín-
um og tilfinningum að öðrum manni.
Nú virtist svo sem mér myndi ekki
hlotnast hann.
Anna kom inn í ólæst herbergi mitt
og hlýtur að hafa skynjað hvað hafði
skeð, án þess að nokkuð væri sagt, því
að hún sat þögul nálægt höfði mínu,
hreyfði sig hvorki né talaði, en gaf ein-
hvern veginn í skyn að tíminn myndi líða
og brátt yrði sá heimur, sem við þekkt-
um, frelsaður. Þögul von geislaði frá
henni til mín og mér óx kjarkur við
nærveru hennar.
Dagurinn leið. Við vorum einar í
herberginu, þögular en þó var samband
okkar á milli. Hún var hið eina, sem
ég gat reitt mig á, sem ég hafði nokkru
sinni þekkt.
Ég var dofin. Kvölin og sársaukinn,
vonin og girndin, allt sem hafði stjórn-
að mér vikum saman, var rokið út í
veður og vind. Kvöldið kom. Ég velti
því fyrir mér, hvar fólkið væri. Það
skifti mig raunar engu máli, jafnvel
ekki Alexis.
Allt í einu heyrði ég eitthvað. Það
var hljóð kraftmikillar vélar beint und-
ir glugganum mínum.
Ég stökk upp og hljóp að gluggan-
um og opnaði gluggahlerana. Sól var
hnigin til viðar, en sjórinn liðaðist enn
af geislum hennar og mikil skrautleg
ský voru út við sjóndeildarhring. Beint
fyrir neðan mig stóð Thanos, og dálítið
frá rann dökkur hlutur í áttina niður
að sjónum. Það var Alexis í nýja bíln-
um sínum. Thanos hristist af hlátri.
Bíllinn hvarf bak við trén, sem stóðu
meðfram veginum og áður en langt
leið, heyrðist í vél hans, sem nálgaðist
frá hinni hliðinni. Ég stóð kyrr og beið
þangað til ég sá Alexis koma aftur.
Hann ók á hræðilegum hraða upp veg-
inn og þegar hann kom að hringtorg-
inu, þá hemlaði hann hart svo að ískr-
aði í. Ég fann að ég hafði haldið niðri
í mér andanum allan tímann.
Anna sat beint fyrir aftan mig:
„Hann er að freista örlaganna."
Ég sá Alexis hendast út úr bílnum
og ganga til Thanosar.
„Hann er stórkostlegur,“ sagði hann.
„Hann er bezti bíll, sem smíðaður hefur
verið!“
Svona hafði hann talað hjá Dior,
þegar ég sýndi honum nýja kjólinn .. .
Þá fylgdi flóð ástríðunnar, sem gat