Fálkinn - 24.07.1963, Síða 28

Biaösölubörn i úthverfum!
takiö eftir!
Framvegis verður I'ALKINN af-
greidJur á hverjum þriðjudegi kl.
13.00 á eftirtöldum stöðum til
hægðarauka fyrir ykkur:
Tunguvegi 50, sími 33626.
Langholtsvegi 139, kjaDara,
simi 37463.
Melgerði 30, Kóp^-
sími 23172.
Blaðið DAGUR
er víðlesnasta blað, sem gef-
ið er út utan Reykjavíkur.
BLAÐIÐ DAGUR,
Akureyri.
Áskriftasími 116 7.
FÉLAGSPRENTSMIDJAN U.
Spíta';stíg 10
Sími 11640.
'un á bókum
blöðum
tímaritum.
Alls kona eyðublaðaprentun
Vandað efnl
ri' ávallt fyrirliggjandi.
'iúmstimplar afgreiddi*
með litlum fyrirvara
eitið fyrst til okkai
FÉLAGSPRENTSMIDJAN h.l.
Spítalastíg 10 — Sími 11640.
28
FÁLKINN
VÍBieláíiÍBi
Framhald af bls. 12.
skjalatöskuna undir þess háttar. En
hvernig sem á þessu stendur, þá fann
ég hvergi umslagið, þegar ég var kam-
inn út að Naustum og ætlaði að gera
upp við Sigurð. Já, þvílíkur skellur
maður, nú á þessum tíma, frá því ég
tók peningana upp og þangað til ég
fór, komu hér engir nema krakkarnir
mínir, sem þú fórst að ólmast við og ef
til vill hún Trína, sem boðar okkur
alltaf það sama, að dagsverkinu sé lok-
ið og allt eigi að vera í röð og reglu“.
„Ég myndi í þínum sporum leita til
hennar Sólveigar okkar. Ég held nú
alltaf að hún sé slump-heppin og fund-
vís þó þú viljir lítið úr því gera,“ sagði
Þorgeir, spennti greipar fyrir aftan
hnakka og ruggaði sér makindalega á
stólnum.
,,Já, ég ætti líklega að fá einhverja
unglinga til þess að ganga með mér
hérna út Breiðholtið á morgun, og
gjarna gæti ég beðið Sólveigu að vera
með.“
Ég flýtti mér allt hvað af tók að taka
til,“ sagði Trína. — „Og þegar ég stóð
fyrir utan búðardyrnar í rökkrinu, var
umslagið ennþá í barmi mínum. Mér
vöknaði um augu, ætlaði ég þá aldrei
að losna við það?
Mér datt í hug, hvort það væri ekki
heillaráð að kasta því í sjóinn. — Nei,
ekki var það gott. Aldrei myndu pen-
ingarnir þá koma neinum að gagni, og
fyndust leifar þeirra, myndi einhverj-
um verða kennt um hvarfið.
Ég forðaði mér frá sjónum og hljóp
af stað út í rökkrið. Áður en mig varði,
var ég komin langt út á Breiðholt. Ég
var komin á móts við Sólvang, loks er
ég áttaði mig. Ég hljóp þar út af vegin-
um og þar varð fyrir mér stórgrýti,
ferkantaði bletturinn, sem sker sig svo
mjög úr öðrum stöðum á holtinu, þú
kannast við staðinn. Ég þreif umslagið
úr barmi mínum og kastaði því af öllu
afli ofan í stórgrýtið. Ég held það hafi
klemmzt þar niður í steinana, annars
þorði ég ekki að aðgæta það, en flýtti
mér burtu allt hvað ég gat og hingað
heim til þín, bæði til að létta af mér
samvizku minni og til að biðja þig að
bjarga þessu fyrir mig.“
„Það er merkilegt, að þú skulir biðja
mig um þetta,“ sagði ég annars hugar.
„Nei, það er ekki svo undarlegt,"
svaraði hún. „Þeir ætla að biðja þig að
leita með sér, og ég veit þú hjálpar
mér Sólveig, en kemur ekki upp um
mig.‘
Trína var aðeins komin heim að Tóta-
koti og farin að hjálpa Þuríði við kvöld-
verkin, þegar Jóel kaupmaður þurfti að
skreppa út í góða veðrið, sagði hann.
Það var þó ekki löngunin til að viðra
sig, sem ýtti honum frá heimili sínu
fyrir kvöldmatinn, heldur oróleikinn
yfir peningahvarfinu. — Hann gretti sig
ólundarlega í veðrið. „Skrattinn er
þetta,“ tauataði hann, „það er að byijj
að rigna.“
Ég velti fyrir framan rnig blokkinm
minni og hugsaði um vandræði vesa-
lings Trínu, þegar barið var á hurðina
hjá mér. Jóel kaupmaður stóð í gætt-
inni og bauð gott kvöld.
„Ég geri ónæði,“ sagði hann í » • ->
fýlulega og háðslega.
Ég horfði á hann spyrjandi.
„Ójá, ég varð fyrir þvi óhappi ao i„, a
svolitlu i gærkvöldi, sem kom sér mjög
bagalega fyrir mig. Og nú hefur mér
komið til hugar að leita til góðviljaðra
náunga minna, að ganga með mér spöl-
korn hérna vestur í Breiðaholtið í fyrra-
málið, og vita hvort við ekki hittum á
þetta. Það er umslag með peningum.
Þeir sem vildu hjálpa mér að leita, ættu
að mæta við búðina klukkan niu. Eitt-
hvað mun ég gleðja mannskapinn í
heild fyrir hjálpina, en verði það alveg
einhver sérstakur, sem finnur umslagið
með innihaldi þess, skyldi ég láta allt
að því helming peninganna í fundar-
laun.“
Ég horfði á Jóel kaupfnann án þess
að svara nokkru. Mér fannst svipur
hans jafn óráðinn nú, eins og öll hans
persóna kom mér hversdagslega fyrir
sjónir. Hugsun hans og tilvera virtist
alltaf háð von um gróða og peninga.
„Má ég eiga von á, að þú gangir með
okkur hérna út Breiðholtið, Sólveig?"
„Ekki kann ég við að neita því,“
svaraði ég.
Jóel kaupmaður brosti, sínu venju-
lega viðskiptabrosi þakkaði fyrir,
hneigði sig og hvarf út.
Mér fannst þetta hálfgerður skrípa-
leikur og óskaði þess, að ég hefði ekki
orðið aðnjótandi trausts Trínu. En nú
varð ég að leika út þetta tafl, sem fyr-
irfram var séð, að ekki gat farið nema
á einn veg.
Morguninn eftir var hægur og sólrík-
ur, eftir því sem haustsólin nær til að
njóta sín svo árla dags. Ekki vorum
við mörg, sem mætt vorum við Jóels-
búð klukkan rúmlega níu. Þó var það
gott að vita, að ekki var það venjulegt
að sjá þennan hóp saman á göngu, —
hjálparstúlkuna í húsi Jóels kaupmanns
tvö elztu börnin hans, Þorgeir bókara
og kaupmanninn sjálfan, auk mín.
„Jæja Sólveig, heldur þú að heppnin
verði með okkur og við finnum þetta?“
sagði Þorgeir brosandi og gekk við hlið
mína.
„Það þykir mér sterkar líkur til,“
sagði ég fálega, eins og ekkert væri um
að vera.
Þeir litu hvor til annars karlarnir, en
svöruðu engu.
„Þá byrjum við að leita krakkar,“
sagði kaupmaðurinn. „Alla leið hérna
megin við veginn, alveg út að Naustum
Gáið vel á bak við hvern stein og þúfu.
Leita nú vel á ólíklegum sem líklegum
stöðum.“
Börnin hlupu af stað, allviss um, að
ef þau yrðu á undan okkur hinum
myndi bað koma í þeirra hlut, að finna
Framh. á næstu síðu.