Fálkinn - 24.07.1963, Qupperneq 29

Vimiáf <in
Framhald aí bls. 28.
þaS sem að var leitað. Ég ætlaði að
verða éin útaf fyrir mig og hugsa þetta
allt nákvæmlega en ég varð þess brátt
vör, að Jóel kaupmaður vildi sjálfur
ráða þessari leit og var ákveðinn í þvi,
að hafa mig allnærri sér.
„Hvers vegna má ekki leita utan við
veginn?“ spurði ég loks.
„Það er fjarri lagi, að umslagið hafi
getað lent þangað,“ sagði Jóel. Það var
hvasst vestan með hryðjum, svo það
hlýtur að hafa lent hér utar í holtið,
hafi það týnzt úr vasa minum.“
„Mér virðist stundum, þegar blað
fýkur, að það sveiflist sitt á hvað,
hvernig sem áttin stendur.“
„Hér getur ekki verið um slíkt að
ræða,“ sagði kaupmaður.
„Ég hefði lagt til, að Sólveig fengi
að ráða sinni leit,“ sagði Þorgeir.
„Við verðum að fara eftir þeim mestu
líkum, sem við höfum, og svona vorum
við búin að ráðgera að haga leitinni,"
anzaði Jóel.
Þorgeir þagði. Börnin þutu á undan
okkur. Næst veginum gékk Þorgeir bók-
ari, þá ég, svo Jóel kaupmaður og
fjarst Hildur, og bilið var svo stutt á
milli okkar, að varla var hægt að
þakka einum en öðrum þó umslagið
fyndizt.
Eins og enginn getur láð mér, var
ég vita áhugalaus í þessari leit. Ég vissi,
að enginn átti að vinna hér til neinna
verðlauna, nema krakkarnir, sem þó
var vonlaust um að fyndu nokkuð, eins
og sakir stóðu.
Eftir því sem leiðin styttist að Naust-
um varð daufara yfir Jóel.
„Ég ætla nú samt að tala við Sigurð,"
sagði kaupmaður, „og vita hvers hann
hefur orðið vísari hér í kring.
Við stönzuðum á hæðinni fyrir ofan
bæinn. Mesti móðurinn var horfinn af
krökkunum. Þau voru búin að þjóta
niður að sjó og leita alls staðar að þeim
*annst. Telpan virtist þó ekki taka sér
etta nærri. en drengurinn var óánægð-
ir og volandi. — Þau sem áttu þó að
á verðlaunin, minnsta kosti helmmg
if þessum miklu peningum.
„Þið finnið þá kannski í bakaleið-
nni,“ hughreysti Þorgeir.
Þau litu bæði þakklát á bókarann.
'lélt hann það, að þau myndu finna
umslagið?
„Á heimleiðinni leita ég á undan öll-
um hinum,“ sagði Hildur ósköp rólega
og látlaust.
„Nei, aldrei,“ hrópaði drengurinn.
„Pabbi leyfir það aldrei. Þú vinnu-
stúlkan að finna peninga."
„Ef enginn má finna umslagið nema
þið, er bezt þið verðið ein um að leita,“
sagði ég.
„Anzaðu ekki stráknum. Eins og Jóel
detti annað eins í hug,“ sagði Þorgeir.
„Víst. Eins og pabbi vilji láta pen-
ingana sína skella í öðrum,“ fullyrti
drengurinn.
Hildur hló hyehum h'átri „Við -kul-
um ætla. að drengurinn viti það
Loks kom Jcel hægt og sila i a —
Nei, Sigurður haíði einskis orðið var,
og enginn hafði verið á ferð, svo hann
vissi til.
Aftur til baka áttu börnin að fara
lengra út í holtið, faðir þeirra að vera
næstur, þá Þorgeir svo Hildur og ég
næst veginum Innan skamms myndu
allir í þorpinu vita um tjón Jóels, og
börn og fullorðnir leggja undir sig holt-
ið í einni leit, svo hvergi myndi yfir-
sjást.
Nema Trína, — hún myndi sitja
heima. Nóg var hana búið að iðra eftir
þetta glappaskot sitt þó hún kæmi
þar ekki nærri
Það heyrðist skerandi óp til barnanna.
Jóel neytti allra krafta, að komast sem
fyrst til þeirra og Þorgeir horfði spennt-
ur á þau. En svo dreifðist hópurinn
aftur. Þau höfðu fundið ritju af dag-
blaði eða einhverju þess háttar.
Einhver kom gangandi eftir veginum,
rólega og hikandi, nærri eins og fót-
unum væri það um megn að vera tekn-
ir hvor fram fyrir annan. Hægt og
hægt færðist þessi manneskja nær mér
og loks sá ég, að þetta var Fjóla i
Norðurkoti. Hún tyllti sér á stein við
veginn. Vesalings fjóla, hún hafði legið
veik í allt sumar, í allri fátæktinni,
innan um stóra barnahópinn sinn.
Hvernig skyldi henni reiða af í vetur
í lélegum húsakynnum, klæðlítilli og
vanmáttugri.
Er ég bauð henni góðan daginn, tók
hún kveðju minni hlýlega. Hún horfði
á mig dökkum, skásettum augunum.
„Hvað er þetta fólk að vilja?“ sagði
hún.
Ég sagði henni frá peningahvarfi Jó-
els kaupmanns.
Fjóla hlustaði á mig með hálf opinn
munninn. „Sá hlýtur að fá óskapleg
fundarlaun sem finnur þá,“ sagði hún
loks.
„Það er einmitt þú Fjóla, sem ættir
að vinna fyrir þeim,“ sagði ég.
„Biddu fyrir þér stúlka. Þú skalt
ekki gera grín að mér, enda er það
ólíkt þér. Það væri áberandi græðgi,
ef ég auminginn, ætti nú að fara að
nasa hérna í holtinu, og það í annars
spor, og leita að horfnu fé.“ — Hún
horfði á mig, eins og hún vildi fjarlægja
allt, sem gæti freistað hennar. Ég hlyti
að skilja, að hún varð að lifa full auð-
mýktar í sinni fátækt, án þess að gera
sér von um nokkra breytingu.
„Mér finnst einn einasti staður í öllu
holtinu, vera líklegri til, öðrum fremur,
að umslagið geti hafa stöðvazt á, og þar
ættir þú að leita.“
„Því leitar þú ekki þar?“
„Ég labbaði þetta, vegna beiðni Jóels
kaupmanns, og hann telur hvergi líkur
nema hérna megin við veginn og vill
ekki láta leita annars staðar. En ef þú
mögulega treystir þér, Fjóla, þá gáttu
hérna vestur í ferhyrnda blettinn, þar
sem stórgrýtið er, og hyggðu vel að
hvort þú sérð ekkert þar. Geti það hent
sig að umslagi.ð hafi stöðvazt þar, iæ ðu
mikil fundarlaun “
Hún horlði snöggí á mig.
.,En þú Sól'æio fni átt bau ekki =’ður
en ég.“
„Ég kem bar hveigi nærri. Geti þetta
átt sér stað átt þú fundarlaunin, allt að
helming hefur hann heitið “
,,Ég á allt mitt eftir, þó ég gangi
þangað," tautaði Fjóla og nú gekk hún
mun léttara en áður.
Ég varð allt í einu ásátt og róieg.
Nú skildi ég, hvers vegna Trína haíði
í fyrsta skipti á ævinni gerzt brotleg við
það sem rétt var — Var ekki verið að
rétta öðrum hjálparhönd með því? Til-
gangurinn var stundum hulinn mönn-
unum. En enginn af okkur alþýðufólk-
inu myndi öfunda Fjólu í Norðurkoti,
þó hún fengi þessa aura, enginn myndi
verða betur að þeim kominn. Hún hafði
reynt að kljúfa alla sína reynslu og bar-
áttu, með kjarki og dugnaði.
Þegar Fjóla var komin að stórgryt-
inu settist hún á einn steininn, en bað
var stutt stund, sem hún þurfti hvíldar
með í þetta sinn. Hún gekk fljótlega
inn á milli steinanna. beygði sig þar
niður og tók upp eitthvað hvítt. Hún
virtist athuga það með nákvæmni. en
svo veifaði hún hendinni í áttina t.il
mín. — Sjálf var ég i engum vafa um,
hvað hún var með.
Á ótrúlega skömmum tíma var Fjóla
komin aftur upp á veginn. Hún rétti
mér vott og óhreint umslag. — „Viltu
ekki taka við því?“ sagði hún.
„Ég snerti það ekki, Fjóla. Biddu
einhvern, sem þú treystir, að ganga
með þér til Jóels kaupmanns eftir há-
degið. og skilaðu peningunum og taktu
fundarlaun. Ég fer á móts við þau, að
láta þau vita, að peningarnir séu fundn-
ir.
Fjóla rétti mér höndina og tautaði
eitthvað, sem ég gat mér til hvað mvndi
vera.
Fyrst náði ég í Hildi og sagði henni
að peningarnir væru fundnir. Hún
spurði einskis, en hljóp af stað.
Ég settist á þúfu í holtinu og hló að
þessu öllu saman. Undarleg voru atvik-
in, það mátti nú segja.
Krakkarnir komu fyrst til min.
Drengurinn heimtaði að fá peningana
handa pabba sínum. Þegar ég anzaði
honum engu fór hann að skæla.
Loks komu Jóel og Þorgeir.
„Hefurðu virkilega fundið þá?“ sagði
kaupmaður — .Hvar eru þeir?“
Ég sagði honum alla söguna, að Fjola
í Norðurkoti hefði hitt á umslagið úti
í stórgrýtinu, og ætlaði að koma með|
það eftir hádegið í búðina til hans
„Hvernig gat umslagið verið þar,’
fyrst vindáttin stóð svona,“ sagði Jóel
og benti með hendinni.
„Þú ert alltaf að þvæla um þessa
bölvaða vindátt og bannar okkur svo
að leita á réttum stöðurn," sagði Þorgeir.
„Það er gott að Fjóla verður rík,“
sagði telpan glaðlega og hoppaði uon á
fótinn eftir veginum.
Enginn snzaði því. en stráktn-ínn