Fálkinn - 24.07.1963, Qupperneq 33

ra | ifiiill •• |#»fii#ij|VMniÐ 1
r ALiiE li í-i
■ JTl mm 111 11 1 m V 1 K U B L A Ð * sém eru væntanlegar 1

EINN,
TVEIR,
ÞRIR
herberginu. Hann tók nokkra hluti úr
töskunni og stakk þeim niður í skúffu.
Þá fór hann að baðherberginu. Ég sat
kyrr og reykti.
Ég heyrði að hann fór í sturtubað',
svo varð löng þögn. Loks kom hann
út, nýrakaður með blautt hár. Hann
gekk framhjá mér, klæddur stuttbux-
um, berfættur. Ég andaði djúpt og sagði
ekkert.
Skyndilega sneri hann sér við.
„Phaedra ...“ byrjaði hann.
„Nei,“ sagði ég. „Vertu ekki að eyða
orðum á mig. Ég þekki þig jafnvel, þótt
þú þekkir þig ekki sjálfur." Hann
horfði á mig. Harkan var horfin úr and-
liti hans og sorg og eilítill ótti kominn
í staðinn.
„Hvað viltu að ég geri?“ spurði
hann.
„Ég vil allt, Alexis," sagði ég mjög
blíðlega og kenndi næstum í brjósti
um þetta þokkafulla unga dýr, sem var
fangað jafnt af eigin þrám og mínum.
Hann sat á rúminu og horfði á hendur
sínar, sem lágu á berum mjöðmunum
kraftlausar og líflausar. Bak hans var
bogið.
Ég sagði ekki neitt. Eitthvað af ein-
beitni minni og skýrri sjón var horfið.
„Ég elska þig,“ sagði hann að lokum,
og skaut augunum til mín, en augu
hans voru stór og dökk.
Ég gekk yfir til hans og beygði mig
niður fyrir framan hné hans.
„Það er ekkert breytt," sagði ég. „Þú
getur ekki elskað mig og gleymt. Ég
er ekki svoleiðis kona.“
Hann leit á mig aftur þegjandi.
„Fyrirgefðu mér, Alexis. Ég hélt að
þetta gæti endað og leitt þig á villi-
götur. Viltu fyrirgefa mér?“ Ég tók
hönd hans í mína og færði höfuð mitt
nær og þráði ekkert meira en að leggja
það í kjöltu hans.
Hann sat óhreyfanlegur í mínútu, svo
greip hann hnakka minn báðum hönd-
um og dró mig upp og kyssti mig.
Er við slitum okkur hvort frá öðru,
horfðumst við í augu einu sinni enn.
Það var engin þörf á að segja neitt.
Það var jafnvel engin þörf á ástríðu.
Framtíðin bar okkur áfram eins og
straumhart stórfljót og allt, sem við
þurftum að gera, var að hætta að streit-
ast á móti. Ég varð fyrri til að líta
undan.
Hávaði heyrðist fyrir utan — rödd
Thanosar og svo Önnu, sú fyrri hvell
og skipandi, sú seinni blíð og sefandi.
Ég vissi þá, að hún hafði verið fyrir
utan dyrnar allan tímann.
Alexis og ég stóðum kyrr og biðum.
Ég sá andlit hans dökkna af kvíða, og ég
brosti til hans og þrýsti hönd hans. Ég
var hvorki hrædd við né áfjáð í að
standa augliti til auglitis við þau, ég
vissi bara að málið myndi taka sína
eigin stefnu.
Þegar rödd Thanosar var þögnuð,
var barið varlega að dyrum. Ég yfirgaf
Alexis og fór út og lokaði hurðinni á
eftir mér.
Framhald í næsta blaði.
Ein stærsta viðurkenning sem
mönnum er vinna að kvikmyndum
hlotnast er að hljóta Oscar verðlaun-
in. Það segir sig sjálft að sá maður
sem sextán sinnum hefur verið til-
nefndur að þessum verðlaunum er
ekki meðal smærri spámanna á þess-
um vettvangi. Billy Wilder hefur
sextán sinnum verið nefndur til þess-
ara verðlauna og sex sinnum hlotið
þau. Hann hefur hlotið þau jöfnum
höndum fyrir leikstjórn sína og kvik-
myndahandrit. Hann er tvímælalaust
einn bezti leikstjóri sem nú starfar
að kvikmyndum.
Tónabíó mun á næstunni sýna eina
af nýrri kvikmyndum Wilder, mynd-
ina Einn, tveir, þrír. Þetta er gaman-
mynd og varla þarf að taka það fram
að hún er vel gerð. Ekki mun það
heldur spilla aö is.e»iz ð-
ur með myndinni.
Þetta er sem fyrr segir gamanmynd
og sögusviðið er Berlín bæði vestan
og austan járntjalds. Mörg atriði
myndarinnar eru tekin í sínu rétta
umhverfi. Óþarfi er að rekja sögu-
þráðinn nákvæmlega því sjón er sögu
ríkari, en við skulum aðeins drepa á
nokkur atriði. Myndin segir frá for-
stjóra Coca Cola útibúsins í Vestur-
Berlín. Þetta er harðduglegur og
metnaðargjarn forstjóri sem á þann
draum heitastan að verða gerður að
forstjóra fyrirtækisins í Evrópu. Hann
hefur á prjónunum samning við rúss-
neska sendinefnd um framleiðslu
Coca Cola austan járntjalds og finnst
það góð hugmynd þótt yfirboðarar
V-nTvrh n b’-