Fálkinn - 07.08.1963, Blaðsíða 5

úrkfippusafnið
Sendið okkut spaugilegat
klausur, sem þér rekizt á í
blöðum og tímaritum. Þér
fáið blaðið, sem klausa yðar
birtist í. sent ókeypis heim.
l.yklakit>!)H tópQnist m68 ratiðu :
metkí o» fifísrs !>)nða sm.lra ! MiP- '
í gær FinnantJi vinsam-
iogast hrrnEti f síma 11073 0g aftir '
'■l. 6 í I0SS1,
Vísir 12. júlí ’G3.
Send.: Davíð V. Marinósson.
Vegimir eru að cletta niður
Dagur í júní ’63.
Bátar iit sölu
< ‘ritint sftnlifirrtaluU .17.
ítíoskwllcli M5i — Zím
Koulfiird 'l«.
t’!;. m-.utit '41, mjöa gýðut' h.ít|
Morgunblaðið 11. júlí ’63.
Send.: Emil Páll Jónsson.
Raunhæfar I
j hli|mýrij.1jrj sfcm «uð géfur -
; fj.<ri
txiö
Mawír /. MagnÚHsOo
Míðfiríetx 3A4 í
Sm>i Í5Í.Í5 Oíi £2*11,
Morgunblaðið 30. júlí ’63.
Sendandi: B. Sveinsson.
Sendandi; Þorvaldur A.
BÍIjAHNIR fet a'Ur mcfl góff«;
i V.ii, : 'r: H: :; , rui.. Ttl : :
ayius Cmti*í*Hu •!«•
Si'mí 13.100,
Tíminn í júní.
Send.: N. N.
I'.us kwrt nfi r»»i.a aá taj,., j,a;t IntHlr
iið altií •.arahtnijr i-r« áv,t!t f.vrjrtiireF
anai i \ oík.w.(.í;i.n or i.anu nóver
ÍMfi S« «**» •■<»:.< «* b,5» vikun.
■'X'' ’<>kW aí ulnn, n.unn
■ --unílvr.A ktuiTta Afi tnpta "ít.v át'í»>fcu
ÍUtmn-.?u. ‘ ' '
Vikan 6. júlí ’G3.
Send.: Sig Vilhjálmsson.
Kennslukonurnar Hégóminn
Kennslukona nokkur hafði
lent í bílslysi og varð hún að
leita til tannlæknis. Tann-
læknirinn tjáði henni, að hann
þyrfti að taka tvær tennur úr
efri gómi og það mundu líða
sex vikur, þangað til unnt
væri að setja gervitennur í
staðinn.
— Það gerir ekkert til,
svaraði kennslukonan. — Ég
kenni nefnilega 7 ára krökk-
um aðallega og flesta krakk-
ana vantar einmitt framtenn-
ur.
Predikarinn og púkinn
Skálholt er í hverj-
um islenzkum barmi.
Ja, það eru aldeills
brjðst.
Gömul kona var leidd fyrir
rétt í Ameríku.
— Hve gamlar eruð þér?
spurði dómarinn.
— Er nú nauðsynlegt að ég
segi til aldurs míns? spurði
sú gamla og fór öll hjá sér.
— Bráðnauðsynlegt, sagði
dómarinn, — þér eruð nú
komnar á þann aldur að slíkt
ætti ekki að vera viðkvæmt
mál.
— Ég er 97 ára, hreytti
konan út úr sér.
— Jæja, þá vona ég að
þessi játning hafi ekki tekið
Tnjög á taugarnar, sagði dóm-
arinn og brosti.
— Jú, það gerði hún svo
sannarlega, svaraði konan, —
það halda nefnilega allir að
ég sé 100 ára.
Liðsforingjarnir
Frægur amerískur sjóliðs-
foringi varð of seinn á knatt-
spyrnukappleik, og í mann-
þrönginni á leið til sætis síns,
steig hann óvart ofan á fót-
inn á einum af undirmönnum
sínum.
Sá var alltof hrifinn af
kappleiknum til þess að líta
upp, en bölvaði hástöfum,
þegar sjóliðsforinginn steig
ofan á hann og sagði:
— Dragnastu ofan af löpp-
inni á mér andskotans draug-
urinn þinn.
Varla hafði manntetrið
sleppt orðinu fyrr en hann
áttaði sig hvern hann hafði
ávarpað. Þá flýtti hann sér
að bæta við:
— Ó, yðar hágöfgi, ég bið
yður innilega afsökunar.
Hérna er hinn fóturinn á mér
— haldið þér bara áfram og
stigið þér ofan á hann líka.
Kvenfólkið
Kona nokkur kom inn í
dýragarð og horfði á það, er
Ijóninu var gefið kjöt. Hún
hafði orð á því við dyravörð-
inn, að sér fyndist kjöt-
skammtur Ijónsins furðulega
lítill.
Dyravörðurinn svaraði:
— Já, þessi kjötbiti mundi
væntanlega ekki hossa hátt í
yður, frú mín, en ljónið hef-
ur ekkert að gera með meira.
Skáldin
T. S. Eliot var heiðursgest-
ur í veizlu einni, sem haldin
var í London. Meðal gesta var
þáverandi formaður brezka
herforingjaráðsins, sir John
Harding. Ein af hefðarmeyj-
um þeim, sem viðstödd var,
hvatti Eliot til að flytja eitt-
hvað af kvæðum sínum, en
slíkt fer ógurlega í taugarnar
á honum. Hann afsakaði sig
og sagði:
— Ekki í dag, kæra frú,
ég er illa upplagður. En
hvernig væri að biðja Sir
John að hleypa af einhverri
af fallbyssum sínum.
— Ég held að ég hafi neit-
að honum tuttugu sinnum um
að fara. Ég sagði honum, að
ég gæti alls ekki staðið á skíð-
um og það allra sízt upp í
Kerlingafjöllum — mig lang-
aði alls ekkert að fara þessa
ferð. Þá byrjaði hann að segja
mér, hve staðurinn væri dá-
samlegur og forráðamennirn-
ir væru skemmtilegir og hve
maturinn væri góður og hve
það væri kósí að sitja fyrir
framan arininn á kvöldin.
Hvenær haldið þér hjúkrunar-
kona að ég geti fengið göngu-
gips?
Hreinlæfið
Kennarinn er að spyrja
strákinn:
— Hverjar eru nú höfuð-
skepnurnar, drengur minn?
Strákurinn svarar kotrosk-
inn:
— Engar, mamma kembdi
þær allar úr mér í gærkvöldi.
sá bezti
Geðug og góð hjón buðu öðrum hjónum
heim til sín í veizlu. Bornar voru baunir
á borð. Fannst hinum gestkomandi baunirnar
afskaplega góðar og ákváðu, að þegar þau hefðu veizlu næst,
skyldu þau hafa baunir. Nú kemur að því að þau bjóða
heim. Saltkjötið er sett í pottinn, en þegar að baununum
kemur, hafði gleymzt að kaupa þœr. Eiginmaðurinn segist
skulu bjarga því, fer upp á háaloft og kemur niður með
fullar lúkur af byssukúlum, og segir, að þœr muni gera al-
veg sama gagn, því að bragðið sé svo líkt. Og konan setur
kúlurnar í pottinn. Borða gestirnir síðan baunirnar með
beztu lyst og hefur enginn orð um, að það sé skrýtið bragð
að þeim. Nokkrum dögum síðar en veizla þessi var haldin,
hittast tveir veizlugestir á götu og taka tal saman.
— Heyrðu, segir annar, varð þér ekkert illt af súpunni,
sem var þarna í boðinu?
— Nei, blessaður vertu, svarar hinn, en þegar konan mín
var að fara úr skónum, þá skaut hún köttinn.
FALKINN
5