Fálkinn - 07.08.1963, Blaðsíða 13

SIVi/i&AGA
EFTIR
BRAIMDT
THORSTEIM
Bjart tunglskinið streymdi inn ura
gluggana, og gluggatjöldin bærðust fyr-
ir næturgolunni. Ég var í þann veginn
að snúa mér á hliðina og sofna að nýju,
er ég varð allt í einu vör við eitthvað,
sem þrýsíi' létt á brjóst mér.
Og þá sá ég hana: geysistóra, svarta
kónguló.
Hún sat tæplega þverhandarbreidd
frá hökunni á mér, og klærnar á loðnum
löppum hennar höfðu læstst í húð mína.
Ég ætlaði að stökkva á fætur —
hlaupa leiðar minnar. En ég var gersam-
lega lömuð — til allrar hamingju. Því
að í sömu andrá minntist ég einnar að-
vörunar Freds: Reyndu aldrei að hrista
eiturkvikindi af þér. Það er ekki hægt!
Allur líkami minn varð stífur og þan-
inn. Ég hafði krampateygjur í öllum
vöðvum af einskonar ótta við, að hver
minnsta hreyfing yrði til þess, að dýrið
gerði árás.
Ég einblíndi niður eftir nefinu á
þetta lífshættulega skorkvikindi. Og
kóngulóin virtist stara á mig — virtist
hreyfa eitraða kjálkana illkvittnislega,
eins og hún væri að yfirvega, hvar hún
ætti helzt að bíta mig.
Mig byrjaði að verkja í vöðvana
vegna krampadráttanna. Ég var í þann
veginn að kafna af munnvatninu, sem
safnaðist fyrir uppi í mér. En ég þorði
ekki að kingja af ótta við að sú smá-
hreyfing myndi æsa kvikindið upp.
Það liðu tímar — eilífðir — innilok-
uð í ljþsu moskitóflugnanetinu, haldin
hræðilegum ótta. Kóngulóin lá graf-
kyrr með klærnar læstar fastar í húð
mína og starði á mig.
Þá virtist hún skyndilega hreyfa sig
örlítið áfram — aðeins fáeina milli-
metra.
— Nei! hrópaði ég hljóðlaust. — Ekki
upp í andlitið á mér.
Mér virtist ég þegar geta fundíð
fálmara hennar á hálsinum á mér —
virtist ég geta fundið feitan, loðinn lík-
ama skordýrsins skríða upp eftir kinn-
inni á mér — upp að augunum..........
Ég vissi, að það yrðu endalokin. Ég
mundi ekki geta afborið að láta hana
skríða upp eftir andlitinu á mér. Ég
mundi stökkva á fætur og æpa .... og
það yrði minn bani.,
Augu mín blinduðust af hræðslu. Ég
gat ekki lengur séð dýrið. Ég vissi ekki
ilangur, hvar það var. Ég gat fundið
fálmara þess klóra mig um allan kropp-
Framhald á bls. 30.
FÁLKINN 13