Fálkinn - 14.08.1963, Blaðsíða 10

MARMLEfikUR
VIÐ
MVRAR
yíir hana og Joen sau heim að Straum-
firði, rak sjómaðurinn allt í einu upp
Það hafði birt í lofti og lygnt nokkuð
gleðióp. Hann var kominn til sjáifs sín
á ný.
Þeir fóru með sjómanninn inn í eld-
hús og gerðu honum skiljanlegt að hann
yrði að fara úr sjóblautu fötunum. Hann
hlýddi umyrðalaust þar til ekkert var
eftir nema skyrtan. Þá neitaði hann
algjörlega. Þórdis húsfreyja og Sigríður
höfðu haft viðbúnað þegar þær sáu til
mannanna þriggja: Búið um á legubekk
í eidhúsinu og tekið til ullarföt af þeim
Kristjáni og Guðjóni og hlýjað.
Kristján, sem var blautur eftir volkið
í sjónum hafði farið úr utanyfirfötun-
um. Honum hugkvæmdist ráð til þess
gera þessum ókunna sjóhrakta manni
skiljanlegt að hann yrði að fara í þurr
föt. Hann tók ullarskyrtu úr ofninum
og hélt henni upp að vanga sjómanns-
ins. Þessi gerð var betri en mörg orð.
Mennirnir skildu hvorn annan og
eftir að sjómaðurinn var kominn í þurr
ullarföt faðmaði hann Kristján, sem
hann átti líf sitt að launa og Guðjón
fóstra hans.
Þau Straumneshjónin, Þórdis og Guð-
jón voru bindindisfólk og áfengi var
ekki haít um hönd á heimilinu. Samt
sem áðiír hafði Guðjóni fyrir alllöngu
áskotnazt koníaksflaska, sem legið hafði
óhreyfð til þessa. Meðan Sigríður hitaði
lútsterkt kaffi og Þórdís hlúði að sjó-
manninum á legubekknum, sótti Guð-
jón flöskuna og við koníak og lútsterkt
kaffi hresstist hann til muna. Hann lét
þakklæti sitt í ljósi á móðurmáli sínu
þegar heimilisfólkið þvoði sjávarseltuna
úr augum hans og það þurfti engan túlk
til þess að segja honum að hann var
hér í vina höndum, þessi maður sem
sláttumaðurinn mikli hafði svo naum-
lega misst af fyrir skammri stundu.
Það hafði birt í lofti og lygnt nokuð
þegar þeir Guðjón og Kristján komu
aftur niður að sjónum. Fjaran var þakin
braki og innan skamms fóru lík skip-
brotsmanna að reka. Skipið var horfið,
hafði sokkið innan við skerið en á sjón-
um flaut rekald, sem ennþá var fast i
köðlum skipsins. Pourquoi Pas?, stolt
fi'anskra hafrannsókna og franskrar vís-
indamennsku hafði fundið sína votu
gröf.
Þeir Guðjón og Kristján björguðu
líkunum undan sjó og rétt fyrir há-
degið bættist þeim liðsauki: sjómaður-
inn franski hafði sofið um stund og
kom niðureftir og ennfremur Gísli Þor-
kelsson frá Voglæk og stúlka frá Hof-
stöðum.
Þau fundu hinum drukknuðu mönn-
um áfangastað í brekkunni neðan við
bæinn í Straumfirði, með neðstu töng-
um eyjarinnar, þar sem heitir Boi'gar-
lækur. Kristján, Guðjón og sjómaður-
inn franski, sem gerði þeim skiljanlegt
að hann héti Gonidec,, athuguðu hvern
þann sem að landi bar, hvort með
honum leyndist líf. Snemma um dag-
inn rak tvo samsíða á Kirkjusandinn.
Við athugun kom í Ijós að annar var
ekki stirðnaður og að ylur var undir
höndunum og í hnakkagróf. Þeir fóstr-
arnir hófu þegar lifgunartilraunir, sem
haldið var áfram í næstum tvær stund-
ir, án árangurs. Hann var sá eini utan
Gonidec, sem ekki kom að landi kald-
ur og stirðnaður.
Jafnframt því sem hinum örendu út-
lendu sjómönnum fjölgaði í brekkunni
við Borgariæk tók fólki að fjölga í
Straumfirði. Frá Borgarnesi kom lækn-
irinn, Ingólfur Gíslason ásamt þeim
Arnbergi Stefánssyni og Jóni Guð-
mundssyni. Úr Reykjavík komu blaða-
menn og franski konsúllinn Pétur Þ. J.
Gunnarsson ásamt fulltrúa franska
sendiherrans á íslandi. Allmargt fólk
úr sveitinni var einnig komið á strand-
staðinn. Nokkur líkanna rak hand-
an fjarðarins, í Álftanesi, en þau
voru flutt yfir og lögð við hlið hinna
að Borgarlæk.
Nú víkur sögunni þangað er Jón E.
Bergsveinsson erindi'eki Slysavarna-
félags íslands hafði fengið tilkynningu
um strandið. Eftir lýsingu Guðjóns í
Straumfirði, sem hann þekkti vel,
Framhald á bls. 38.
10 FÁLKINN