Fálkinn - 14.08.1963, Blaðsíða 27

ef við erum raunverulega staðráðin í
því. Ég á við, að við getum búið henni
gott og öruggt heimili. Og hún þarfnast
jú bæði föður og móður. Fyrst um sinn
er þetta á umræðugrundvelli, en ég
Vildi gjarnan heyra, hvaða álit þér haf-
ið á því, fyrst þér hafið kynnzt barninu
svo náið. Karimenn eru svo tiifinninga-
næmir, en við konurnar verðum jú
einnig að líta svolítið raunsætt á vanda-
málin.
Hvers vegna varð skyndiiega svo
dimmt i kringum hana? Hún heyrði
rödd Ingu Westers eins og hún kæmi
úr fjarlægð. Augnabiik hringsnerist
herbergið. Svo dró hún djúpt andann
og herbergið hætti að hringsnúast —
og hún náði vaidi yfir andlitinu og rödd-
inni aftur.
- Ég vissi ekki, að læknirinn hefði
hugsað sér að taka Moniku i fóstur,
sagði hún hás.
— Nei, eins og þér skiljið, er þetta
bara dálítið, sem við höfum rætt okkar
á miili. Eg hugsa, að Mark — ég meina
Randers læknir — hafi gert fyrirspurn-
ir hjá barnaverndarnefnd. En enn hefur
engin ákvörðun verið tekin. Svo að þér
haldið, að engin hætta sé á, að Monika
hafi beðið varanlegt tjón af áfallinu við
að missa foreldrana?
Monika......Varanlegt tjón.....Var
það barnið hennar, sem hún var að tala
um, litla stúlkan hennar með mjúku
kinnarnar? Átti sú, sem sat gegnt henni
við borðið, að verða móðir Moniku?
Átti hún að sjá hana vaxa, gæla við
hanna, hirta hana, stjórna þroska
hennar......
Það var óþolandi hugsun. Mark sem
faðir Moniku — þá hugsun gat hún
sætt sig við. En Inga Wester sem móð-
ir Moniku......
Hún átti að verða eiginkona hans.
Það var bersýnilega þegar orðið opin-
bert leyndarmál. Allir höfðu vitað það
nema Cristel. Hvað hafði hann hugsað,
þegar hún fór með honum heim eitt
sinn fyrir langa löngu, þegar hún hélt,
að lífið yrði þess virði að lifa því.
Hafði það verið tilraun af hans hálfu,
eitthvað til að dunda við eina kvöld-
stund, þegar konan, sem hann elskaði
var vant við látin og ha^m hafði fengið
löngun til að reyna töfra sína? Hann
hafði kannske talað um það síðar,
spaugað með það. Inga Wester var svo
mikil nútímakona og svo víðsýn. Hún
vissi ef til vill allt um þessa nótt og
hefur hlustað á söguna með dálitlu
meðaumkunarbrosi. Karlmenn eru svo
tilfinninganæmir......
Cristel fann, að hún var að því komin
að koma upp um sig á næsta augna-
bliki. Hún stóð á fætur og gekk að
glugganum, þannig að hún gat snúið
baki í konuna við borðið og trúnaðar-
mál hennar, sem kom við hjarta henn-
ar.
— Það, sem Monika þarfnast, er ást-
úð, sagði hún í hálfum hljóðum. — Hún
þarfnast einhvers, sem þykir vænt um
hana og getur fengið hana til að gleyma.
Hún vissi ekki einu sinni, hvort Inga
Wester hefði heyrt til hennar. Cristel
heyrði, að stólnum var ýtt frá borðinu,
þegar hún stóð á fætur.
— Þér viljið þá sem sagt ekki ráða
frá því, sagði hin miskunnarlausa rödd.
— Og við verðum auðvitað að ákveða,
hvað við eigum að gera. En ég held við
hættum á það. Það er alitaf viss áhætta
við að taka börn í fóstur, ekki satt?
Sérstaklega, þegar maður veit ekki,
hvaða eiginleika þessi stúlka hefur hlot-
ið að erfðum. Þeir eru víst ekki neitt
sérstakiega góðir, geri ég ráð fyrir, en
persónulega hef ég alltaf trúað meira
á umhverfi en erfðir, þegar um er að
ræða þroska barns.
Það varð þögn. Cristel gat ekki svar-
að. Hún stóð kyrr og einblíndi út um
gluggann án þess að sjá nokkuð.
— Þakka yður fyrir samræðurnar,
systir. Og sem sagt, verið svo vænar að
láta þetta aðeins vera okkar i miili.
Þegar fótatakið var þagnað úti í gang-
inurn, sneri Cristel sér við og horfði
sljó í kringum sig.
í lííi sérhverrar manneskju kemur
það augnablik, að hún íramn.væinii hitt
óvænta. Hennar augnabiik var komið.
Hún eygði enga undankomuleið. Á
þessu augnabliki var það einungis eitt,
sem henni var ljóst, hún hafði glatað
réttinum til að iifa lengur. Hún var mis-
heppnuð sem hjúkrunarkona, sem mann-
eskja og það sem var verst af öilu sem
móðir.
Hún gæti aldrei eignazt Moniku fram-
ar. Og án Moniku gæti hún ekki haldifi
áfram að lifa.
Hún gekk út í ganginn. Ailt var?,
skyndilega svo einfalt. Annar sterkax'i
viljakraftur stýrði fótum hennar. Hinn
litli glerklefi systur Mögdu var auður
alveg eins og hún vissi, að hann myndi
vera á þessum tíma. Hún leit í kringum
sig, áður en hún gekk inn, en gangur-
inn var auður.
Lyklarnir að lyfjaskápnum lágu allt-
af í neðstu skrifborðsskúffunni til
hægri. Hún fann þá án nokkurra erfið-
leika.
Á efstu hillunni fann hún það, sem
hún leitaði að.
Hún tók eina af litlu flöskunum og
lét hana í svuntuvasann.
Svo læsti hún skápnum og lét lykl-
ana á sama stað og hún hafði tekið þá.
Sprauturnar lágu í snyrtilegum röð-
um. Hún tók eina með oddhvassri nál.
Kuldahrollur fór um hana. Það var
kuldi, sem kom að innan og gerði hend-
ur hennar stífar og klunnalegar.
Enginn sá hana, þegar hún setti regn-
kápuna um axlirnar og flýtti sér burt af
deildinni.
Þegar systir Cristel kom ekki aftur
síðdegis, varð Magda skyndilega óróleg.
Að vísu hafði það komið fyrir áður,
að hjúkrunarkona kom ekki af ein-
hverjum ástæðum. Venjulega hefði hún
orðið önug vegna óstundvísinnar en
óróleg hefði hún ekki orðið. En hún
minntist samtalsins inni hjá Ekman
lækni urn morguninn og hin föla ásjóna
Cristel stóð henni fyrir hugskotssión-
um.
Hvað gat hafa komið fyrir? Cristel
var ái'eiðanleg hjúkrunarkona og sú
óvarkárni, sem hún hafði sýnt daginn
áður, var ekki í neinu samræmi við þær
hugmyndir, sem hún hafði gert sé’ um
Cristel. Hún hafði oft látið sér detla
Ci'istel í hug sem væntanlega eftir-
manneskju sína. Henni datt ekki í hug,
að hún gæti hafa misreiknað sig. Hún
hringdi til hjúkrunarkvennabústað'" ;ns.
en Cristel var ekki þar.
Þegar hún tók eftir, að það vantaði
morfin i lyfjaskápnum. varð hún gripin
ofsahræðslu.
Það var hrein tilviljun — eða kann-
ske var það undirmeðvitund hennar að
verki — að hún tók eftir þessu. Þar sem
hún var svona óróleg, leit hún i kring-
um sig eftir einhverju til að dreifa hus-
anum með Henni kom i hug. að bað
væri orðið langt síðan hún hefði athug-
að lyfjabirgðir deildarinnar. Það gat vel
hugsazt, að koimnn væri tími ti! að pera
nýja pöntun.
Framh á bls
FALK.INN
27