Fálkinn - 14.08.1963, Blaðsíða 36

Gamli jakkinn minn
Framh. aí bls. 11.
— Leyfðu mér að skýra frá málavöxt-
um, hrópaði hún, Heyrir þú, hlífðu mér
og leyfðu mér að skýra frá. Þetta var
ekki mér að kenna. Þú verður að hlusta
á mig.
Ég stillti mig og hlustaði á hana.
— Ég ætlaði að viðra hann, sagði hún,
og þá datt ég óvart um benzínbrúsa,
þegar ég átti leið framhjá öskutunn-
unni, og auðvitað missti ég jakkann og
hann varð gagndrepa af benzíni. Um leið
missti ég glóðina úr sígarettunni minni
og þá var ekki að sökum að spyrja,
jakkinn þinn skíðlogaði. Þetta er dag-
satt .... þetta er sannleikurinn.
— Þetta er dómadagsslys, hvæsti ég,
þú reykir ekki.
— Jú, svaraði hún, jakkinn lyktaði
af skít, svo ég var neyddi til að fá mér
sígarettu.
Ég hefði átt að kvelja hana óþyrmi-
lega, en ég gerði það ekki.Átta ár eru
liðin, síðan þetta gerðist. Ég er orðinn
vanur að ganga í stífelsisjakkanum
mínum, enda fer hann mér nú vel og
byrjaður að trosna svolítið á ermunum,
og olbogarnir eru slitnir, auk þess vant-
ar nokkrar töiur. Og þegar ég hugsa
um hann, þá finnst mér hann vera dá-
samlegur jakki. Nú ætla ég að fara fram
og smokra mér í hann strax. Hann
hangir á nagla inn í skáp. ....
vrnvi,nnn, Hvar er jakkinn minn?
UV\I»AÍ(>IÁ9 .
Hamhaid aí bls. 2?.
Hún tók lyklana og opnaði skápinn.
Það fyrsta, sem hún sá, var, að eina
morfínflöskuna vantaði.
Hún hikaði ekki eina sekúndu. Hún
vissi, að ekkert hafði vantað í röðina
á efstu hillu.
Nú vantaði eina flösku.
Banvænn skammtur......
Systir Magda stóð kyrr og vissi ekki,
hvað hún átti að gera. Skynsemin sagði
henni, að hún sæi drauga um hábjart-
an dag og það var engin ástæða til
enn þá að setja allt á annan endann.
Það gat verið til alveg eðlileg skýring
á þessu. Allt var hugsanlegt utan þess,
sem undirmeðvitund hennar sagði
henni — að það væri systir Cristel, sem
hefði tekið með sér banvænan skammt
og horfið síðan frá sjúkrahúsinu.
Skynsemin sagði henni einnig, að lit-
ið yrði á hana sem móðursjúkt keriing-
arhró, ef hún færi að gera eitthvert veð-
ur út af málinu. Það gat jú verið, að
Cristel kæmi gangandi inn á hverri
stund. En svo mikið tillit tók hún til
eðlisávísunar sinnar, að hún skellti
skolleyrum við rödd skynseminnar. Er
hún hafði læst skápnum, setti hún lykl-
ana í svuntuvasann og gekk upp tvo
stiga til herbergis Mark Randers.
Hún var heppin. Eiginlega átti hann
ekki að vera á sjúkrahúsinu síðdegis,
en fundahöld höfðn tnfíð hann, einka-
ritari hans hafði orðið að breyta dag-
skránni síðdegis og þess vegna stóð hann
einmitt með nokkrar röntgenmyndir í
hendinni, þegar systir Magda kom inn.
— Mark, sagði hún og kærði sig koll-
ótta um svipinn, sem einkaritarinn
setti upp, vegna þess að hún hélt því
ekki leyndu í þetta sinn, að þau voru
kunningjar. —
— Ég verð að tala við þig. Það hefur
eitthvað komið fyrir á deildinni og þú
mátt ekki segja, að ég sjái drauga um
hábjartan dag fyrr en þú hefur heyrt,
hvað ég hef að segja. Svipur hennar
gaf honum til kynna, að Magda væri í
raun og veru áhyggjufull.
— Við skulum fara inn til mín, sagði
hann.
Þegar hann hafði lokað hurðinni á
eftir sér, sneri Magda sér að honum.
— Það er út af Cristel, sagði hún.
I eins stuttu máli og unnt var sagði
hún honum, hvað hefði komið fyrir
kvöldið áður og frá samtalinu, sem Ek-
man og hún höfðu átt við Cristel um
morguninn.
Hún ræddi um, hvað hún var óró-
leg af því, að Cristel virtist þreytt og
viðutan, og hún saknaði morfínsins og
að Cristel var horfin.
Hann hlustaði án þess að grípa fram í.
Þegar hún hafði lokið frásögninni, sagði
hann:
— Þú heldur sem sagt, að það sé
hætta á, að hún hafi gert eitthvað við
sjálfa sig eða hafi það í huga?
Andlit hans var dimmt. og lokað,
Ferðamenn!
Alls konar nesti í ferðalagið
GOTT
ÓDÝRT
KJOTBIJÐ
K. E.Ao Akureyrí

36
FALKdNN