Fálkinn - 28.08.1963, Blaðsíða 13

Það var ekki margt, sem unnt var að
segja herberginu til hróss. En yfir því
vai- þak og fyrir því var hurð, sem
mátti læsa innan frá, og það var hið
eina sem ég hafði áhuga á í augnablik-
inu. Ég setti tösku mína á rúmið, tók
upp dótið mitt og setti það í skúffu í
kommóðunni. Þar með var verki mínu
lokið og ég settist í hægindastólinn og
starði út gegnum gluggann.
Það var skýjað, og það átti vel við
sálarástand mitt og dagurinn virtist enn
grárri en hann raunverulega var, því
að glugginn var svo skítugur. Ég velti
því fyrir mér, hvort ég væri svöng.
Ég hugsaði um alls kyns mat, en það
var ekkert freistandi fyrr en ég kom
að kaffi. Kaffi var eiginlega hið eina,
sem ég hafði neytt síðustu viku. Ég
stóð á fætur og leitaði í vösunum á
regnkápunni eftir vasabókinni og lykl-
inum. Svo fór ég út og læsti hurðinni
vandlega á eftir mér.
Herbergi mitt var á fimmtu hæð i
húsi í Fulhamhverfinu. Málningin var
að mestu dottin af að utan. Við annan
hvern stigapall var vaskur með krana
yfir og á gömlu skilti stóð: „Lokið
fyrir kranann.“ Ljósið í stiganum var
þannig gert, að það slokknaði áður en
komið var upp á næstu hæð. í kjallar-
anum bjuggu tvær vændiskonur, hús-
eigandinn hafði talað opinskátt um það.
Hún hafði einnig orð á því, að það væri
viss kostur við að hafa þær þar, sem sé
sá, að enginn bæri fram spurningar um
aðra í húsinu. Er hún sagði þetta, gáði
hún að því, hvort ég væri barnshaf-
andi. En ég hafði einungis verið ófrísk
í mánuð, svo að hún gat auðvitað ekkert
séð.
Ég var dálítið forvitin, hvað viðkom
vændiskonunum. Ég hafði aldrei séð
vændiskonu. Þær höfðu verið eins og
dýr frá öðrum hnetti, sem ekki áttu
neitt sameiginlegt með mér. En þar sem
minn eigin faðir leit bersýnilega á mig
sem vændiskonu, neyddist ég til að
skipta um skoðun. Þær sáust að minnsta
kosti ekki núna. Þetta var síðdegis og
þær lágu sennilega og sváfu. En þegar
ég fór út úr húsinu, leit ég á gluggann
í kjallaranum. Gluggatjöldin voru dreg-
in fyrir.
Ég gekk til veitingahúss, sem hét
Franks. Það var ekki sem verst. Það
voru gular plastplötur á borðunum og
þjónninn þurrkaði af þeim eftir hvern
gest. Ég var ein þarna utan þjónsins.
— Gæti ég fengið kaffi?
Hann kom með kaffið.
— Sex pense.
— Er sími hérna?
— Nei. Það eru tveir blaðsöluturnar
við hliðina á kvikmyndahúsinu. Þar er
sími.
Ég velti því fyrir mér, hvað myndi
verða, ef ég hringdi til pabba og segði:
Ég er búin að fá herbergi, pabbi. Það
er í vestasta hluta Fulham. Það er sam-
eiginlegt bað fyrir allt húsið og í kjall-
aranum búa tvær götudræsur. Er það
þannig, sem þú vilt hafa það? Er það
þar, sem þér finnst ég eiga heima?
Ég sat og hrærði í kaffibollanum.
Eiginlega leizt mér ekki sem verst á
mig hjá Franks. Það minnti mig á svip-
aða staði sem ég hafði einu sinni unn-
ið á. Það voru mörg ár síðan, þá var
ég að reyna fyrir mér sem leikkona.
Þrátt fyrir skoðun og mótmæli föður
míns fékk ég mína fyrstu atvinnu við
leikhús norður í landi. Það voru ekki
borguð nein laun, en í vikulok skipt-
um við ágóðanum jafnt á milli okkar.
Ég skrifaði pabba og sagði, að ég
fengi stór hlutverk og að leikhússtjór-
inn væri ánægður með mig, og ég sendi
honum úrklippur úr blöðunum, þar sem
ég var nefnd á nafn.
Kvöld nokkurt kom til hræðilegra
átaka. Ég var ástfangin af einum leik-
aranna og hann af mér. En ég átti
keppinaut. Hún kom að okkur þar sem
við vorum að kyssast í búningsklefan-
um eftir sýningu. Framh. á bls. 14.
i
.
ISxíII
11
FRAMHALDSSAGA EFTIR LYNNE R. BANKS
FALKINN
13