Fálkinn - 28.08.1963, Blaðsíða 15

kæmi inn, hvers vegna gréztu þá svona
hátt? Hvað amar að? Hefur þér verið
sagt upp?
Hann séttist á rúmstokkinn.
Ég hugsaði: Ef ég fengi bara að
deyja . . Ég gróf andlitið lengra niður
í koddann. Það var eins og ég væri að
kafna.
Hlustaðu nú á mig, endurtók hann.
— Ef þér hefur verið sagt upp, þarft
þú ekki að vera hrædd. Ég hef skotið
yfir þig skjólshúsi fyrr, þegar þú hef-
ur verið atvinnulaus. Já, hugsaði ég,
það hefur þú gert. Mánuðum saman
hefur þú séð fyrir mér. Ég fann að þú
veltir því fyrir þér, hvort ég bæri enga
virðingu fyrir sjálfri mér, ekki vegna
þess, að þú gætir ekki unnt mér matar-
ins, heldur af því að þú spurðir sjálfan
þig þeirrar spurningar, hvernig sú
manneskja væri, sem léti heldur föðúr
sinn sjá fyrir sér en gefa upp á bátinn
hugmyndina um að verða leikkona.
Og þegar ég loks gafst upp og fór á
skóla fyrir einkaritara, heldurðu ekki,
að mér hafi alltaf verið það Ijóst, að
það var í annað sinn, sem þú kostaðir
menntun mína.
Daginn, sem ég fékk stöðu einkarit-
ara, sagðir þú, að ég myndi aldrei halda
það út, að stúlka, sem gerði sig ánægða
með að sitja við ritvél allan daginn,
hlyti að vera mjög heimsk. Hvað viltu
pabbi? Hvað er það, sem þú hefur
alltaf viljað? Að minnsta kosti ekki
þetta. Ekki hneyksli, ekki óskilgetið
barnabarn.
Ég sneri mér á bakið og horfði á
hann í rökkrinu. Stórt höfuðið með þéttu
hárinu bar í gluggann. Stór eyrun voru
útstæð. Það voru eyrun á mér líka. Ég
neyðist til að greiða mér á vissan hátt
til að fela þau.
Ég hugsaði með mér, að fengi barn
mitt slík eyru, myndi ég líma þau aftur
meðan þau væru lítil og mótunarhæf.
Pabbi hefði getað sparað mér miklar
áhyggjur ef hann hefði gert það við
mín eyru, en hann hafði ekki gert
það, af því að hann var vonlaus um
að eignast son. Mamma andaðist nefni-
lega, þegar ég fæddist. Ég fékk skyndi-
lega tilfinningu fyrir barni mínu. Það
voru eyrun, sem komu mér til að huesa
Ég velti því fyrir mér hversu langur tími myndi líða, þangað til það
yrði sýnilegt. Þrír mánuðir? Fjórir? £g gat safnað miklu ef ég bjó
svona. Það var sú afsökun, sem ég hafði gagnvart sjálfri mér fyrir
að velja svo lélegan bústað . . .
um það, þegar ég lá þarna og sá skugg-
ann af hinum stóru eyrum pabba.
— Nei, mér hefur ekki verið sagt
upp, pabbi. Ég veit að þú býst við
því, af því að þetta er betra starf en
þú bjóst við að ég fengi nokkurn tíma,
en það er staðreynd, að ég er vel að
mér og ég held, að mér verði ekki sagt
upp vegna leti.
En það var bara fyrsta setningin, sem
ég sagði upphátt. Þannig var það alltaf,
þegar ég talaði við pabba.
— Það er dálítið, sem ég er leið yfir,
einkamál.
Hann sat augnablik þegjandi. Svo
stóð hann á fætur, vafði sloppnum um
sig og fór.
Ég vissi að ég yrði að fara til læknis.
Það var bara komið fimm dögum fram
yfir tímann enn, en ég gat ekki beðið
lengur. Það var einn, sem ég hafði
heyrt talað um. Ég hafði fest nafnið
mér í minni, því að það var sama og
mitt nafn, Grahm. Ég fletti símaskránni
og hringdi til hans.
Ritarinn svaraði: Ekki laus tími fyrr
en eftir þrjár vikur.
Ég gat ekki beðið í þrjá daga einu
sinni. Ég sagði: Það liggur á.
Konan sagði: — Vinnið þér?
Og þegar ég sagði já, sagði hún: —
— Þá getur nú ekki legið svona
hræðilega mikið á.
Ég fékk ólýsanlega óbeit á henni.
Ég hugsaði: Hann er ekki eini læknir-
inn í London. Ég sagði:
— Það verður þá svo að vera, og
var undrandi á, að röddin hljómaði svo
einkennilega. Ég var einmitt að því
komin að leggja tólið á, þegar konan
sagði í allt öðrum tón:
— Augnblik. Eruð þér giftar?
— Nei.
Það var þögn, svo sagði hún:
— Þér getið ef til vill litið inn
fimmtán mínútur yfir eitt? Læknirinn
getur ef til vill tekið yður inn á milli
Ég var komin þangað klukkan eitt.
Það var stórt, fínt hús með tvöföldum
hurðum og nafnskilti úr látúni. Glæsi-
leg gráhærð kona hleypti mér inn og
vísaði mér inn í biðstofuna. Djúpir
leðurstólar voru í herberginu.
Ég settist í einn stólanna og óskaði
þess skyndilega að ég ætti sígarettu.
Ég var hræðilega taugaóstyrk. Hafði
ekki hugsað, hvað ég ætti að segja við
lækninn og nú var það of seint. Ég gat
ekki einu sinni fundið falskt nafn.
Af öllum heimsins nöfnum gat ég
aðeins munað mitt eigið. Hurðin opn-
aðist og gráhærða konan stóð þar og
brosti.
— Nafnið? sagði hún vingjarnlega.
— Jane Graham.
— Læknirinn heitir John Graham.
— Já, sagði ég, — ég veit það.
Hún fylgdi mér upp stigann og barði
á hvíta hurð. Hljóðið var deyft af tepp-
um, sem voru yfir öllu gólfinu.
Læknirinn var mjög venjulegur í út-
liti, alveg eins og læknir í leikriti. Hann
var lítill og vingjarnlegur, alveg sköll-
óttur. Hann sat við skrifborðið og skrif-
aði lyfseðil. Konan benti mér á stól o;5
og fór út. Læknirinn sagði:
— Aðeins augnablik og hélt áfram
að skrifa. Sjálfblekungurinn var úr
gulli og hann var með stóran gullhring
á litla-putta.
Loksins var hann búinn að skrifa.
Hann leit upp og brosti.
— Þér hafið ekki verið hjá mér fyrr,
ungfrú . . hm ...?
— Graham. Nei.
— Jaha. Þér lítið vel út. Hvað er aðt
— Það er komið fram yfir tímann.
— Hve mikið?
— Fimm dagar.
Hann brosti aftur.
— Fimm dagar — það þarf ekki að
þýða, að það sé neitt að yður. Ef þér
hafið ekki ástæðu til að vera óróleg.
Mig langaði til að hrópa til hans, að
auðvitað hefði ég ástæðu til að vera
óróleg, hvers vegna ætti ég annars að
sitja hér. í stað þess sagði ég feimin:
— Já, og ég vonaði að hann skildi.
Hann tók af sér gleraugun og þurrk-
aði þau. Svo leit hann ásakandi á mig.
Ég starði á móti, og mér rann í skap.
Ég var ekki komin hingað til að láta
glápa á mig á þennas hátt. Hann var
ekki faðir minn, þetta kom honum ekki
við. En mér kom ekki í hug nein setn-
ing, ég sat þarna bara stíf og móðguð.
Framh. á bls. 30.
FÁLKINN 15