Fálkinn - 28.08.1963, Blaðsíða 24

fói', rauo ...in voru talin bak við
dökk gleraugu og ég var áköf í að flýta
mér aftur til eyjunnar.
En. ég gat ekki yfirgefið Aþenu enn.
Mál, sem þörfnuðust þess, að ég sinnti
þeim, skutu upp kollinum, þegar ég
var i þann veginn að fara. Þetta voru'
allt smámál en áríðandi og vöktu hjá
mér óþolinmóða reiði. Húsvörðurinn
grunaði þjóninn um þjófnað, og ég
þurfti að tala við þá báða og fara yfir
lista og skrár. Ég komst að þeirri nið-
urstöðu, að maðurinn væri sannarlega
ekki saklaus og þar sem hann var til-
tölulega nýr í starfi, hafði ég ekkert
samvizkubit yfir að borga honum og
senda hann burt með aðvörun. Svo kom
sendiboði frá skrifstofu Thanosar með
póst til hans og uppgötvaði, að hann
hefði gleymt einhverju, og við urðum
að fara þangað til að finna það, áður
en ég gat farið. Um það leyti sem ég fór
um borð i hraðbátinn, var næstum orð-
ið dimmt og alla leiðina horfði ég á
geislar sólarinnar, sem sáust á sjónum
og á himni og hurfu hver á fætur öðr-
um. Þetta var dapurleg sjón, því að hin
stóru, ógnandi svörtu ský þjöppuðust
báðum megin í hnapp til að hrekja burt
hina skammvinnu heiðríkju kvöldsins.
Sjórinn skvetlist báðum megin upp á
stjórnpallinn, þar sem ég sat, ein með
hugsunum mínum.
I fyrsta sinn dögum saman sá ég þann
almenna farveg, sem líf mitt hafði fylgt
siðustu dagana — nei síðustu tvo mán-
uðina....... Hvert lá þessi vegur?
Hversu lengi gat ég komizt hjá að við-
urkenna staðreyndirnar, sem blöstu við
mér, og tekið við hverju höggi og hald-
ið áfram eins og ekkert hefði í skorizt.
Var þetta ekki hræðilegt hlaup niðui
á við eins og martröðin, sem ég hafði í
bernsku, þegar mig dreymdi, að ég
rynni niður boglínu jarðarinnar og úf
í óendanleikann? Alexis og ég — Alexis
og ég .... Það var aðeins vitglóra í
þessu í draumi. í raunveruleikanurr
elskaði hann mig ekki eða að minnsta
'osti var hann ákveðinn að forðast mig
... Andvarp hans, þegar hann sá, að
það var ég, sem hafði komið inn í
dimmt herbergið hans........Og þega>
öllu var á botninn hvolft og þrátt fyrii
allt, Ercv, með sír.a fersku æsku, sem
sprengdi saumana. dúnmiúk og löng-
unarfull.
Skýin bvrntnst saman út við sjón-
deildarhring og nóttin var að skella á
og virtist ætla að verða stormasöm og
hvassviðragjörn. Vindurinn hvein ekki
lengur, heldur öskraði veikt og ömur-
lega, er við þutum áfram og ég hnipr-
aði mig saman inn í léttu loðkápunni
minni og óskaði þess að við værum
komin á leiðarenda.
Þegar við komum að bryggjunni, átti
ég erfitt með að komast upp. Þau fáu
sannleikskorn, sem höfðu komizt í
gegnum meinlokutjald mitt, höfðu lam-
að mig. Brátt kom maður niður í stjórn-
klefann og hjálpaði mér upp og sagði:
„Það fer að rigna á hverri stundu, frú.
Áreiðanlega slæm nótt.“ Hann var stór
sjómaður, ekki ungur lengur og virtist
of stór fyrir krumpaðan einkennisbún-
ing sinn. Ég leit á góðlegt, skeggjað and-
litið, velti honum fyrir mér ógreinilega
og því lífi, sem hann lifði. Er ég steig
á þurrt land, leitaði ég í pyngju minni
eftir peningum til að gefa honum, en
hann brosti til mín og hristi höfuðið á-
sakandi en ekki móðgaður.
„Þakka yður fyrir,“ sagði ég. „Þakka
yður kærlega fyrir,“ Og á því augna-
bliki var ég hrædd við að fara aftur til
stóra hússins, sem sást greinilega í
niðamyrkrinu, ljósin blöktu glaðlega og,
fannst mér, tilgerðarlega og bar í þög-
ult berg fjallsins. Ég var treg til að
hitta þau, jafnvel Alexis.
Ég sneri mér við og bað stóra sjó-
manninn að fara með mig snögga ferð,
áður en rokið skylli á.
„Það er ekki of öruggt, frú. Ég myndi
ekki ráðleggja það. Bylgjurnar eru háar
ig kraftmiklar núna.
„Hafið ekki áhyggjur af því ... Við
verðum aðeins í nokkrar mínútur. Kom-
ið.“ Og ég hljóp til baka og fór í bát-
inn og var með honum í stjórnklefanum
og við klufum úfinn sjóinn og þutum
út í nóttina og lentum í rótarbrimi, öld
urnar risu hærra og hærra eftir því sem
fjarlægðin frá ströndinni jókst. Ég varð
brátt gegndrepa og það var hann líka,
en ég held hann hafi einnig haft gaman
af hinni villtu hröðu ferð móti beljandi
storminum og við sögðum aldrei orð.
.,Ég skal ekki hugsa,“ sagði ég við sjálfa
mig. Ég skal ekki hugsa núna, þegai
það er bæði of snemmt og of seint. Ég
tek það, sem er mitt og horfi aldrei aft-
ur eða fram. Ef ég er að detta af bog-
línu jarðarinnar, látum það þá gerast
núna, hátt, hratt og í hinum mikla ljós-
geisla ástarinnar. Fordæmingin kemur
snöggt og ef Thanos er eyðilagður ásamt
sál minni og Alexis, þá fer hann að
minnsta kosti ekki til helvítis ...
„Snúið aftur núna,“ sagði ég, og hann
greip um stýrið og sneri bátnum og
það, sem var eftir ferðarinnar, bar
reiðileg bára okkur, við vorum alltaf .í
hættu, að hún gerði út af við okkurt
hraði okkar jókst svimandi þangað til
að við vorum skyndilega við bryggjuna
aftur, og með miklum dynk stöðvaðist
Jitli. báturinn og var kyrr.
Áður en ég yfirgáf hann, þakkaði ég
honum hlýliega og alvarlega, og vissi,
að þessi maður fór með með sér dálítið
af sjálfri mér og að stutta stund var
ég nánari þessum ókunnuga manni, en
ég yissi ekki einu sinni nafn hans, en
nokkrum öðrum manni eða konu í heim-
inum.
Regnið skall á, áður en ég var kom-
in til hússins, en ég var þegar gegnvot
og greikkaði sporið. Þegar ég kom inn,
tók Anna á móti mér umhyggjusamlega
og stjanaði í kringum mig og ég varð
að þola alla hennar umsjón, þangað til
ég var örugg og þurr í mínu eigin her-
bergi og saup koníak og naut hins kunn-
uglega umhverfis, sem ég vissi, að ég
myndi ekki sjá lengi.
Anna kom aftur inn í herbergið og
bar bakka. Hún setti hann nálægt mér
á lítið borð og bað mig að borða. Hún
vék sér undan augnaráði mínu.
„Það eru allir við kvöldverðarborð-
ið,“ sagði hún mér og skar ketið eins
og handa barni.
„Eru allir inni?“
„Já“ ... Eftir augnablik getur herra
Thanos heyrt, að þú ert komin aftur
og kemur upp. Það er nokkuð, sem ég
þarf að segja þér fyrst.“
„Ekki núna, Anna, í guðanna bænum.
Ég er dauðþreytt og get ekki hugsað
skynsamlega hugsun. Getur það ekki
beðið?
„Nei, það er bezt, að þú heyrir um
oað frá mér, áður en það er of seint.“
„Horfðu, Anna, horfðu í andlit mitt!
Geturðu ekki séð, að það hefur ekkert
að segja að segja mér neitt núna? Ég
veit það allt og það er allt ráðið og inn-
siglað. Hættu nú að eiga við matinn
minn. Lofaðu mér að vera einni.“
Hún hnipraði sig enn saman á sinn
bóndakonulega hátt, hugsaði mikið um
Framh. á bls. 30.
FALICINN