Fálkinn - 28.08.1963, Blaðsíða 30

IIiBrmleiknr
Framh&ld af bls. 29.
rauk hún eins og norn að manninum,
sem sat og las.
„Lati slæpinginn þinn, hrópað.i hún.
„Á ég að slíta mér út á því að þvo og
strita fyrir þína líka. Ertu karlmaður
eða búrtík?“
Hr. Fink missti blaðið steinrunninn
af undrun. Hún óttaðist, að hann myndi
ekki slá, að ögrunin hefði ekki verið
næg. Hún stökk á hann og sló hann í
andlitið með krepptum hnefanum. Á
því augnabliki fann hún ástina til hans
hríslast um sig á þann hátt, sem ekki
hafði skeð í langan tíma. „Stattu á fæt-
ur, Martin Fink, og gakktu inn í ríki
þitt.“ Ó, hún hlaut að finna til þungrar
handar hans núna, aðeins til að sjá, að
hann kærði sig um hana, aðeins til þess.
Hr. Fink þaut á fætur. Maggie gaf
honum aftur utan undir með hinni
hendinni. Hún lokaði augunum á þessu
óttalega, dásamlega augnabliki, áður en
höggið kæmi. Hún hvíslaði nafn hans
hið innra með sé, hún hallaði sér að
högginu, sem hán bjóst við, hana hungr-
aði í það.
í íbúðinni fyrir neðan var hr. Cassi-
dy skömmustulegur og iðrandi að púðra
auga Mame, en þau voru að undirbúa
sig undir skemmtun dagsins. Úr íbúð-
inni fyrir ofan barst ómur hástemmdrar
kvenraddar, hávaði og dynkur, er stóll
féll um koll, greinilegar heimiliserjur.
„Mart og Mag að slást,“ gerði hr.
Cassidy ráð fyrir. „Ég vissi ekki að þau
leyfðu sér það nokkurn tíma. Á ég að
stökkva upp og sjá, hvort þau vantar
milligöngumann ? “
Annað augað í frú Cassidyljómaði
eins og gervisteinn.
„Ó,“ sagði hún hljóðlega og án aug-
ljósrar merkingar, á hinn hvatvíslega
hátt. „Mér þætti gaman að vita ...
Bíddu, Jack, á meðan ég fer upp og
gái að þessu.“
Hún þaut upp stigann. Um leið og
hún sté fæti á stigapallinn uppi, kom
frú Fink strunsandi út úr eldhúsi sínu.
„Ó, Maggie," hvíslaði frú Cassidy í
hrifningu. „Gerði hann það, ó, gerði
hann það?“
Frú Fink kom hlaupandi, grúfði and-
litið við öxl vinkonu sinnar og snökti
vonleysislega. Frú Cassidy tók höfuð
Maggie milli handa sér og lyfti því blíð-
lega. Andlitið var tárvott og rjótt, en
hin flauelsmjúka, ljósrauða og hvíta
húð var óskrámuð, án marbletta, alveg
óspillt af hinum huglausa hnefa hr.
Fink.
„Segðu mér það, Maggie,“ þrábað
Mame, „eða ég fer sjálf inn og kemst
að því. Hvað er að? Meiddi hann þig,
hvað gerði hann?“
Höfuð frú Fink féll aftur vonleysis-
lega í faðm vinkonu hennar.
„Fyrir guðs skuld, opnaðu ekki þess-
ar dyr, Mame,“ snökkti hún. „Og segðu
það aldrei neinum, lofaðu því. Hann,
— hann snerti mig aldrei. Og nú er
hann, ó, guð minn, nú er hann að þvo
þvottinn."
Anna María Þórisdóttir
þýddi.
LITLA SAGAN
Framhald af bls. 18.
ekki, að honum verði refsað. Ég vil bara
fá jarðarberin mín aftur.
Kveðja.
Marianna Breinholst.
P.S. Ég vona, að þér rannsakið málið
mjög fljótlega, því að ég hafði ætlað
mér að hafa jarðarberjargraut á sunnu-
daginn kemur.
Þriðja bréfið var skrifað þremur vik-
um seinna.
Þannig var það:
„Adamson bræður!
Ég þakka yður fyrir bréfið, sem ég
fékk frá yður fyrir um það bil viku eða
meira, því að satt að segja fylgist mað-
ur varla með tímanum. Ég ætlaði að
skrifa ykkur fyrir löngu, en ég hef ekki
haft tíma til þess. Ég bið að heilsa litla
feita manninum í ullarpeysunni og bið
yður að segja honum, að jafnvel þótt
maður þoli ekki ávexti og fái útbrot af
þeim, þá getur það hugsazt, að hann
hafi stungið þeim til hliðar í þeim til-
gangi að selja þau af því að þau voru
heimatilbúin, en ég hef ekki trú á, að
hann hafi- gert það, því slíkt fólk hefur
venjulegast ekki vit á að meta vinnu
húsmóðurinnar að verðleikum. Hann er
því hreinsaður af öllum grun, og ég
bið að heilsa honum og segið honum að
ég muni ekki gera meira veður út af
þessu máli, því að við nánari umhugs-
un kom í ljós, að það var alls ekki í
sumar, sem ég sauð jarðarberin held-
ur í fyrra sumar. Og við höfum fyrir
löngu borðað upp þessar 12 krukkur af
jarðaberjum, sem ég sauð þá niður.
Kær lcveðja.
Marianna Breinholst.
PIIAEHRA
Framh. af bls. 24.
matinn og hélt áfram þrjóskufull að
forðast augu mín. Ég settist upp.
„Anna, ég kalla bráðum á þig. Gerðu
það nú, farðu og lofaðu mér að borða
ein í friði. Ég fer brátt niður.“
Hún stóð á fætur, og það marraði í
gömlum liðamótum hennar, hún sneri
sér undan. En áður en hún sneri alveg
í mig bakinu, þóttist ég sjá augu henn-
ar augnablik og þau sýndust rauð af
tárum. Þetta var ólíkt henni.
„Hvað er það, Anna?“ spurði ég og
rödd mín var mildari núna.
Hún sneri bakinu í mig. „Þau eru að
ráðgera að gifta Alexis og Ercy,“ sagoi
hún. Þetta var í fyrsta skipti sem hún
nefndi nafn hans.
Ég starði á bogið bak hennar og
undraðist orð hennar. Þau virtust ekki
hafa neina meiningu fyrir mig. Ekki
neina.
„Hvað varstu að segja?" spurði ég
„Alexis,“ hvíslaði hún og nú var rödd
hennar beinlínis grátklökk, „sonur
þeirrar útlendu, maðurinn, sem þú elsk-
ar — og Ercy systurdóttir þín. Ég heyrði
þau tala áður ...“
„Snúðu þér. Hvern heyrðir þú tala?“
Hún sneri sér hægt, andlit hennar
var hvítt og auðmjúkt og augu hennar
flutu. „Herra Andreas og frú Ariadne
og herra Thanos. Þau ræddu þetta í
kaffinu í kvöld.“ Hún kom nær og féll
á kné fyrir framan mig og hélt um
hendur mínar. „Þau hljóta að hafa tek-
ið ákvörðun fyrir löngu og voru aðeins
að ræða nokkur smáatriði ... Ó,
Phaedra! Látum þau gera það! Látum
þau gefa þessi tvö saman og þú munt
aldrei sjá hann framar. Þetta er síðasta
tækifærið, skilurðu ekki? Phaedra, litla
elskan mín,“ kjökraði hún, „slepptu
honum ... Vandræði fylgja þessum
manni og því lengra sem hann fer því
betra ... Phaedra, heyrirðu ekki til
mín?“
Framh. á bls. 36.
duggi aft göiumii
Framhald af bls. 24
Loks stundi hann þunglega og setti
aftur upp gleraugun.
— Hvenær kom þetta fyrir?
— Hinn tuttugasta og þriðja fyrra
mánaðar.
— Engar varúðarráðstafanir yfir-
leitt?
— Nei.
— Nei, nei. „Það kemur ekki fyrir
mig“ það er það, sem allar halda. Við
kærum okkur ekki um varúðarráðstaf-
anir, það getur eyðilagt allt. Hann hall-
aði sér aftur á bak fullur fyrirlitningar.
— Ég hugsaði alls ekki þannig.
— Ég er ekki heyrnarlaus, ungfrú
Graham, verið svo vænar að öskra
ekki.
Svo varð röddin fjörug og vingjarn-
leg aftur.
— Hvað hefur ungi maðurinn —
hinn stolti tilvonandi faðir — hugsað
sér að gera?
Ég sagði rugluð:
— Hvað kemur það málinu við?
Læknirinn sagði kaldhæðinn:
— Tja, það er mikilvægt atriði í
málinu, ekki satt?
— Ég get ekki skilið, að það komi
yður við.
Brosið var horfið núna og hann benti
með gullpennanum eins og hann væri
skammbyssa.
— Nú skulum við ræða málið í al-
vöru, sagði hann strangur. — Þér eruð
komnar til mín til að fá hjálp. Þér eruð
ekki sú fyrsta og þér verðið ekki sú
síðasta. En þér verðið að skilja, að þetta