Fálkinn - 28.08.1963, Blaðsíða 33

eigin sök vegna þess að hans sök var
svo miklu stærri.
Hann setti gleraugun aftur á sig og
leit aftur á mig.
— Viljið þér ala barnið? spurði hann.
— Ég hefði ekki kosið að eiga það
á þennan hátt. En fyrst þetta hefur
komið fyrir, þá vii ég eiga það. Allt
er betra en sú leið, sem þér stigið upp á.
Hann leit á hinn snjóhvíta pappír,
sem lá milli olnboga hans.
— Nú megið 'þér ekki misskilja mig.
Ég mun ekki reyna að fá yður til að
skipta um skoðun. Raunverulega get
ég ekki tekið á móti yður í sjúkrastof-
una mína eftir það, sem þér hafið sagt
— hættan væri of mikil. Margar af
konunum, sem koma til mín, eru ekki
aðeins ofsahræddir vesalingar, sem eru
að reyna að komast hjá afleiðingunum,
skiljið þér. Þær eru nógu skynsamar
til að sjá, að þær eru ekki færar um
að vera bæði faðir og móðir. fyrirvinna
og barnfóstra samtímis. Margar hafa
hugsað um. hvað það þýðir: þær verða
að láta barnið til ókunnugra. Og þér
skuluð ekki láta yður detta í hug, að
orðið „óskilgetinn“ hafi misst þýðingu
sína! Það eru ekki til mörg óskilgetin
börn, sem ekki hafa einhvern tíma
hugsað um móður sína með beizkju.
— Hve mörg þeirra haldið þér að
óski þess innilega, að þau hafi aldrei
fæðzt?
Hann horfði lengi á mig, svo yppti
hann öxlum. Hann virtist skyndilega
vera þreyttur.
— Ég veit ekki, sagði hann. — En
ég álit, að kona hafi sjálf rétt til að
ákveða, hvort hún fæðir nýtt líf í heim-
inn.
— En það álít ég ekki. Þær konur
taka ákvörðun sín vegna. en ekki vegna
barnsins.
— Ef til vill í sumum tilfellum. Það
er ekki mitt að dæma.
— Nei, þér þurfið ekki að hugsa,
bara framkvæma — og hirða hundrað
guineur.
— Það er um að gera að hugsa um
líkurnar einnig fyrir mig, sagði hann
gremjulaust.
Ef ekki væri hægt að fara til manna
eins og mín, furða ég mig á, hversu
mörg fleiri dauðsföll fylgdu í kjölfar
fóstureyðinga . .
Ég settist aftur í stólinn af þvi að
hnén gátu ekki borið mig lengur. Kápan
datt á gólfið. Skyndilega brutust tárin
fram og streymdu niður kinnarnar. Ég
gat ekki stöðvað þau. Mikið máttleysi
kom yfir mig það var eins og ekkert
hefði neina þýðingu annað en hin ó-
hugganlega staðreynd, að hin eina,
ruddafengna, falska og óhamingjusama
nótt skildi hafa þetta í för með sér,
þessa hræðilegu sýn, sem blasti við mér,
þetta fjall ábyrgðar.
Ég fann fyrir hönd læknisins á öxl
minni.
— Verið ekki svona æstar, ,sagði
hann.
— Ég veit það er erfitt núna og það
munu koma augnablik, að þér óskið að
þér hefðuð gert það, sem ég hélt að
þér hefðuð komið hingað til að láta gera,
en það eru til hlutir, sem vega upp á
móti því. Ef þér hafið kraft til að gleðj-
ast yfir því, verður það yður tií góðs.
Þegar ég hætti að gráta, gaf hann
mér sherryglas og heimilisfang mæðra-
heimilis, Félags ógiftra mæðra og læknis
í Hammersmith. Hann lét mig hafa nöfn
á bókum, sem ég gat fengið lánaðar í
bókasafninu. íg skrifaði þetta allt
niður. Þegar ég bauðst til að borga,
vildi hann ekki taka við borgun. Ég
fór leiðar minnar með þá tilfinningu,
að við hefðum háð bardaga og hann
hefði sigrað.
Þetta var fyrir fjórum dögum. Margt
hefur komið fyrir síðan þá. Ég fór til
læknis, sem hét Maxwell og fékk að
vita vissu mína.
Og þá var engin leið að bíða með að
segja pabba það.
Þegar ég veit, að eitthvað er óhjá-
kvæmilegt, get ég ekki slegið því á
frest. Ég fór beint frá lækninum til
skrifstofu pabba. Ég vildi fá það út úr
heiminum.
Mér hefur aldrei þótt skemmtilegt
að koma á skrifstofu hans. Ég hef
sjaldan komið þangað, þótt hann hafi
oft stungið upp á, að ég liti inn. Ég hef
oft fundið til óbeitar á föður mínum,
en aldrei meira en á skrifstofu hans.
Þetta var venjuleg og leiðinleg skrif-
stofa, sem hafði eitthvað með erfðafjár-
skatt að gera.
Pabbi sagói on, að lianu sKiiui .
hvaOan eg íieiðj híU." m..
Ei tiann heiði gv.aö Svö sjai.an s.g 1
„stóriðjuhöldshiútverkJ" .-,inu i nmm
óþrifalegu skrifstofu sinnj, myndi nann
hafa vitað það. Sá háttur hans, að iíta
upp frá vinnu. h'orfa á mig augnaniik
eins og hann væri að reyna að koma
mér fyrir sig og brosa siðan þreytu-
lega, þaö var hin fullkomna framkoma
forstjórans, sem brosti sannfærandi til
hinnar áhyggjulausu dóttur. sem ekki
veit annað en húr. sé að trufla hann i
hinni þýðingarmiklu vinr.u hans.
— Jæja, vinkona mír., hvað er að?
— Eg er mjög önnum kafinn eins og
þú sérð,
Hann benti á skrifborðið, þar sem
skjöl lágu, sern ekki litu út fyrir að vera
mjög mikilvæg.
— .. stundum velti ég því fyrir
mér, hvort ríkisstjórnin píski þá áfram
einungis til að ekki sé hægt að bera
það á nokkurn embættismann, að hann
kasti opinberu fé á glæ með því að taka
sér einnar mínútu hvíld . .
Þannig hélt hann áfram um stund.
Ég sat þegjandi. Ég gladdist næstum á
einkennilegan hátt yfir að segja honum
það. Ég var fegin, að ég skyldi hafa
kosið að segja honum það á skrifstof-
unni. Ég var ekki hrædd við hann hér.
Hér leit ég ekki á hann sem föður minn,
sem alltaf krafðist viljastyrks af mér,
heldur sem karl, sem er að reyna að
gera sig breiðan.
Loks leit hann upp frá vinnu sinni
og sagði:
— Viltu eitthvað að drekka?
— Nei, þakka þér fyrir, pabbi. Það
er dálitið, sem ég vil tala við þig um.
— Jahá, var það ekki eins og mig
grunaði. Það er ekki líkt þér að lita
bara inn til að heilsa upp á mig. Þú ert
samt alltaf velkomin, það vona ég, að
þú skiljir. Nú komdu þá með það.
Ég hafði hugsað mér að segja það
hreint út, en þegar kom að framkvæmd-
um, skildi ég, að ég varð að fara var-
lega. Hann leit skyndilega hjálparvana
út, og það breytti ákvörðun minni um
að þyrma honum ekki.
— Hvað er það versta; sem ég gæti
gert þér á móti skapi, pabbi?
Framh. í næsta blaði.
.Ji.W BiJ l 'Hfl HH l U»n IJ
TEIKNARI: THAYER
Dvcrguritin í YttihöiÍ
FALK.INNJ
23