Fálkinn - 28.08.1963, Blaðsíða 35

□TTD □□ BRUÐUR SÆKDNUNGSIN^
Ottó og Danni flýttu sér gegnum skóginn til að sækja hesta
sina. „Við verðum að hitta Ara eins fljótt og unnt er,“ sagði
Ottó. „Við megum ekki gera of marga lávarði okkur óvinveitta,"
sagði Fáfnir. „Ekki að minnsta kosti fyrr en við höfum yfir
öflugra liði að ráða.“ „Þú hefur of lítið álit á mér, Fáfnir,“
svaraði Sigurður með áherzlu, „ég lagði fyrst hald á þennan
kastala eftir að mér höfðu borizt fréttir um, að floti væri á
leið hingað. Brátt mun úa og grúa af Norðmönnum á strönd-
inni.“ „Ef félagar þínir ætla að slást í hópinh, verða þeir að
flýta sér,“ hélt Sigurður áfram. „Annars tökum við málin að
okkur sjálfir." En Sigurður Víkingur hafði alit í einu tekið eftir,
að skip hans stóð í ljósum logum. „Skipið mitt,“ þrumaði hann.
„Grípið til vopna.“
Hið reiðilega hróp Sigurðar Víkings hvatti alla i kastalanum
til dáða. Innan skamms sáu Ari og menn hans, sem voru i
felum fyrir utan kastalaveggina, Norðmennina æða út um
hliðið. „Hvar er þessi frændi mínn núna?“ stundi Ari og horfði
óþolinmóður í kringum sig. „Það hafði ekki margt farið út um
þúfur fyrst Danni og hann gátu kveikt i skipinu." Það mátti
engan tima missa, ef þeir áttu að geta gert sér vonir um að
bjarga Karen áður en verjendur kastalans kæmu aftur... „Við
bíðum ekki lengur,“ sagði hann skyndilega. „Vopnavörður. Láttu
mig hafa exina mína. Það er ekki til betra vopn fyrir svona
vinnu. Það er jafngott að brjóta með henni hauskúpur og
hurðir.“
Ottó og Danni höfðu góða og gilda ástæðu til að sýna sig ekki
á þeim stað, sem ráð var fyrir gert. „Það ætti að vera um það
bil hér,“ tautaði Ottó og flautaði lágt. Baldur svaraði með
blístri og þeir fundu staðinn, þar sem hestar þeirra voru tjóðr-
aðir. „Við erum næstum komnir þangað,“ kaiiaði Ottó til að
hvetja Danna, setn óttaðist að villast i skóginum. „Þetta er
aðeins lítið skógivaxið svæði, sem lávarðar „Sigurhæða" hafa
látið standa til að vernda akra sína fyrir særokinu ...“ „Nemið
staðar. Stigið af baki,“ var kallnð skyndiiega. Án þess að hika
augnablik hvatti Ottó hest sinn oe rak sporana i siður hans.
En tilraun hans til undankomu varð skammvinn. Hann fann
að eitthvað kom við öxl hans og fann til ske»"- sársauka.
FAutlNN