Fálkinn - 28.08.1963, Blaðsíða 36

a»gdi%B':iið!gA
Framhald af bls. 30.
Ég hélt um hendur hennar, kreisti
þurra, gamla fingurna sem virtust hafa
tapað kröftum sínum. Alexis giftur
Ercy? Hvað táknaði það? Þótt ég þendi
ímyndunarafl mitt til hins ýtrasta, gat
ég ekki séð þau saman í eigin húsi, gift,
með börn, hluti af hinni miklu áætl-
un . . .
„Alexis og Ercy voru þar ekki sjálf,
voru þau það?“ spurði ég Önnu, en
höfuð hennar hvíldi nú hérumbil í
kjöltu minni, hár hennar var dökkt
og stórgert og silfurrákir voru í því.
„Nei, þau voru það ekki. Þau voru
saman í öðru herbergi að spila plötur.“
Þetta stakk mig. Hugsunin um gift-
ingu þeirra var of hlægileg til að valda
mér áhyggjum, en hugmyndin um glað-
vært samspil þeirra í dagstofunni með
rigninguna fyrir utan og tónlistina inni
— þetta olli mér nístandi hugarhrell-
ing. Ég stóð á fætur.
„Ég ætla að hitta Alexis núna,“ sagði
ég og fór að ganga burt. „Og það verður
engin gifting!
Áður en ég komst að dyrunum, flugu
þær upp, og Ariadne stóð fyrir framan
mig. „Hvers vegna ekki?“ krafðist hún,
andlit hennar var hert og djúp hrukka
milli augnabrúnanna.
„Vegna þess .. Eg hristi höfuðið
rugluð, lcoma hennar var of skyndileg
og ruglandi og ég gleymdi ætlun minni.
„Vegna þess, að þau eru skyld .. .“
Ariadne hló full fyrirlitningar og
kastaði til höfðinu á leikrænan hátt.
„Hvernig? Alexis er ekki sonur binn!“
Hún var í síðum kvöldkjól og var
hlaðin skrautmunum. Þau hljóta að vera
að búa sig undir að fara út. En þau geta
það ekki, hugsaði ég, ekki í þessu veðri.
„Ercy er barn,:: sagði ég að lokum.
„Þið eruð brjáluð öll saman!“
Ariadne var háleit og brosið á and-
liti hennar var þurrt og harðneskju-
legt og mér fannst hún vera algjörlega
ókunnug manneskja.
„Hún er fullþroska," sagði hún hnitti-
lega, „og það myndi gera okkur að
voldugustu fjölskyldu í Grikklandi ...“
Anna kom aftan að mér og hendur
hennar tóku um hálsinn á mér að aft-
an, sem þegar var farinn að verkja af
áreynslunni við að skilja hin undarlegu
orð Ariadne og tón hennar. Fingurnir
nudduðu hálsinn fast og sterklega, eins
og til að ýta skilaboðum um rósemi
gegnum skinnið.
Skyndilega breyttist Ariadne. Hún
slappaði af og andlit hennar missti
hörkuna og varð áhyggjufullt og lif-
andi. Hún kom dálítið nær.
„Phaedra — þú heyrðir í pabba. Hvað
er að þér? Viltu að barnið þitt þjáist?
Og Thanos? Þú veizt, að pabbi getur
gert út af við Thanos. Rérðu ekki, ao
þetta er bezta leiðin?“
Hinir hörðu fingur héldu áfram að
nudda kraft inn í vöðva mína og hrekja
burt verkinn.
„Ariadne . . byrjaði ég, en ég gat
ekki haldið áfram. „Nei, ég get ekki út-
skýrt það,“ sagði ég, „það virðist bara
vera alrangt .. .“
Ariadne stóð mjög nálægt mér og
augu hennar, sem voru umkringd fín-
gerðum hrukkum, rannsökuðu andlit
mitt.
„Þú ert brj áluð,“ sagði hún að lokum.
„Þú hefur alltaf verið brjáluð. Þú ert
hörð og grimm og þú eyðileggur það,
sem þú getur ekki fengið . . . En nú held
ég, að ég viti, hvaða djöfull er í þér —
hún Denny þín hefur verið að tála við
stúlkuna mína og ég neitaði að trúa því.
Nú er ég á báðum áttum ... Sjáðu —
þú spyrð mig ekki einu sinni, hvað það
var, sem hún sagði!“ Rödd hennar hækk-
aði sig sigrihrósandi. „Slepptu, segi ég,
slepptu!“
Ég sneri mér við og ýtti Önnu burt.
Ég gekk að glugganum og opnaði hler-
ana og horfði út í stormsama nóttina og
fann vindinn lemjast í andlit mitt. Það
var engin rigning á því augnabliki.
Skyndilega var tekið utan um mig.
„Phaedra," hvíslaði rödd Ariadne.
„Phaedra — slepptu ... Ég hef hatað
þig svo oft og ég ætti að hata þig núna,
en mér þykir vænt um litla drenginn
þinn . .. Hans vegna, Phaedra, aðeins
vegna sakleysis hans, hættu brjálæði
þínu, farðu með það, farðu í langt ferða-
lag og komdu aftur, þegar allt er af-
staðið. Gerðu það, systir, aðeins í þetta
eina sinn ...“
Ég gat ekki hreyft mig. Orð hennar
og rödd snertu hjarta mitt og skildu
eftir mjúka, dapra slóð. En ég gat ekki
hreyft mig. Hægt misstu handleggirnir
tökin á öxlum minum og Adriane færði
sigfjær.
Úr dyrunum sagði hún: „Megi Guð
miskunna okkur öllum.“ Og svo: „Sér-
staklega sál þinni, Phaedra.“ Og hún
var farin.
Ég gekk að rúminu mínu, og fleygði
mér í það. Anna var komin þangað eins
og leiftur og hendur hennar hófu aft-
ur starf sitt. Ég gróf andlit mitt í kodd-
ann og reyndi að stilla hringiðu tilfinn-
inganna sem æddi gegnum mig þá.
Vindurinn frá opnum glugganum þeytti
hlutum um herbergið og ég var áfram
óhreyfanleg og andaði varla.
Skyndilega heyrði ég í vélbátnum.
Hávaði hans smaug í gegnum ýlfrandi
storminn og verkaði eins og rafmagns-
lost á mig. Ég stökk á fætur og hljóp
út úr herberginu og niður pallinn, sem
var alveg myrkvaður. Ég hljóp niður
og fann enga nema þjónana. í borðstof-
unni var borðið autt og gljáandi flöt-
ur þess glóði kuldalega eins og enginn
hefði komið nálægt því, síðan daginn,
sem það var smíðað. Hamslaus af
hræðslu velti ég því fyrir mér, hvort ég
væri brjáluð og hvort mig hefði dreymt
Framhald á bls. 38.
UNDIRFÖT OR NYLON OG PRJÖNASILKI
CERES, REYKJAVÍK
FALKINN