Fálkinn - 11.09.1963, Blaðsíða 8

Við ókum :hratt inn Suðurlands-
brautina á fögrum sumárdegi. Sólin
skein í heiði, en til fjalla þokaði kerl-
ingarlæðan sér áfram í hlíðunum.
Bílarnir þutu misjafnlega hratt eftir
brautinni. 1 norðri blasti strompur-
inn mikli við og reykurinn úr honum
liðaðist hátt í loft upp. Golan bar
okkur keiminn peninganna inn um
opinn bílgluggann og við kveiktum
okkur í sígarettum og töluðum um
verkfræðingana og lágu launin
þeiira. Leigubílstjórinn hafði samúð
með þeim og sagði þá vera ágætis
menn upp til hópa og prýðilega vel
að sér. Við vorum komnir á móts
við Kúlusukk, en svo nefnist íþrótta-
höllin í munni almennings, þegar lög-
regluþjónn einn fasmikill og ábúðar-
mikiJl stökk í veg fyrir bifreiðina og
benti henni að aka niður Múlaveginn.
Á Suðurlandsbrautinni hafði orðið
árekstur. Lögreglubifreið, steypu-
kaggi og lítil fólksbifreið höfðu rek-
izt á. Einhver hafði meiðzt og sjúkra
bifreið var komin á staðinn. Þarna
hafði orðið slys. Ef til vill hafði ein-
hver meiðzt svo, að hann yrði ör-
kumla maður, það sem eftir var æv-
innar.
Bifreiðarstjórinn tautaði eitthvað
á þá leið, að þeim væri nær að aka
hægar og virða reglurnar, en ósjáif-
rátt á bá m;nnti þetta atvik okkur á.
hvert ferð okkar var heitið að þessu
sinni. Við vorum á leiðinni upp að
vinnuheimilinu að Reykjalundi, en
þar rekur SlBS sjúkradeild fyrir
öryrkja.
Fyrir fáeinum árum var svo ástatt
í heilbrigðismálum okkar Islendinga,
að berklar voru mun algengari en
aðrir sjúkdómar, og berklahælin voru
yfirfull. Tæringin, eins og sjúkdóm-
urinn var almennt kallaður, var mjög
skæður og stundum kom jafnvel fyr-
ir að heilar sveitir fengu sjúkdóm-
inn. Sá er sjúkdóminn fékk, varð
skilyrðislaust að fara á hæli, svo að
hann smitaði ekki aðra heilbrigða og
óvíst var hvort honum yrði aftur-
kvæmt. Ef svo giftusamlega tókst
með lækningu hans, þá sneri hann
aftur til fyrri starfa, ef veikin hafði
ekki leikið hann svo grátt að hann
var ekki maður til að starfa að því.
— Það er óþarfi að rekja þessa sögu
lengra, við þekkjum hana því miður
öll alltof vel. Baráttunni gegn berkl-
unum var haldið ótrautt áíram. Menn
tóku höndum saman, almenningur
studdi baráttuna með fjárframlögum,
og árangurinn lét ekki á sér standa.
Vinnuheimili handa fyrrverandi
sjúklingum og þeim, sem enn höfðu
ekki fengið fullan bata, en rnáttu
vinna, var reist.
Nú má segja, að nær íullur sigur
Haukur Þórðarson læknir tók á inóti
okkur og sýndi okkur allt hið mark-
verðasta í sambandi við sjúkraþjálf-
unina að Reykjalundi, sem fengið hef-
ur sérstakt húsnæði og búin er ölium
nauðsynlegum tækjum til endurþjáif-
unar öryrkja.
FALKINN