Fálkinn - 11.09.1963, Blaðsíða 30

... ,xi, heíði gefið mikið til þess að geta
slegið rjúkandi pípuna úr munni hon-
um. En herra Vorel sat bak við búðar-
borðið og hreyfði sig hvergi.
Búðin varð æ eyðilegri. Þegar liðnir
voru fimm mánuðir fóru grunsamlegar
mannverur að heimsækja herra Vorel.
f hvert skipti hallaði herra Vorel aftur
búðardyrunum, sem voru úr gleri. Ná-
grannarnir voru sannfærðir um, að
gjaldþrot stæði fyrir dyrum: Sá sem.
saman á við Gyðinga að sælda.
Næsta dag stóð -hópur manna fyrir
utan lokaða búðina frá því klukkan
níu um morguninn og frám á kvöld.
Sagt var, að húseigandinn hafi, þegar
hann gat hvergi fundið herra Vorel,
látið brjóta upp dyrnar. Hafi þá skemill
dottið út á götu, en uppi á krók hafi
smásalinn óhamingjusami dinglað.
Klukkan tíu kom nefnd manna og
fór inn í búðina húsmegin. Þeir skáru
sjálfsrhorðingjann niður og herra Un-
miihl rannsóknarlögregluþjónn í Malá
Strana aðstoðaði.
Hann þreifaði á jakka hins látna og,
tók úr vasanum pípu. Hann bar hana
upp að ljósinu og sagði:
,,Jafn forkunnarvel tilreykta mers-
kúmpípu hef ég aldrei séð.“
R’IIAEDKA
Framh. af bls. 25.
látur og hlustandi. Hann virtist kunn-
uglegur, en ég kom honum ekki fyrir
mig þá.
Ég ruddist gegnum kvennaþröngina,
en þær tóku ekki einu sinni eftir mér.
Ma" inn þekkti mig strax og opnaði
einar dyrnar til að hleypa mér í gegn.
Ég þrýsti mér fram hjá honum og strax
gaus upp reiði fyrir aftan mig, er kon-
urnar ruddust fram hjá skrifstofumann-
inum og ýttu h'urðunum upp og dreifð-
ust í kyrrlátu, formlegu anadýrinu.
Ég hljóp áfram og flaug upp stigann
með hraða, sem olli kvalaverkjum í
höfðinu. ’ egar ég kom að hinum áhrifa-
miklu dyrum Thanosar, stanzaði ég til
að kasta mæðinni og ~ því augnabliki
voru konurnar búnar að umkringja
mig aftur. Ég sneri mér vió og horfði
á þær. Þær voru fölar og ógnandi, og
augu þeirra horfðu í mig í taumlausri
reiði eða örvæntingu, sem gerði þær
livikrænar og óra . ^rulegar. Hvað
vildu þær? f hvað vildu þær ná? Ég
var hrædd við þær og með bakið enn
að hurðinni, barði ég á hana hratt og
frekjulega. Aftur vár höggum mínum
svarað, en í þette m stöðvuðu sterkir
handleggir áhlaupið. Ég smaug inn um
leið og ritari Thanosar smaug út og
byrjaði að tala til hinna. undarlega hóps
í garðinum. ■
Augnablik gat ég ekki séð Thanos,
hann var svo boginn yfir símanum á
borðinu, næstum falinn ba við hið
stóra skinslíkan, sem -stóð fyrir framan
hann —. Svo heyrði ég rödd hans. Rödd
hans var þaninn og hörð og ég vissi,
að hnð vni-,1 áhvggjur rð baki hennar,
30 FÁLKiNN
jafnvel þótt enginn annar gæti merkt
það.
„Það er engin heimild til rannsóknar
utan Grikklands. Það sigldi undir grísk-
um fána. Öll skipshöfnin var grísk ....
Nei. NEI! Hvern andskotann varðar
mig um blöðin?“
Ég stóð kyrr, hrædd við að grípa
fram í fyrir honum. Ég vildi ná allri at-
hýgli hans og Guð einn veit, hvað yrði
sagt í ringulreið augnabliksins.
IJr suniu efni —
Framh. af bls. 19.
íbúðin var tvö svefnherbergi, bað-
herbergi og stofa, sem MacLean hafði
áður komið í. Þar var ekki mikið að
finna, sém tilheyrt hafði hinni látnu,
en í svefnherberginu voru margar stór-
ar féfðatöskur, fataskáþarnír voru full-
ir af kjólum og öðrum fatnaði. Á nokkr-
um löngum hillum voru skór og hattar.
Hún hlýtur að hafa haft skítnóga
péninga, var athugasemd Brobks. —
Það borgar sig víst betur að vera í
ballett en rannsóknarlögreglunni.
— Það er dálitið, sem nefnist list-
gáfá, og það verður að greiðast, sagði
MacLean brosandi. — Frúin var eitt
frægasta nafnið í ballettheiminum.
Kerfisbundin rannsókn bar ekki
mikinn árangur. Frú Lisjinski hafði
fengið haug af pósti á ferðalögum sín-
um, en mest var það þakkarbréf frá
hrifnum aðdáendum. Alger einkabréf,
sem fjölluðu eitthvað um einkalíf hinn-
ar frægu listakonu, voru ekki til.
Það athyglisverðasta fann MacLean
á skúffubotni innan um myndir. Það
var andlitsmynd af litlu barni. Neðst
á myndina var skrifað: „Mín elskaða
01ga.“ Þetta hlaut að hafa sérstakt til-
finningágildi, úr því að frúin hafði tek-
ið það með sér í ferðina.
— Ef til vill er það dóttir hennar,
sagði MacLean. — Viljið þér biðja
Terese að koma hingað inn, Brook?
Yfirlögregluþjónninn sótti hana, og
þegar MacLean rétti henni myndina,
rann tár niður kinn hennar.
— Olga var ættleidd dóttir frúarinn-
ar, sagði hún. — Frúin sá ekki sólina
fyrir henni. en sú litla dó, þegar móðir
hennar var á ferðalagi, það er eitt ár
síðan um þessar mundir.
— Hve lengi hafið þér verið hjá frú
Lisjinski?
— Síðastliðin fimm ár.
— Og þér hafið auðvitað fylgt henni
á ferðum hennar?
— Já, ég hef verið tengd leikhúsum
alla ævi. Skömmu eftir að maðurinn
minn dó í New York. frétti ég af til-
viljun, að frúna vantaði aðstoðarstúlku.
Ég skrifaði henni og var ráðin.
— Vitið þér, hver getur hagnazt fjár-
hagslega á dauða frú Lisjinski?
— Að ég bezt veit á hún aðeins
skyldfólk í Rússlandi... og það er
kannski látið núna .. .
Skömmu síðar fann MacLean dálítið,
sem sannarlega vakti athygli hans. Það
var blað, sem hafði verið rifið úr
minnisbók, og á voru letruð nokkur
símanúmer og heimilisföng. Rithöndin
var ekki hinnar látnu ballettdansmeyj-
ar, og þegar hann hélt örkinni upp að
ljósinu, sá hann, að vatnsmerkið var
þrjár krónur.
— Þrjár krónur! tautaði hann og tók
um ennið. — Hvar hef ég séð þetta
vatnsmerki áður? Bíðum nú andartak.
Hann dró upp veskið og tók upp
nafnlausa bréfið, sem hafði komið frá
Lisjinski til að leita verndar lögregl-
unnar.
— Hér höfum við alveg sama vatns-
merki. . . Hann hélt báðum örkunum
samtímis upp að ljósinu, svo að Brook
gæti séð þær.
— Nú fer þetta að leysast. Bréfið
hlýtur að vera skrifað af einhverjum
hérna á gistihúsinu. Á listanum yfir
símanúmerin og heimilisföngin stend-
ur lika, hvenær ég átti að koma í gær.
Sjáið hér. ,,Brown kl . .“ Mér er nær
að halda, að Terese hafi skrifað minnis-
blaðið.
Brook glennti agndofa upp augun,
siðan kinkaði hann kolli.
Næsta skref verður auðvitað að vera
rannsókn á herbergi Terese, en hún
yrði að fara fram, án þess að hún vissi
neitt um það.
MacLean kallaði hana inn í dagstof-
una og gaf sér góðan tíma til að spyrja
hana í þaula um fortíð frúarinnar og
þau hlutverk, sem hún hefði dansað.
Á meðan leitaði Brook vandlega í her-
bergi hennar. Hann kom aftur með
skrifblokk, og lagði hana á borðið milli
lögreglufulltrúans og Terese, sem hélt
sér báðum höndum í stólinn, þegar
MacLean reif blaðið úr blokkinni og
hélt því upp að ljósinu.
Það var með vatnsmerkinu þrjár
krónur. Síðan breiddi hann nafnlausa
aðvörunarbréfið út fyrir framan Terese:
— Hafið þér séð þetta bréf áður?
— Nei.. . nei, það hef ég ekki séð,
stamaði hún.
— Nú skuluð þér haga yður skyn-
samlega og segja sannleikann, Terese . ..
MacLean talaði í ströngum tón. — Bréf-
ið er skrifað á örk úr þessari blokk,
sem við höfum fundið í herbergi yðar.
Og ég hef hérna aðra örk úr blokkinni
með ýmsum athugasemdum. Það er
yðar rithönd. Því þorið þér áreiðanlega
ekki að neita.
Taugar Terese gátu ekki þolað meira.
Hún kinkaði kolli til samþykkis, en lét
síðan hugfallast og grét örvæntingar-
gráti. MacLean gaf henni tíma til að
jafna sig dálitið eftir áfallið, áður en
hann lét frekar til skarar skríða:
— Ég þykist sannfærður um, að það
séuð þér, sem hafið skrifað þetta nafn-
lausa aðvörunarbréf til frú Lisjinski.
Þér hafið sem sagt vitað, að líf hennar
var í hættu. Hún lézt af því að hún
drakk eitraða mjólk — og þér höfðuð
helt mjólkinni í glasið fyrir hana. Hafið
þér ekki sjálfar myrt frú Lisjinski, þá
vitið þér að minnsta kosti, hver morð-
inginn er... Hver er hann eða hún?