Fálkinn - 09.10.1963, Blaðsíða 14

(■ramansaga eftir Reid Parker
Fimm eða sex sinnum verða herra og frú Gregg ásátt
um að hittast klukkan hálfsex í einhverju hóteland-
dyrí. Inni í veitingasölunum fá þau sér svo nokkur
hanastél að drekka, en fara síðan á uppáhalds matsölu-
stað þeirra, sem hefur franska rétti á boðstólum, og fá
sér að borða. Loks fara þau svo í leikhús. Fyrir herra
Gregg er þetta notaleg hvíld eftir skrifstofustörfin, en
hvað frúnni viðvíkur er þetta aðeins áframhald langs
notalegs dags, sem oftast hefst um níu leytið um morg-
uninn. Gregg-fjölskyldan býr í New Jersey, og þessa
daga fer frúin venjulega með sömu morgunlestinni til
New York og maður hennar, svo að hún geti lokið eins
mörgum erindum af og mögulegt er, áður en hún hittir
hann um kvöldið.
Kvöld nokkurt, ekki alls fyrir löngu, hittust hjónin
á Barclayhótelinu. Mörgum vikum áður höfðu þau pant-
að aðgöngumiða á Imperialleikhúsinu, og þau hlökkuðu
mjög til sýningarinnar. Um leið og herra Gregg stóð
upp til þess að heilsa konu sinni, sagði hann: „Þetta
hefur verið ljóti dagurinn. Við skulum strax koma okk-
ur að borði og fá okkur drykk.“ Hann þreif hattinn
sinn og frakkann og arkaði af stað í áttina til veitinga-
salarins, eins og þyrstur klár, sem hefur séð svalandi
læk.
,Heyrðu, nei, bíddu aðeins,“ Frú Gregg lagði höndina
6 handlegg manns síns og stöðvaði hann. „Þú getur
beðið í tíu mínútur með að fá þér drykkinn, er það ekki?“
Hann leit undrandi á hana. „Víst get ég það, en
hvers vegna í ósköpunum ætti ég að gera það?“ spurði
hann.
„Sjáðu til. Verzlunin er barasta rétt hinum megin við
hornið. Ég lofa þér því, að það skal ekki taka meira
en tíu mínútur. Það er opið þar enn þá, og þú þarft
8ð hjálpa mér að velja dálítið þar. “
Herra Gregg bað konu sína um að útskýra málið
dálítið nánar. Hverslags búð var rétt hinum megin
við hornið? Hann bætti því við, að ef þetta væri eitt-
hvað áríðandi og hún þyrfti raunverulega á hans hjálp
að halda, gæti hann vel verið þurrbrjósta í nokkrar
mínútur enn. Frú Gregg fullvissaði hann um það, að
þetta væri mjög fallega gert af honum, og þau hefðu nú
hvort eð væri heilmikinn tíma aflögu, þegar öllu væri
á botninn hvolft.
„Ne—i,“ sagði herra Gregg og hnyklaði brúnirnar.
„Ekki heilmikinn.. Við verðum að ætla okkur tuttugu
mínútur í strætisvagnsferðina gegnum borgina, svo við
verðum í síðasta lagi að fara með þeim, sem fer tíu
mínútur yfir átta. Og við getum ekki gleypt í okkur
matinn eins og hungraðir úlfar.“
Frú Gregg beindi för þeirra í áttina til Madison Ave-
nue, og útskýrði um leið með hægð, að með orðunum
„rétt hinum megin við hornið,“ hefði hún átt við „fá-
einar götur í burtu,“ en hún myndi haf a lokið erindi sínu
áður en hann áttaði sig á því. „Það er búð, sem Millie
Vogler var að segja mér frá,“ hélt hún áfram. „Það
var svo óskaplega margt, sem ég þurfti að gera í dag,
að ég hafði ekki nokkurn tíma til þess að fara þangað,
áður en við hittumst. Millie segir, að þar fáist alveg
heilmikið af reglulega flottum flúnelspilsum í öllum
stærðum fyrir aðeins tólf dollara. Bæði Ijósgrá og dökk-
grá, einlit og teinótt. Ef ég næ í grátt pils við gamla
jakkann minn og fer svo í sæta blússu, þá er ég búin
að koma mér upp alveg ágætis vordragt. Svona hvers-
dags, á ég við; til þess að fara 1 búðir og þess háttar.“
Herra Gregg var ekkert sérlega upprifinn yfir þessu.
Hann spurði, hvort frúin hefði hugsað sér að fara í
aðrar búðir, ef henni líkaði ekki það, sem á boðstólum
væri í þeirri fyrstu, og svo ef til vill enn fleiri búðir.
Hún flýtti sér að róa hann. Aðeins í þessa einu búð,
sagði hún. Millie hafði sjálf sagt, að pilsin, sem þar
fengjust, væru alveg dásamleg og það væri geysilegt
úrval, bæði af stærðum og litum. Konan, sem ætti verzl-
unina, hefði áður verið innkaupastjóri hjá Bergdorf-
Goodman, og vegna hinna góðu sambanda, sem hún þá
hefði haft, fengi hún vörur sínar frá úrvals fyrirtækjum,
víðs vegar að. „Hún hætti hjá Bergdorf, af því að hún
gifti sig, en svo skildi hún og setti þá upp eigin verzlun,"