Fálkinn - 09.10.1963, Blaðsíða 19

Hann hafði aldrei verið erlendis og það bezt hann vissi, átti
hann ekki neina ættingja á lífi á Bretlandseyjum. Samt sem
áður hafði bankinn tekið hann fram yfir tvo aðra menn, og
bankinn vissi venjulega, hvað hann söng „Við vildum gjarna,
að þú dveldir í gistihúsi í tvær til þrjár vikur og sendir svo
eftir konu þinni,“ hafði yfirmaðurinn sagt. „Komdu þér í
kynni við mennina í bankanum, ólíka siði og kynntu þér svo-
lítið líf í London. Þú munt komast að því, að timinn líður
hratt, og við höfum komizt að því, að það er alla vega betra,
ef maður reynir ekki að gera of mikið í einu fyrstu vikurnar í
nýrri borg, og einkum þar sem hvorki þú né frú Fisher þekkið
London.“
Þetta var allt í lagi, þótt hann hefði ekki skýrt bankanum
frá því, var kona Donalds Fisher ófrísk, komin á fimmta
mánuð og hann vildi hlífa henni við því að leita að íbúð. Auk
þess þarfnaðist Madeleine — þetta var í fyrsta skipti — hans
ekki. Hún var önug og geðvond og eyddi miklum tíma í að
afsaka líkamlegt og andlegt ástand sitt. Hún fullvissaði hann
um, að þetta myndi líða hjá og þegar hann yrði tilbúinn að
taka á móti henni í London, myndi hún vera líkari sjálfri
sér, mamma hennar sagði það og allar giftar vinkonur hennar
sögðu það. Það var bara það, að á þessum tíma fannst henni
hún óaðlaðandi og gat ekki þolað, að hann snerti hana eða
hann væri samúðarfullur. „Vertu ekki alltaf að segja að þú
skiljir,“ sagði hún kvöldið áður en hann sigldi. „Hvernig gætir
þú skilið? Mér líður hræðilega og lít hræðilega út. Ég hef
aldrei verið með bólur á ævi minni og líttu nú á kinnina.
Tvær bólur.“
„Ég hefði átt að tala við bankann," hafði hann sagt. „Þeir
hefðu kannski frestað flutningnum á mér.“
„Ég vil ekki að þeir geri það. Ég vil að þú farir til London
og verðir burtu frá mér svona lengi, og þá verðum við glöð
að hittast aftur og ég verð komin úr þessu vonleysisástandi.
Ég vil að barnið fæðist í London.“
„Hvers vegna?“
„Ó, það er heimskulegt, en stelpan, sem ég var í skóla með,
var fædd í Mexico City. Hún var bandarísk, en það virtist
alltaf svolítið sniðugt að geta sagt, að maður væri fæddur
erlendis."
„Og þú saknar ekki Lane læknis?“
„Mér líkar vel við Lane lækni, en í sannleika sagt vil ég
hafa alveg ókunnugan lækni á síðasta augnablikinu. Lane
læknir virkaði eins og frændi minn.“
„Jæja, ég er viss um, að það er mikið af ágætum læknum
á Harley Street.“
„London er stærsta borg í heimi svo að ég gizka á, að þeir
kunni að taka á móti barni. Það verður allt í lagi með mig,
Don. Hættu að hafa áhyggjur út af mér.“
Beiskja hennar hafði að minnsta kosti haft áhrif, sem
þægilegri kveðjuathöfn hefði ekki haft. Það var ekki nóg
með, að henni stæði á sama um brottför hans, hún beinlínis
æskti hennar. Þar af leiðandi gat hann notið sinnar fyrstu
sjóferðar á stóru skipi, óþvingaður af samvizkunni. Hann
hafði borðað morgunverð í skrautsalnum. Fram að þessu
hafði hann ekki rekizt á neinn,sem hann hafði séð áður, og nú
lagði hann upp í stutta göngu-för um þilfarið.
OR, SJÓRIlVZtf
Samkvæmt ráðleggingu ein- finningu, að hann væri einn í
hvers, pantaði hann þilfarsstól heiminum og væri hvorki
bakborðsmegin, en sem stóð hryggur né glaður.
hafði hann meiri áhuga á að Fyrir utan þá hreyfingu á
skoða skipið, og eftir að hafa sjónum, sem skipið orsakaði,
gengið nokkrum sinnum um var sjórinn sléttur og ekki
þilfarið fór hann upp á báta- vatnskenndur, frekar líkur
þilfar stjórnborðsmegin. Þar rauðsvörtu þykku efni. Og það
fann hann stað milli björgunar- var allt, sem var milli hans og
báta, og hann stóð við borð- enda veraldar — þar sem
stokkinn og horfði á sjóinn enginn var heldur.
streyma framhjá. Hann fann til höfga, sem var
Hann vissi ekki hvað hann óskyldur svefni og hann flutti
var þarna lengi, áður en hann sig frá borðstokknum og settist
rankaði við sér, og þegar það á stóran kassa. Hann kveikti
varð, hugsaði hann, að hann sér í sígarettu og reyndi að
væri einn og í friði, að það losa sig við löngunina til að
væri ekkert milli hans og norð- fara aftur að borðstokknum
urpólsins nema þessi órólegi og endurnýja einmanaleikann.
sjór. Það var rangt, gagnstætt til-
Rétt fyrir neðan hann finningum hans og trú, að vilja
streymdi sjórinn framhjá og ekkert nema tómleikann, þegar
hafði svæfandi áhrif á hann og líf hans hafði verið svo ríku-
ef hann horfði hærra en á legt. Það var rangt og hættu-
strauminn, sá hann byrjun víð- legt núna, þegar hann hafði
áttunnar, sem var milli hans og kveikt nýtt líf, sem var ekki
enda veraldar. lengur hans eftir að það hafði
Fyrir aftan hann var skips- farið úr líkama hans í líkama
skrokkurinn og á skipinu voru konunnar, sem hann elskaði og
tvö þúsund karlar og konur, en var þó hans, vegna þess að
hann gat hvorki séð þau eða það hafði einu sinni verið
heyrt í þeim, og svo lengi sem hans. Það var rangt og van-
hann horfði út á sjóinn, voru þakklátt að þrá þennan ein-
þau ekki til. Enginn var til/ manaleik, þegar hann hafði
Hann gat ekki munað, að hann verið heiðraður með trausti
hefði í annað sinn haft þá til- góðra manna.
Hann lét sígarettuna detta að hún var ekki með neina
niður á þilfarið og traðkaði á bók undir handleggnum. Hún
henni með skósólanum þangað lyfti hægt upp hægri hendi og
til hún var orðin óþekkjanleg ýtti hattinum hægt aftur af
sem annað en tóbakstæjur og höfðinu og vindurinn blés í
pínulítill pappírssnepill. Vind- hár hennar, en hún hreyfði sig
urinn kom og feykti þessu öllu ekki. Hár hennar var ljóst og
burtu. stutt og hún var ung.
Og nú sneri hann höfðinu, af Hann horfði á hana með
því að eitthvað langt til hægri einkennilegri guðræknistilfinn-
við hann hafði komið fyrir, sem ingu, eins og verið gæti að
kom strax og fullkomlega í Guð horfði á 'hana og eins og
veg fyrir að hann væri einn. vindurinn og sólin væru per-
Það, sem hafði komið fyrir, sónulegir leikfélagar hennar.
var, að ekkert hafði komið fyr- Hann hafði ekki enn séð and-
ir en langt til hægri nálægt lit hennar, en hún bjó yfir
stefni skipsins hafði andvarinn þokka.
blásið í hvítt pils kvenmanns. Þá kom skyndilega reiði
Hún hallaði sér að borð- Guðs yfir þau — eða svo leit
stokknum eins og hann hafði út í eina sekúndu: skipsflautan
gert, en hún var háleit og tók tók að væla.
á móti vindinum og hádegis- Þetta skaut stúlkunni — eða
sólinni, og hann vissi, þótt hann konunni — skelk í bringu og
hefði ekki staðfestingu á því, hún stökk frá borðstokknum.
að augu hennar voru lokuð og Skipsklukkur byrjuðu einnig
hún væri viss um, að hún væri að hringja og Donald Fisher
ein. Hún hafði ekki verið þarna reiknaði út að það væru átta
þegar hann kom upp á báta- klukkur.
þilfarið og hann var viss um, Hádegi. Hann leit á úrið
að hún hefði ekki farið fram- sitt, og hann sá, að á sömu
hjá honum á leiðinni til þess stundu leit stúlkan á sitt.
staðar, sem hún stóð nú á. Hún Leikur hennar við sól og vind
var með einn af þessum litlu, var úti. Hún beygði sig, lagaði
frönsku höttum, í bláum jakka, hárið og setti á sig hattinn,
hvítu pilsi, svörtum sokkum og sneri sér og núna var hún á
svarthvítum skóm. Og hann sá, Framh. á bls. 29.
19
FALKINN