Fálkinn - 09.10.1963, Blaðsíða 30

LITLA
SAGAN
EFTIR
WILLY
BREINHOLST
BANKARÁNID
MIKLA
Veröldin er barmafull af ó-
réttlæti. Tökum til dæmis pen-
ingana. Hvað eru þeir svo sem
annað en nokkrir pappírsnepl-
ar, misjafnlega stórir? Ef þeir
væru nú prentaðir á pappa,
eins og spilin! Þá gæti maður
gengið inn í verzlun og keypt
52 fimmhundruðkrónaspil og
spilað lomber með þeim, áður
en maður breytti þeim í vín,
víf og söng. En þannig er það
alls ekki, af því að svo mikið
óréttlæti er í heiminum. Og
þetta himinhrópandi óréttlæti
leiðir til þess, að meðan ríkir
karlar sitja heima við gljáandi
póleruð skrifborðin og telja
peningaseðla og raða þeim í
stóra stafla, sem þeir setja svo
inn í stóra peningaskápinn,
sem er innmúraður bak við
Rembrandt-málverkin, þá verða
aðrir, eins og til dæmis hann
Kína-Kalli, sem við heyrum nú
um, bókstaflega að snúa við
öllum vösunum til þess að
finna fimmkall fyrir kaffi.
En nú átti því loks a8 vera
lokið.
Kína-Kalli hafði gert róttæka
áætlun.
Hann vissi alveg upp á hár,
hvemig maður gat nælt sér í
eins og eina milljón og stungið
henni í vasann. Hann leit svo
sem alls ekki út fyrir það að
vera orðinn milljóneri eftir
stutta stund. En Kína-Kalli var
ekki allur, þar sem hann var
séður. Hann hafði oft setið inni
í nokkur ár vegna sinna ágætu
hugmynda, því alltaf getur eitt-
hvað brugðizt, þótt hugmynd-
irnar séu prýðilegar, og satt að
segja hafði oftast nær eitthvað
klikkað í sambandi við hug-
myndir Kína-Kalla hingað til,
þótt skömm sé frá að segja.
En ekki í þetta skipti: Nú
hafði hann undirbúið allt út í
yztu æsar. Það var bókstaflega
ekkert, sem klikkaði núna.
Vikum saman hafði hann fylgzt
með bankanum í gegnum glugg-
ann á litla kaffihsúinu, og hann
fiafði fundið út, að bezti tíminn
væri milli 11 og 12. Hann hafði
einig oft skroppið inn í bankann
og skipt þar fimmkallL Þetta
var ekki neinn stórbanki, og
það myndi reynast mjög auð-
velt að ýta byssuhlaupinu á
bumbuna á gjaldkeranum, án
þess að hitt starfsfólkið tæki
eftir neinu óvenjulegu. Og þá
var bara eftir að rétta pokann
fram og skipa gjaldkeranum að
fylla hann með stórum seðlum.
Og þegar pokinn væri orðinn
fullur, var bara eftir að forða
sér í snarheitum. Setjast síðan
inn á einhverjum rólegum stað
og telja peningana og henda
öllum skítugu og kámugu fimm-
köllunum og byrja síðan að
leika fínan mann, leigja sér
svítu á fínasta hóteli borgarinn-
ar, kaupa stóra vindla, viða að
sér kvenfólki og gefa kampavín
á báða bóga.
Já, þannig skyldi það verða.
Úr því að þjóðfélagið vildi ekki
sjá um það, að gæðum lífsins
30
FALKINN
væri réttlátlega skipt niður &
þegnana, varð maður að taka til
sinna eigin ráða og láta Mamm-
on karlinn hafa örlítil viðskipti,
Því það voru sko alls ekki pen-
ingar, sem heiminn vantaði.
Það var skynsamleg dreifing
þeirra, svo þeir væru ekki allt-
af að hrúgast upp á jafn leiðin-
legum stöðum og þessum bönk-
um og sparisjóðum, þar sem
engin lafandi sála hafði neina
ánægju af þeim.
Kína-Kalli leit á klukkuna
yfir barborðinu. Hana vantaði
fimm mínútur í hálf tólf. Nú
skyldi það gert. Hann stakk
pokanum í annan vasann og
skammbyssunni í hinn. Svo
kallaði hann á þjóninn.
— Hversu mikið skulda ég
þér, Óskar?
— Það eru orðnar fimmtán
krónur alls.
— Geturðu ekki beðið með
það í kortér? Þá gef ég kampa-
vín yfir alla línuna!
Óskar gat ekki beðið. Hann
vildi bara fá beinharða pen-
inga og það strax. Þá sneri
Kína-Kalli vösunum við og gat
loks — með því að lauma
nokkrum buxnatölum með —
skrapaði upphæðina saman.
— Gerðu svo vel, þetta pass-
ar.
Svo stóð hann upp til þess
að skreppa í bankann og ná í
milljónina.
Um leið og hann gekk inn,
fór eini viðskiptavinurinn, sem
inni hafði verið, út. Heppn-
ari gat hann ekki verið. Kína-
Kalli flýtti sér ákveðnum skref-
um beint að gjadkeranum.
— Jæja lcomdu þá með aur-
ana vinurinn. Fylltu hann
þennan, og vertu fljótur að því,